Maandag 18 januari was Martin Luther King Day.
Onze school organiseerde samen met "Rio Gallinas School" in Las Vegas en "Las Vegas Peace and Justice Centre" voor de eerste de "Choose your weapon conference". Choose your weapon is een CAS bij ons op school die werkt rond geweldloze manieren om je doel te bereiken. Het doel van de conferentie was om King te eren door middel van de manier waarop hij 'vocht' verder te zetten en er informatie over te krijgen.
Zondagavond verzamelden alle 300 UWC-mensen en een 200tal mensen van andere staten en scholen in het auditorium voor de opening. Eerst waren er een paar optredens van theaterstudenten en het African Chorus. Het hoogte punt van de opening was de speech van Minnijeane Brown Trickey. Trickey is een van de Little Rock Nine, de negen eerste tieners die aan een only-white school studeerden. Trickey vertelde haar verhaal en hoe ze al de haat ervaarde. De president moest zelfs federale troepen naar het stadje uitzenden opdat de kinderen niet zouden aangevallen worden.
Zaterdag waren er drie stromen workshops.
Eerst ging ik naar 'Women of Iran'. Een presentatie over het protest van Iraanse vrouwen sinds de Revolutie tot nu met de verkiezingen. Paran, mijn Iraanse co-year, presenteerde en was echt vol enthousiasme wat het nog interessanter maakte.
Mijn tweede workshop was een film en discussie over de McDonald sisters; vier zussen -allevier non- die allemaal vredesactivist zijn. Hoewel ze nu al allemaal 70+'ers zijn, protesteren ze nog elke week aan een fabriek die landmijnen produceert.
Als laatste ging ik naar het auditorium om Minnijeane's film over Little Rock Nine te zien.
De meeste workshops waren best interessant en het was een geslaagde dag. De school zal deze conferentie vanaf nu waarschijnlijk elk jaar organizeren.
woensdag 20 januari 2010
dinsdag 19 januari 2010
Een goed gevuld weekend
Dit weekend was niet bepaald een gewoon, rustig weekendje. Elke dag zat propvol activiteiten en het was dan ook lekker druk.
Vrijdag
Op donderdagavond kwamen bijna alle eerstejaars te weten dat een hele hoop kleren weg waren. Sommigen waren uiteraard boos, maar de meesten kon het niet echt schelen. Als je je afvraagt waarom we niet freakten toen we ontdekten dat er in onze kleerkast ingebroken was, wel het antwoord is simpel:
Vrijdagavond stond de jaarlijkse 'Expressions' op het programma. Expressions is een show, ineengestoken door tweedejaars, waarin gelachen wordt -soms niet heel tactvol- met eerstejaars. De volle twee uur wisselden de gelaatsuitdrukkingen van de firsties tussen hysterisch gelach en beschaamd wegkijken wanneer het over henzelf ging. Over het algemeen was het heel grappig, maar zoals verwacht waren er wel enkelen die gekwetst waren. Maar de slideshow op het einde maakte al veel goed. Je tweedejaars vrienden hadden lieve, korte tekstjes getypt die dan persoon per persoon op het groot scherm verschenen en die je las terwijl je naast je counrymate, roommate of beste vriend(in) zat.
Na expressions was er de 'Graffiti Party'. Dat is traditioneel het feest na Expressions. Iedereen draagt een oud wit T-shirt waarop je vrienden booschappen en inside jokes schrijven. Na een hele avond belachelijk gemaakt te zijn deed het achteraf lezen van al die lieve boodschappen wel deugd.
Zaterdag
Ik ben dit semester van advisor veranderd. Je advisor is de leerkracht die instaat voor het in het oog houden van je studies, je raad geven en aanbevelingsbrieven schrijven. Mijn eerste advisor was Tim Crofton, de theater leerkracht. Nu volg ik echter geen theater meer en moest ik van advisor verwisselen. Mijn nieuwe advisor is Anne Farrel, leerkracht Engels.
