Elk jaar is er minstens 1 alumni weekend. Vier succesvolle oudleerlingen komen terug naar campus en vertellen hun verhaal.
Dit jaar waren de gasten:
- Chris (USA): een mensenrechtenadvocaat
- Brendon (USA): eerst en vooral een trotse Nerd (dat is wat er op zijn visitekaartje
staat) en dan ook nog een computer spelletjes ontwerper
- Kris (Finland): een co-founder van Playfish en partner van
- Sebastien de Halleux (BELGIE): co-founder van Playfish
Hoewel de diverstiteit en het uniforme geslacht van de gasten een kleine tegenvaller waren (alsof er geen succesvolle vrouwen van deze school zijn afgestudeerd!!), stelden de presentaties die gebracht werden toch tevreden. Als een goede Belg ben ik nadat de oudstudenten zichzelf hadden voorgesteld, gaan babbelen met Sebastien (elke alumn was vrij voor vragen. En mijn hoop op een interessante, succesvolle vrouw, werd vervuld nadat ik aan de praat geraakt was met Sebastiens vrouw.
Ook een Belgische die een jaar in Brazlie heeft gezeten en met ngo's heeft gewerkt. Er volgde een interessant gesprek over succesvolle echtgenoten, hoe om te gaan met zo vaak te moeten verhuizen en dan ook van job te veranderen etc. Ze was een heel sympatieke, sociale vrouw die duidelijk wist waar ze voor stond.
De volgende dag leidde iedere alumn een workshop. Ik ben naar die van Chris en Sebastien gegaan. Chris had een powerpoint presentatie voorbereid en vertelde voornamelijk over een Gay Right Organisation die hij opgestart heeft voordat hij bij zijn huidig advocatenkantoor werkte. Sebatiens workshop was interactiever. Hij legde als het ware de stappen uit die je moest doorlopen om geld te krijgen voor je idee of onderneming. Daarna bereidden we in groep presentaties voor die we dan moesten voorstellen alsof we voor potentiele geldschieters stonden. Het project van onze groep eindigde op de tweede plaats.
Dat weekend dwong ons toch allemaal een beetje na te denken over wat er allemaal kan en/of zal gebeuren na UWC. We realizeerden ons allemaal dat we waarschijnlijk niet gaan worden wat we nu plannen (goed, want ik plan momenteel nog helemaal niets). Geen van deze alumns hadden immers na UWC gedacht dat ze zouden worden wat ze nu zijn.
dinsdag 4 mei 2010
woensdag 24 maart 2010
Project Week
De week van 12 tot 21 maart hadden wij Project Week. Dat is een week waarin je, als eerste jaar, verplicht aan een door school georganiseerde reis moet deelnemen. De verschillende keuzes waren onder andere:
- Copper Canyon (Mexico): een culturele show voorstellen aan de kindjes in de dorpen
- Mexico grens: in de woestijn kamperen en eten en drinken achterlaten voor de migranten
- Santa Fe: habitat for humanity: huizen bouwen voor armen en daklozen
- Sky Islands: fauna en flora observeren
etc.
Ik ben zelf op een trip naar Crested Butte, Colorado gegaan. Crested Butte is een mooi skigebied in Colorado dat vooral bekend staat voor zijn extreem skiën. Pistes die bij ons niet als pistes aangeduid zouden staan, staan daar op de kaart en zijn zo ongeveer gewoon ongeprepareerde, boebelige, stijle paden door de bossen.
Het grootste Adaptive Sports Centre in de US is in Crested Butte gevestigd. Dat is een school voor allerlei bergsporten dat zich aanpast aan de behoeften van mensen met een handicap. Deze week hebben wij daar vrijwilligerswerk gedaan. Voor skilessen hebben ze namelijk af en toe hulp nodig in de les of anders iemand die achteraan ‘blockt’ zodat niemand op de student inskiet.
Deze week heb ik een halve dag in een ski-bike les geholpen. Het jongentje had een extra bot in zijn knie en kon daardoor niet met zijn hele gewicht op skies steunen. Ik skiede voor op een ski-bike en hij volgde mijn bochten terwijl de leerkracht hem vasthield met een touw.
