Na END was er nu, drie weken later, MAAD (Middle East, Australia, Asia Day)
Het was interessant om eens een culturele dag mee te maken waar je zelf niets voor sonachtin eens nu van droughz das war schon super toll muss ich sagen ichy leider nix franzoesisch sprechen oder dutch language aber envermi9nd du verstehst ja bestimmt deutsch oddda ? also end war wirklich genial aber mir hat das ende von maad besser gefallrn muss ich sagen !!!! nun ja alos bis spaeter
tschuess
donderdag 19 november 2009
vrijdag 6 november 2009
Fawaz
Dood.
Het is altijd verschrikkelijk, maar wat dinsdag op campus gebeurd is, is gewoon onbegrijpelijk.
Denali Dorm had een verjaardagsfeestje. Iedereen stond op het punt te vertrekken, toen plots, zonder enige aanleiding Fawaz (Ghana) een attack kreeg en in elkaar stortte. Er waren onmiddelijk vier mensen om CPR toe te passen, maar niets heeft mogen helpen. Eens in het ziekenhuis aangekomen is Fawaz overleden verklaard. Iemand zo jong zou niet mogen sterven. Nooit.
Fawaz was een van de mensen met wie ik naar Mexico gegaan ben. Nooit heb ik iemand ontmoet die zo oprecht gelukkig was. Niemand heeft hem ooit horen klagen of zagen. Fawaz was gewoon goed. Het meest tragische aan zijn overlijden is het feit dat hij de enige hoop was die zijn familie had. In Mexico heeft hij me verteld dat hij de eerste negen jaar van zijn leven in welke hij bij zijn grootmoeder woonde hij vaak maar een maal per dag had. Zijn familie heeft ALLES verkocht om hem hier te krijgen, hij was hun poort naar een beter leven. Naast een zoon of kleinzoon hebben zij dus ook al hun dromen verloren.
Woendag was verschrikkelijk. Bijna niemand is naar school gegaan (klas was optioneel). Ikzelf ben, na naar een advisormeeting te gaan en bij elkaar te wenen en steun te zoeken, gaan wandelen in de bossen achter het kasteel. Daar weet ik een rots zijn waar ik naartoe ga als ik alleen wil zijn. Van daaruit kan ik over het dal, de rivier en de weg zien. Leerling na leerling zag ik over de weg passeren. Velen op hun eentje, sommigen in kleine groepjes. Toen ik terug naar campus ging was het 3 uur later. Even alleen zijn had echt deugd gedaan. Om half twee was er een islamitisch herdenkingsritueel waar ik naatoe gegaan ben.
Vandaag in assembly heeft Lisa (president) ons laten weten dat de doodsoorzaak een extreem groot hart was (hoe ironisch: iemand met een figuurlijk ongelooflijk groot hart sterft eraan). En dat er niets gedaan had kunnen worden om hem te helpen.
Vrijdag (morgen) is zijn begrafenis in Albequerque. Zijn familie heeft besloten dat ze hem hier wouden laten begraven omdat het vanuit het moslimgeloof nodig is de overledene zo snel mogelijk een graf te geven.
In Stained Glass maken we een herdenkingsmonument. We maken een stolp om over een olielamp te plaatsen. Deze zal in op een voet tussen Denali en Mont Blanc geplaatst worden en constant branden.
Ik weet niet zeker of ik dit allemaal wel op mijn blog wil zetten, maar aan de andere kant weet ik dat er e-mails rondgaan en ik zou het oneerbiedig vinden om Fawaz' dood niet te vermelden alsof om het imago van een Utopia te beschermen. Daarom heb ik alles verteld dat er gebeurd is, heb ik niets uitgelaten.
Het is altijd verschrikkelijk, maar wat dinsdag op campus gebeurd is, is gewoon onbegrijpelijk.
Denali Dorm had een verjaardagsfeestje. Iedereen stond op het punt te vertrekken, toen plots, zonder enige aanleiding Fawaz (Ghana) een attack kreeg en in elkaar stortte. Er waren onmiddelijk vier mensen om CPR toe te passen, maar niets heeft mogen helpen. Eens in het ziekenhuis aangekomen is Fawaz overleden verklaard. Iemand zo jong zou niet mogen sterven. Nooit.
Fawaz was een van de mensen met wie ik naar Mexico gegaan ben. Nooit heb ik iemand ontmoet die zo oprecht gelukkig was. Niemand heeft hem ooit horen klagen of zagen. Fawaz was gewoon goed. Het meest tragische aan zijn overlijden is het feit dat hij de enige hoop was die zijn familie had. In Mexico heeft hij me verteld dat hij de eerste negen jaar van zijn leven in welke hij bij zijn grootmoeder woonde hij vaak maar een maal per dag had. Zijn familie heeft ALLES verkocht om hem hier te krijgen, hij was hun poort naar een beter leven. Naast een zoon of kleinzoon hebben zij dus ook al hun dromen verloren.