Deze zaterdag gingen we met mijn advisor group (iedereen die Anne als advisor heeft) en een andere naar Santa Fe. Onze eerste stop was het Indian restaurant. Niet alleen was het eten verukkelijk, maar er was ook nog eens een non-stop open buffet, dus de hoeveelheid voedsel die naar binnen gespeeld werd was dan ook indrukwekkend. Toen we allemaal het gevoel hadden dat onze broeksknoop eraf zou schieten als we nog een kippebilletje naar binnen zouden werken, zijn we naar buiten gerold, in de auto geklommen en op weg naar de schaatsbaan gegaan.
Velen onder ons hadden nog nooit eerder geschaatst (Violet: Ja, HALLO, als ik wil schaatsen moet ik eerst even de Kilimanjaro beklimmen, nee bedankt!). Het werd dan ook een hilarisch leuke dag.
We waren op tijd terug voor de avondbus naar Las Vegas en we gingen (weer) uit eten met de meisjes. Kara (Québec), Ariel (Trinidad), Dia (Kentucky), Mariana (Portugal) en ik namen de bus naar Dick's, een van de weinige non-fastfood restauranten. Er werd heel wat afgeweend (van het lachen wel te verstaan) en het werd een gezellig girlsnight.
Zondag
SNOWBOARDEN!!!
meer hoef ik niet te zeggen zeker?
Vrijdag
Op donderdagavond kwamen bijna alle eerstejaars te weten dat een hele hoop kleren weg waren. Sommigen waren uiteraard boos, maar de meesten kon het niet echt schelen. Als je je afvraagt waarom we niet freakten toen we ontdekten dat er in onze kleerkast ingebroken was, wel het antwoord is simpel:
Vrijdagavond stond de jaarlijkse 'Expressions' op het programma. Expressions is een show, ineengestoken door tweedejaars, waarin gelachen wordt -soms niet heel tactvol- met eerstejaars. De volle twee uur wisselden de gelaatsuitdrukkingen van de firsties tussen hysterisch gelach en beschaamd wegkijken wanneer het over henzelf ging. Over het algemeen was het heel grappig, maar zoals verwacht waren er wel enkelen die gekwetst waren. Maar de slideshow op het einde maakte al veel goed. Je tweedejaars vrienden hadden lieve, korte tekstjes getypt die dan persoon per persoon op het groot scherm verschenen en die je las terwijl je naast je counrymate, roommate of beste vriend(in) zat.
Na expressions was er de 'Graffiti Party'. Dat is traditioneel het feest na Expressions. Iedereen draagt een oud wit T-shirt waarop je vrienden booschappen en inside jokes schrijven. Na een hele avond belachelijk gemaakt te zijn deed het achteraf lezen van al die lieve boodschappen wel deugd.
Zaterdag
Ik ben dit semester van advisor veranderd. Je advisor is de leerkracht die instaat voor het in het oog houden van je studies, je raad geven en aanbevelingsbrieven schrijven. Mijn eerste advisor was Tim Crofton, de theater leerkracht. Nu volg ik echter geen theater meer en moest ik van advisor verwisselen. Mijn nieuwe advisor is Anne Farrel, leerkracht Engels.
Deze zaterdag gingen we met mijn advisor group (iedereen die Anne als advisor heeft) en een andere naar Santa Fe. Onze eerste stop was het Indian restaurant. Niet alleen was het eten verukkelijk, maar er was ook nog eens een non-stop open buffet, dus de hoeveelheid voedsel die naar binnen gespeeld werd was dan ook indrukwekkend. Toen we allemaal het gevoel hadden dat onze broeksknoop eraf zou schieten als we nog een kippebilletje naar binnen zouden werken, zijn we naar buiten gerold, in de auto geklommen en op weg naar de schaatsbaan gegaan.