Mijn tweede les was een volle dag met Samuel, een achtienjarige met down syndrome. Samuel skiet al 11 jaar en ik moest gewoon blocken. Maar op de lift en zo babbelden we wat en hij nodigde me op het eind van de dag zelfs uit voor zijn graduatie in mei. Zijn moeder skiede ook de hele dag met ons mee en nam foto’s. Boven op de berg hebben we ook met z’n allen een foto laten nemen door een professionele fotograaf en ze gaan al die foto’s naar mij opsturen.
Mijn derde en laatste lesdag was met een 12-jarig meisje, Katie. Katies ziekte zorgt ervoor dat ze niet automatisch ademhaalt. Ook haar hart werkt niet goed en ze heeft een pacemaker. Voor haar ademhaling hangt ze aan een ventilator die haar vader meedraagt in een rugzak. Tijdens de les droeg Jacob, de instructeur, die op zijn rug. Omdat Katie niet te ver van haar ventilator kan, moest ze zich vasthouden aan een bamboestok met aan de uiteinden Jacob en ikzelf. Een keer zijn we gevallen en schoot Katies ventilator uit haar hals, wat wel even eng was. Maar het bleek niet serieus te zijn en een paar bochten verder kregen we het draaien beter onder de knie. Een van haar ouders moest wel constant met ons meeskiën om haar zuurstofniveau af en toe te checken.
De dagen dat we niet moesten helpen in een les, mochten we vrij skiën. We moesten wel altijd iemand van het ASC bij ons hebben, omdat er op onze skipassen stond dat we van adaptive waren. Meestal snowboarde ik in de voormiddag en skiede ik in de namiddag. Ik kreeg namelijk gratis skies van adaptive. Een namiddag hebben we ook met z’n vieren geski-biked. Ski-bikes zijn echt leuke dingetjes, omdat ze veel minder vermoeiend zijn dan skiën en je ze zotmakkelijk kan leren rijden.
We logeerden in een luxueuze dubbelvilla. Ieder deelde een kingsize bed en er waren stoomdouches. Elke avond maakten we een lekker driegangen menu klaar en bij het ontbijt waren er altijd smoothies. Twee keer zijn we naar ’t stad gegaan. Een keer voor een filmfestival over bergsporten. Die avond was er ook juist een jumpwedstrijd op de hoofdstraat. Ze hadden daar een gigantische ramp gebouwd en het hele dorp inclusief toeristen keken hoe boarders en skiërs soms een prachtige sprong placeerden en soms plat op hun neus gingen. De tweede keer was de avond voor we vertrokken. We kregen elk $15 om uit eten te gaan en kregen 4 vrije uren om inkopen te doen.
Na zo’n luxe was het wel even moeilijk om weer op campus in mijn harde bedje te kruipen, maar al bij al valt het wel mee. Nu juist morgen even door de moeite om op te staan en dan terug naar school.
- Copper Canyon (Mexico): een culturele show voorstellen aan de kindjes in de dorpen
- Mexico grens: in de woestijn kamperen en eten en drinken achterlaten voor de migranten
- Santa Fe: habitat for humanity: huizen bouwen voor armen en daklozen
- Sky Islands: fauna en flora observeren
etc.
Ik ben zelf op een trip naar Crested Butte, Colorado gegaan. Crested Butte is een mooi skigebied in Colorado dat vooral bekend staat voor zijn extreem skiën. Pistes die bij ons niet als pistes aangeduid zouden staan, staan daar op de kaart en zijn zo ongeveer gewoon ongeprepareerde, boebelige, stijle paden door de bossen.
Het grootste Adaptive Sports Centre in de US is in Crested Butte gevestigd. Dat is een school voor allerlei bergsporten dat zich aanpast aan de behoeften van mensen met een handicap. Deze week hebben wij daar vrijwilligerswerk gedaan. Voor skilessen hebben ze namelijk af en toe hulp nodig in de les of anders iemand die achteraan ‘blockt’ zodat niemand op de student inskiet.
Deze week heb ik een halve dag in een ski-bike les geholpen. Het jongentje had een extra bot in zijn knie en kon daardoor niet met zijn hele gewicht op skies steunen. Ik skiede voor op een ski-bike en hij volgde mijn bochten terwijl de leerkracht hem vasthield met een touw.