Woendag was verschrikkelijk. Bijna niemand is naar school gegaan (klas was optioneel). Ikzelf ben, na naar een advisormeeting te gaan en bij elkaar te wenen en steun te zoeken, gaan wandelen in de bossen achter het kasteel. Daar weet ik een rots zijn waar ik naartoe ga als ik alleen wil zijn. Van daaruit kan ik over het dal, de rivier en de weg zien. Leerling na leerling zag ik over de weg passeren. Velen op hun eentje, sommigen in kleine groepjes. Toen ik terug naar campus ging was het 3 uur later. Even alleen zijn had echt deugd gedaan. Om half twee was er een islamitisch herdenkingsritueel waar ik naatoe gegaan ben.
Vandaag in assembly heeft Lisa (president) ons laten weten dat de doodsoorzaak een extreem groot hart was (hoe ironisch: iemand met een figuurlijk ongelooflijk groot hart sterft eraan). En dat er niets gedaan had kunnen worden om hem te helpen.
Vrijdag (morgen) is zijn begrafenis in Albequerque. Zijn familie heeft besloten dat ze hem hier wouden laten begraven omdat het vanuit het moslimgeloof nodig is de overledene zo snel mogelijk een graf te geven.
In Stained Glass maken we een herdenkingsmonument. We maken een stolp om over een olielamp te plaatsen. Deze zal in op een voet tussen Denali en Mont Blanc geplaatst worden en constant branden.
Ik weet niet zeker of ik dit allemaal wel op mijn blog wil zetten, maar aan de andere kant weet ik dat er e-mails rondgaan en ik zou het oneerbiedig vinden om Fawaz' dood niet te vermelden alsof om het imago van een Utopia te beschermen. Daarom heb ik alles verteld dat er gebeurd is, heb ik niets uitgelaten.
Halloween
Halloween is een van de belangrijkste dagen van het jaar voor mensen van mijn leeftijd in de VS. Ik was nooit zo voor Halloween omdat het zo commercieel is (behalve voor feestjes voor de kleine zussen en broers), maar hier is er geen ontkomen aan. Drie uur voordat trick or treating zou beginnen had ik nog geen costuum. Plots kwam Milla van Finland naar me toe met de boodschap dat ik een passdown gekregen had.
intermezzo: er zijn hier ongelooflijk veel passdowns: slet-passdown, slimme-passdown, country-passdowns, roomie-passdowns, poezie-passdowns... alles dat los en vast zit is een passdown.
Zo zijn er twee Halloween passdowns. Een voor twee tweedejaars en een voor drie eerstejaars. Kara (Québec), Sara (Spanje) en ik hadden die voor eerstejaars. Het heet de Peter Pan passdown en bestaat uit drie costuums: Tinkerbel (Kara), Captain Hook (Sara) en Tigerlily (ik) en is bestemd voor drie onschuldige (ja, moeke en papa, ONSCHULDIGE) meisjes die zich voor een avond nogal onthullend moeten aankleden.
Eerst was de entrance in de caf waarbij op het einde prijzen werden uitgedeeld voor de beste costuums en dan begon trick or treating. We gingen langs de huizen van leerkrachten om snoepjes. Het was niet echt WAW en we hebben dan ook tamelijk snel opgegeven. Na check heb ik met een hoop Amerikanen (Gabrielle, Joe, Ahmad, Ishan, Connor), Amir (Israel) en Innocent (Tanzania) de film American Psychopate gezien en een urenlange discussie gehad over het feit of alles echt gebeurd was of de film gewoon een grote hallicunatie van het hoofdpersonage was. We zijn er niet uitgekomen. Met andere woorden, geen super Halloween, maar ik ben wel blij dat ik mijn eerste passdown gekregen heb.
intermezzo: er zijn hier ongelooflijk veel passdowns: slet-passdown, slimme-passdown, country-passdowns, roomie-passdowns, poezie-passdowns... alles dat los en vast zit is een passdown.
Zo zijn er twee Halloween passdowns. Een voor twee tweedejaars en een voor drie eerstejaars. Kara (Québec), Sara (Spanje) en ik hadden die voor eerstejaars. Het heet de Peter Pan passdown en bestaat uit drie costuums: Tinkerbel (Kara), Captain Hook (Sara) en Tigerlily (ik) en is bestemd voor drie onschuldige (ja, moeke en papa, ONSCHULDIGE) meisjes die zich voor een avond nogal onthullend moeten aankleden.
Eerst was de entrance in de caf waarbij op het einde prijzen werden uitgedeeld voor de beste costuums en dan begon trick or treating. We gingen langs de huizen van leerkrachten om snoepjes. Het was niet echt WAW en we hebben dan ook tamelijk snel opgegeven. Na check heb ik met een hoop Amerikanen (Gabrielle, Joe, Ahmad, Ishan, Connor), Amir (Israel) en Innocent (Tanzania) de film American Psychopate gezien en een urenlange discussie gehad over het feit of alles echt gebeurd was of de film gewoon een grote hallicunatie van het hoofdpersonage was. We zijn er niet uitgekomen. Met andere woorden, geen super Halloween, maar ik ben wel blij dat ik mijn eerste passdown gekregen heb.
Abonneren op:
Posts (Atom)