Velen onder ons hadden nog nooit eerder geschaatst (Violet: Ja, HALLO, als ik wil schaatsen moet ik eerst even de Kilimanjaro beklimmen, nee bedankt!). Het werd dan ook een hilarisch leuke dag.
We waren op tijd terug voor de avondbus naar Las Vegas en we gingen (weer) uit eten met de meisjes. Kara (Québec), Ariel (Trinidad), Dia (Kentucky), Mariana (Portugal) en ik namen de bus naar Dick's, een van de weinige non-fastfood restauranten. Er werd heel wat afgeweend (van het lachen wel te verstaan) en het werd een gezellig girlsnight.
Zondag
SNOWBOARDEN!!!
meer hoef ik niet te zeggen zeker?
zaterdag 9 januari 2010
Blauwe plekken en Daklozen
Na drie weekjes rust in Belgie (hoewel ... rust?) ben ik terug op Amerikaanse bodem en sta ik terug op UWC-mode. Na een blij weerzien van al mijn vrienden volop in de activiteiten gesmeten en vandaar mijn eerste blogberichtje van het nieuwe jaar.
Tom Lamberth, de verantwoordelijke voor wilderness, houdt er zo zijn eigen manier op na om zeker te zijn dat al het wilderness gerief in orde is. Als je op expeditie gaat, maar je vergeet naar de voorafgaande meeting te komen, heb je twee uur dungeon depts. Dat houdt in dat je de dungeons (kelders waar het gerief staat) moet opkuisen. Wel, iedereen die mij een beetje kent zal niet verbaasd zijn dat ik, toen ik voor winter break op christmas expedition ging, die meeting compleet vergeten was.
Gisteren ging ik dan ook mijn schuld afbetalen en had gezegd dat ik van 3 tot 5 kon werken. Toen ik om 3u in het wilderness lokaal aankwam, zat dat echter stampvol met mensen die hun first aid examen moesten afleggen. Tom besloot dat hij mij beter kon gebruiken als slachtoffer dan als werkkracht in de dungeons, dus kreeg ik een paar blauwe plekken opgeschilderd en wat allergien etc aangeschreven. Met een stuk of 10 andere zwaargewonden lag ik (in de kou!) op het veld, te wachten tot ze ons zouden komen redden. Mijn first aiders waren Geronimo (Uruguay) en Ben (USA). Na een volledige check up besloot Gero dat "oh, come on, she's all right, it's just a stupid first aid exam... Let's go!" En dat was dan een uur minder dungeon depts!
Gisteravond, van 6 tot 9, ben ik samen met Alex van Alaska gaan vrijwilligen in the Cold Weather Shelter. Een huis waar daklozen kunnen eten en overnachten als het koud is. Ik was er nog nooit geweest, dus het beloofde interessant te worden. Na eerst een hoop medicatie opgepikt te hebben, kwamen we aan in the CWS. Een lief klein vrouwtje, Mimi, was daar om ons te helpen. Na een kwartiertje kwamen er drie mannen binnen: Armando, Leroy en Pablo. Geen van de drie was zelf maar dicht bij nuchter, maar daar had Mimi ons op voorhand voor gewaarschuwd. Armando was een klein mannetje met een lange baard, maar geen schoenen. Hij bleef maar praten over Vietnam, "We've seen everything, we've seen hell! *******" Hij was er het ergst aantoe en bleef Pablo maar lastig vallen. Pablo lijkt me een heel interessante man. Ook hij was dronken, maar niet zo erg als de anderen en wou gewoon slapen. Maar hij leek me heel intelligent en vooral ongelooflijk geduldig met Armando. En Leroy was een grappig mannetje dat probeerde ongelooflijk diepzinnige conversaties met me te voeren, maar de sterkte ervan werd lichtjes afgezwakt door het feit dat hij elke 5 minuten hetzelfde zei. Zo heb ik bv 4 keer een WOW reactie gehad omdat ik van Belgie kwam "Dat is toch waar de Amish wonen, nee?".