Mijn tweede les was een volle dag met Samuel, een achtienjarige met down syndrome. Samuel skiet al 11 jaar en ik moest gewoon blocken. Maar op de lift en zo babbelden we wat en hij nodigde me op het eind van de dag zelfs uit voor zijn graduatie in mei. Zijn moeder skiede ook de hele dag met ons mee en nam foto’s. Boven op de berg hebben we ook met z’n allen een foto laten nemen door een professionele fotograaf en ze gaan al die foto’s naar mij opsturen.
Mijn derde en laatste lesdag was met een 12-jarig meisje, Katie. Katies ziekte zorgt ervoor dat ze niet automatisch ademhaalt. Ook haar hart werkt niet goed en ze heeft een pacemaker. Voor haar ademhaling hangt ze aan een ventilator die haar vader meedraagt in een rugzak. Tijdens de les droeg Jacob, de instructeur, die op zijn rug. Omdat Katie niet te ver van haar ventilator kan, moest ze zich vasthouden aan een bamboestok met aan de uiteinden Jacob en ikzelf. Een keer zijn we gevallen en schoot Katies ventilator uit haar hals, wat wel even eng was. Maar het bleek niet serieus te zijn en een paar bochten verder kregen we het draaien beter onder de knie. Een van haar ouders moest wel constant met ons meeskiën om haar zuurstofniveau af en toe te checken.
De dagen dat we niet moesten helpen in een les, mochten we vrij skiën. We moesten wel altijd iemand van het ASC bij ons hebben, omdat er op onze skipassen stond dat we van adaptive waren. Meestal snowboarde ik in de voormiddag en skiede ik in de namiddag. Ik kreeg namelijk gratis skies van adaptive. Een namiddag hebben we ook met z’n vieren geski-biked. Ski-bikes zijn echt leuke dingetjes, omdat ze veel minder vermoeiend zijn dan skiën en je ze zotmakkelijk kan leren rijden.
We logeerden in een luxueuze dubbelvilla. Ieder deelde een kingsize bed en er waren stoomdouches. Elke avond maakten we een lekker driegangen menu klaar en bij het ontbijt waren er altijd smoothies. Twee keer zijn we naar ’t stad gegaan. Een keer voor een filmfestival over bergsporten. Die avond was er ook juist een jumpwedstrijd op de hoofdstraat. Ze hadden daar een gigantische ramp gebouwd en het hele dorp inclusief toeristen keken hoe boarders en skiërs soms een prachtige sprong placeerden en soms plat op hun neus gingen. De tweede keer was de avond voor we vertrokken. We kregen elk $15 om uit eten te gaan en kregen 4 vrije uren om inkopen te doen.
Na zo’n luxe was het wel even moeilijk om weer op campus in mijn harde bedje te kruipen, maar al bij al valt het wel mee. Nu juist morgen even door de moeite om op te staan en dan terug naar school.
dinsdag 9 maart 2010
Getaways
Je getaway family is een gezin bij wie je terecht kan als je even van campus wil. Ze nemen je mee uit eten, nodigen je bij hun thuis uit, je blijft er eens een nachtje slapen ...
In mijn eerste semester heb ik de kans niet echt gehad om met mijn getaways af te spreken, maar even geleden hebben ze me uitgenodigd voor een etentje bij hen thuis. Mijn getaways zijn twee heel vriendelijke, jonge mensen met een ongelooflijk schattig dochtertje van vier en een zoontje van anderhalf jaar oud.
Cristina had vis met asperges klaargemaakt (note voor moeke: JA, ik heb asperges gegeten!). Terwijl zij het eten bereidde dwong Maya (het dochtertje) me zowat princess met haar te spelen. Nadat haar hele verkleedkoffer ondersteboven gehaald was en Isaac (het zoontje) de helft van het huis in zijn mond gestoken had, riep Cristina dat het eten klaar was en kwam David (de vader) ook thuis. Na een gezellig etentje en een leuke babbel, bracht Cristina me terug naar campus. Mijn getaways zijn een echt aangenaam gezin en hebben me uitgenodigd om vaker langs te komen.
Naast mijn eigen getaway family ben ik ook bevriend met de zoon van een andere getaway family, Jamie. Ik heb Jamie leren kennen op de Christmas Expedition en de vrijdag voordat ik eindelijk eens naar mijn eigen getaways ging, zag ik hem op campus om zijn getaway zus op te pikken voor het weekend. Zo'n vijf minuten voordat ze vertrokken heb ik ook mijn zak gepakt, mijn RT gewaarschuwd dat ik er niet zou zijn voor de nacht en ben ik in de auto gesprongen.
Die avond hebben we tot een uur of drie 's nachts films gekeken en de volgende ochtend zijn Jamie en ik gaan paardrijden in de besneeuwde bergen. De paarden ploeterden door sneeuw dieop sommige momenten tot aan hun buik kwam terwijl we een ons een weg door de bossen baanden. 's Avonds zijn Jamie's getaway zus (Lea, Duitsland), Arjan (Duitsland), Jamie, ik en Rafael, Jamie's beste vriend, uit eten gegaan naar Pizza Hut. Zaterdagavond was er Valentine's Café en we nodigden Jamie en Rafa uit, maar security ontdekte hen en smeet ze van campus. Daarnaast anders een geslaagd weekend.
Deze vrijdag verjaarde Jamie en zaterdag avond was zijn verjaardagsfeestje. Na een berg Grieks eten (hun favoriet) gemaakt te hebben en ons zowat ziek gegeten te hebben, verzeilde ik in een Silly String gevecht met Rafael. Nu ja, verzeilde in, lokte uit, allemaal hetzelfde. Hoe dan ook, we eindigden allebei met een ongelooflijke hoeveelheid (om en rond 200ft.) Silly String in ons haar en na een vredespact dat voornaamelijk tot stand kwam door het feit dat er geen centimeter Silly String meer over was, plukten we de restjes uit elkaars paardenstaart. Rond zeven uur vertrokken alle UWC'ers, maar ik had niet zoveel zin om terug naar campus te gaan, dus ben ik daar blijven slapen. Samen met Jamie, Rafa en een ander meisje van Las Vegas, hebben we drie films gekeken waarvan ik ongeveer een halve gezien heb voor ik om negen uur knal doodviel. De volgende ochtend vertrokken Rafa, Jamie en ik naar Jamie's cabin in de bossen. Een huisje van vrienden waar hij mag slapen wanneer hij wil. Terwijl Jamie en Rafael buiten een boom omhakten voor brandhout, liet ik de couscous overkoken, verbrandde mijn hand aan het kokend water dat uit de pot liep en stonden mijn schoenen te drogen bij de kachel omdat Jamie me in de 50cm diepe sneeuw geduwd had. Om twaalf uur keerden we terug naar Jamie's omdat Leah (zijn moeder) dan naar 't stad moest en me terug ging voeren. Na twee keer door de sneeuw en modder de bossen te doorkruisen met Rafa en Jamie in één auto was ik tamelijk 'gemilkshaked' en op campus heb ik dan ook maar rustig mijn huiswerk gemaakt.
In mijn eerste semester heb ik de kans niet echt gehad om met mijn getaways af te spreken, maar even geleden hebben ze me uitgenodigd voor een etentje bij hen thuis. Mijn getaways zijn twee heel vriendelijke, jonge mensen met een ongelooflijk schattig dochtertje van vier en een zoontje van anderhalf jaar oud.
Cristina had vis met asperges klaargemaakt (note voor moeke: JA, ik heb asperges gegeten!). Terwijl zij het eten bereidde dwong Maya (het dochtertje) me zowat princess met haar te spelen. Nadat haar hele verkleedkoffer ondersteboven gehaald was en Isaac (het zoontje) de helft van het huis in zijn mond gestoken had, riep Cristina dat het eten klaar was en kwam David (de vader) ook thuis. Na een gezellig etentje en een leuke babbel, bracht Cristina me terug naar campus. Mijn getaways zijn een echt aangenaam gezin en hebben me uitgenodigd om vaker langs te komen.
Naast mijn eigen getaway family ben ik ook bevriend met de zoon van een andere getaway family, Jamie. Ik heb Jamie leren kennen op de Christmas Expedition en de vrijdag voordat ik eindelijk eens naar mijn eigen getaways ging, zag ik hem op campus om zijn getaway zus op te pikken voor het weekend. Zo'n vijf minuten voordat ze vertrokken heb ik ook mijn zak gepakt, mijn RT gewaarschuwd dat ik er niet zou zijn voor de nacht en ben ik in de auto gesprongen.