We maakten hen wat toast en koffie, maar ze gingen al snel slapen. Armando stond echter na een half uur terug op en begon op de hele wereld te schelden waarna Pablo het niet meer kon aanhoren en even naar buiten moest. Leroy zat ondertussen constant giechelend naar tv te kijken.
Het was best grappig af en toe, maar toch ook triest en vooral interessant. Alex en ik gaan proberen elke week minstens een keer te gaan.
Zo, dat was zo ongeveer de eerste week hier
Tom Lamberth, de verantwoordelijke voor wilderness, houdt er zo zijn eigen manier op na om zeker te zijn dat al het wilderness gerief in orde is. Als je op expeditie gaat, maar je vergeet naar de voorafgaande meeting te komen, heb je twee uur dungeon depts. Dat houdt in dat je de dungeons (kelders waar het gerief staat) moet opkuisen. Wel, iedereen die mij een beetje kent zal niet verbaasd zijn dat ik, toen ik voor winter break op christmas expedition ging, die meeting compleet vergeten was.
Gisteren ging ik dan ook mijn schuld afbetalen en had gezegd dat ik van 3 tot 5 kon werken. Toen ik om 3u in het wilderness lokaal aankwam, zat dat echter stampvol met mensen die hun first aid examen moesten afleggen. Tom besloot dat hij mij beter kon gebruiken als slachtoffer dan als werkkracht in de dungeons, dus kreeg ik een paar blauwe plekken opgeschilderd en wat allergien etc aangeschreven. Met een stuk of 10 andere zwaargewonden lag ik (in de kou!) op het veld, te wachten tot ze ons zouden komen redden. Mijn first aiders waren Geronimo (Uruguay) en Ben (USA). Na een volledige check up besloot Gero dat "oh, come on, she's all right, it's just a stupid first aid exam... Let's go!" En dat was dan een uur minder dungeon depts!
Gisteravond, van 6 tot 9, ben ik samen met Alex van Alaska gaan vrijwilligen in the Cold Weather Shelter. Een huis waar daklozen kunnen eten en overnachten als het koud is. Ik was er nog nooit geweest, dus het beloofde interessant te worden. Na eerst een hoop medicatie opgepikt te hebben, kwamen we aan in the CWS. Een lief klein vrouwtje, Mimi, was daar om ons te helpen. Na een kwartiertje kwamen er drie mannen binnen: Armando, Leroy en Pablo. Geen van de drie was zelf maar dicht bij nuchter, maar daar had Mimi ons op voorhand voor gewaarschuwd. Armando was een klein mannetje met een lange baard, maar geen schoenen. Hij bleef maar praten over Vietnam, "We've seen everything, we've seen hell! *******" Hij was er het ergst aantoe en bleef Pablo maar lastig vallen. Pablo lijkt me een heel interessante man. Ook hij was dronken, maar niet zo erg als de anderen en wou gewoon slapen. Maar hij leek me heel intelligent en vooral ongelooflijk geduldig met Armando. En Leroy was een grappig mannetje dat probeerde ongelooflijk diepzinnige conversaties met me te voeren, maar de sterkte ervan werd lichtjes afgezwakt door het feit dat hij elke 5 minuten hetzelfde zei. Zo heb ik bv 4 keer een WOW reactie gehad omdat ik van Belgie kwam "Dat is toch waar de Amish wonen, nee?".
We maakten hen wat toast en koffie, maar ze gingen al snel slapen. Armando stond echter na een half uur terug op en begon op de hele wereld te schelden waarna Pablo het niet meer kon aanhoren en even naar buiten moest. Leroy zat ondertussen constant giechelend naar tv te kijken.
Het was best grappig af en toe, maar toch ook triest en vooral interessant. Alex en ik gaan proberen elke week minstens een keer te gaan.
Zo, dat was zo ongeveer de eerste week hier
Abonneren op:
Posts (Atom)