Die avond hebben we tot een uur of drie 's nachts films gekeken en de volgende ochtend zijn Jamie en ik gaan paardrijden in de besneeuwde bergen. De paarden ploeterden door sneeuw dieop sommige momenten tot aan hun buik kwam terwijl we een ons een weg door de bossen baanden. 's Avonds zijn Jamie's getaway zus (Lea, Duitsland), Arjan (Duitsland), Jamie, ik en Rafael, Jamie's beste vriend, uit eten gegaan naar Pizza Hut. Zaterdagavond was er Valentine's Café en we nodigden Jamie en Rafa uit, maar security ontdekte hen en smeet ze van campus. Daarnaast anders een geslaagd weekend.
Deze vrijdag verjaarde Jamie en zaterdag avond was zijn verjaardagsfeestje. Na een berg Grieks eten (hun favoriet) gemaakt te hebben en ons zowat ziek gegeten te hebben, verzeilde ik in een Silly String gevecht met Rafael. Nu ja, verzeilde in, lokte uit, allemaal hetzelfde. Hoe dan ook, we eindigden allebei met een ongelooflijke hoeveelheid (om en rond 200ft.) Silly String in ons haar en na een vredespact dat voornaamelijk tot stand kwam door het feit dat er geen centimeter Silly String meer over was, plukten we de restjes uit elkaars paardenstaart. Rond zeven uur vertrokken alle UWC'ers, maar ik had niet zoveel zin om terug naar campus te gaan, dus ben ik daar blijven slapen. Samen met Jamie, Rafa en een ander meisje van Las Vegas, hebben we drie films gekeken waarvan ik ongeveer een halve gezien heb voor ik om negen uur knal doodviel. De volgende ochtend vertrokken Rafa, Jamie en ik naar Jamie's cabin in de bossen. Een huisje van vrienden waar hij mag slapen wanneer hij wil. Terwijl Jamie en Rafael buiten een boom omhakten voor brandhout, liet ik de couscous overkoken, verbrandde mijn hand aan het kokend water dat uit de pot liep en stonden mijn schoenen te drogen bij de kachel omdat Jamie me in de 50cm diepe sneeuw geduwd had. Om twaalf uur keerden we terug naar Jamie's omdat Leah (zijn moeder) dan naar 't stad moest en me terug ging voeren. Na twee keer door de sneeuw en modder de bossen te doorkruisen met Rafa en Jamie in één auto was ik tamelijk 'gemilkshaked' en op campus heb ik dan ook maar rustig mijn huiswerk gemaakt.
dinsdag 9 februari 2010
AND (African National Day) en adaptive skiing
Deze week was de AND-week. Afrikaanse cultuur overspoelde campus en iedereen keek al lang uit naar wat 'de show van het jaar' zou worden.
Op maandag was er de traditionele cultural day walk-in. Alle Afrikanen deden hun intrede in de cafetaria en gaven een voorproefje van de show op zaterdagavond. Er was ook een film in het IT-centre over het gevecht tegen Apartheid in Zuid-Afrika
Dinsdag waren er Afrikaanse spelletjes tijdens dinner, maar daar nam ik niet aan deel aangezien ik mijn eigen lekkere avondmaal aan het klaarmaken was in plaats van in de caf te eten. Ik zit in stage management, wat inhoud dat je alle atributen klaar moet zetten op podium, de light en sound cues moet geven etc... Dinsdag was de eerste keer dat we moesten helpen met de show (van 7 tot half 1 'snachts)
Woensdag was er weer een film, maar moest ik ook weer van 7 tot twaalf in het theater zijn om te helpen.
Donderdag was er de laatste repetitie voor de show en vrijdag had iedereen een rustdag.
Zaterdagochtend hebben we nog de laatste voorbereidingen gemaakt voor het dinner en daarna begon de zoektocht naar een Afrikaanse outfit. Een half uur voor dinner had ik eindelijk een kleed te pakken gekregen en moest ik nog beginnen met me klaar te maken en te douchen. Hoe dan ook, alles nog op tijd klaar gekregen. Iris (Nederland), Joana (Portugal) en ik kwamen elkaar tegen in de badkamer en kwamen tot de ontdekking dat we alledrie compleet roze waren, net een groepje barbies ... Maar goed, we zijn met zijn drietjes naar boven gegaan. De caf was super mooi versierd en het dinner was lekker, hoewel ik het minder vond dan MAAD. Joana en ik moesten snel weg omdat we ons moesten omkleden voor stage management (volledig zwart).
Het was mijn eerste stage management show en het is minder vanzelfsprekend dan je zou denken. Vooral in het begin van de tweede helft werden er veel fouten gemaakt, maar al bij al was het een goede show.
's Avonds was er een party 'African style'. Het was een goed feestje, maar ik ben niet te lang gebleven omdat ik de volgende ochtend vroeg op moest om te gaan skieën.
Door een sneeuwstorm konden we niet naar ons gebruikelijke skigebied, maar het gebiedje dat we naartoe gegaan zijn was een goede plaats om te oefenen. Het was ook de eerste keer dat ik met mijn nieuw board kon gaan en was daar dan ook lekker opgewonden over. Er waren veel bubbelpistes en daar heb ik goed gebruik van gemaakt om mijn boarden wat bij te schaven. Mijn schouders en hoofd zijn nu wel niet helemaal meer in orde door het vele vallen, maar het was best leuk. Het restaurant bij het gebied staat bekend voor de beste frieten van heel New Mexico, en ik moet toegeven (als Belg) dat ze ongelooflijk lekker waren. In de namiddag moesten we met Tim Shaw skieën. Hij organiseert de Project Week in maart naar Colorado. We gaan skieën met gehandicapten en moesten daar op oefenen. We 'blockten' de skiërs voor ons zodat er niemand van bovenaf op hen in kon skieën. Het was minder leuk dan op jezelf skieën en doen wat je wil, maar onze groep is tof, dus het was best een leuke namiddag. We vertrokken vroeger dan gewoonlijk door een opkomende sneeuwstorm en ook omdat alle Amerikanen de Super Bowl wouden zien. Het was een leuke dag boarden en ik ben volledig verliefd geworden op mijn snowboard.
Op maandag was er de traditionele cultural day walk-in. Alle Afrikanen deden hun intrede in de cafetaria en gaven een voorproefje van de show op zaterdagavond. Er was ook een film in het IT-centre over het gevecht tegen Apartheid in Zuid-Afrika
Dinsdag waren er Afrikaanse spelletjes tijdens dinner, maar daar nam ik niet aan deel aangezien ik mijn eigen lekkere avondmaal aan het klaarmaken was in plaats van in de caf te eten. Ik zit in stage management, wat inhoud dat je alle atributen klaar moet zetten op podium, de light en sound cues moet geven etc... Dinsdag was de eerste keer dat we moesten helpen met de show (van 7 tot half 1 'snachts)
Woensdag was er weer een film, maar moest ik ook weer van 7 tot twaalf in het theater zijn om te helpen.
Donderdag was er de laatste repetitie voor de show en vrijdag had iedereen een rustdag.
Zaterdagochtend hebben we nog de laatste voorbereidingen gemaakt voor het dinner en daarna begon de zoektocht naar een Afrikaanse outfit. Een half uur voor dinner had ik eindelijk een kleed te pakken gekregen en moest ik nog beginnen met me klaar te maken en te douchen. Hoe dan ook, alles nog op tijd klaar gekregen. Iris (Nederland), Joana (Portugal) en ik kwamen elkaar tegen in de badkamer en kwamen tot de ontdekking dat we alledrie compleet roze waren, net een groepje barbies ... Maar goed, we zijn met zijn drietjes naar boven gegaan. De caf was super mooi versierd en het dinner was lekker, hoewel ik het minder vond dan MAAD. Joana en ik moesten snel weg omdat we ons moesten omkleden voor stage management (volledig zwart).
Het was mijn eerste stage management show en het is minder vanzelfsprekend dan je zou denken. Vooral in het begin van de tweede helft werden er veel fouten gemaakt, maar al bij al was het een goede show.
's Avonds was er een party 'African style'. Het was een goed feestje, maar ik ben niet te lang gebleven omdat ik de volgende ochtend vroeg op moest om te gaan skieën.
Door een sneeuwstorm konden we niet naar ons gebruikelijke skigebied, maar het gebiedje dat we naartoe gegaan zijn was een goede plaats om te oefenen. Het was ook de eerste keer dat ik met mijn nieuw board kon gaan en was daar dan ook lekker opgewonden over. Er waren veel bubbelpistes en daar heb ik goed gebruik van gemaakt om mijn boarden wat bij te schaven. Mijn schouders en hoofd zijn nu wel niet helemaal meer in orde door het vele vallen, maar het was best leuk. Het restaurant bij het gebied staat bekend voor de beste frieten van heel New Mexico, en ik moet toegeven (als Belg) dat ze ongelooflijk lekker waren. In de namiddag moesten we met Tim Shaw skieën. Hij organiseert de Project Week in maart naar Colorado. We gaan skieën met gehandicapten en moesten daar op oefenen. We 'blockten' de skiërs voor ons zodat er niemand van bovenaf op hen in kon skieën. Het was minder leuk dan op jezelf skieën en doen wat je wil, maar onze groep is tof, dus het was best een leuke namiddag. We vertrokken vroeger dan gewoonlijk door een opkomende sneeuwstorm en ook omdat alle Amerikanen de Super Bowl wouden zien. Het was een leuke dag boarden en ik ben volledig verliefd geworden op mijn snowboard.
woensdag 20 januari 2010
Martin Luther King Day
Maandag 18 januari was Martin Luther King Day.
Onze school organiseerde samen met "Rio Gallinas School" in Las Vegas en "Las Vegas Peace and Justice Centre" voor de eerste de "Choose your weapon conference". Choose your weapon is een CAS bij ons op school die werkt rond geweldloze manieren om je doel te bereiken. Het doel van de conferentie was om King te eren door middel van de manier waarop hij 'vocht' verder te zetten en er informatie over te krijgen.
Zondagavond verzamelden alle 300 UWC-mensen en een 200tal mensen van andere staten en scholen in het auditorium voor de opening. Eerst waren er een paar optredens van theaterstudenten en het African Chorus. Het hoogte punt van de opening was de speech van Minnijeane Brown Trickey. Trickey is een van de Little Rock Nine, de negen eerste tieners die aan een only-white school studeerden. Trickey vertelde haar verhaal en hoe ze al de haat ervaarde. De president moest zelfs federale troepen naar het stadje uitzenden opdat de kinderen niet zouden aangevallen worden.
Zaterdag waren er drie stromen workshops.
Eerst ging ik naar 'Women of Iran'. Een presentatie over het protest van Iraanse vrouwen sinds de Revolutie tot nu met de verkiezingen. Paran, mijn Iraanse co-year, presenteerde en was echt vol enthousiasme wat het nog interessanter maakte.
Mijn tweede workshop was een film en discussie over de McDonald sisters; vier zussen -allevier non- die allemaal vredesactivist zijn. Hoewel ze nu al allemaal 70+'ers zijn, protesteren ze nog elke week aan een fabriek die landmijnen produceert.
Als laatste ging ik naar het auditorium om Minnijeane's film over Little Rock Nine te zien.
De meeste workshops waren best interessant en het was een geslaagde dag. De school zal deze conferentie vanaf nu waarschijnlijk elk jaar organizeren.
Onze school organiseerde samen met "Rio Gallinas School" in Las Vegas en "Las Vegas Peace and Justice Centre" voor de eerste de "Choose your weapon conference". Choose your weapon is een CAS bij ons op school die werkt rond geweldloze manieren om je doel te bereiken. Het doel van de conferentie was om King te eren door middel van de manier waarop hij 'vocht' verder te zetten en er informatie over te krijgen.
Zondagavond verzamelden alle 300 UWC-mensen en een 200tal mensen van andere staten en scholen in het auditorium voor de opening. Eerst waren er een paar optredens van theaterstudenten en het African Chorus. Het hoogte punt van de opening was de speech van Minnijeane Brown Trickey. Trickey is een van de Little Rock Nine, de negen eerste tieners die aan een only-white school studeerden. Trickey vertelde haar verhaal en hoe ze al de haat ervaarde. De president moest zelfs federale troepen naar het stadje uitzenden opdat de kinderen niet zouden aangevallen worden.
Zaterdag waren er drie stromen workshops.
Eerst ging ik naar 'Women of Iran'. Een presentatie over het protest van Iraanse vrouwen sinds de Revolutie tot nu met de verkiezingen. Paran, mijn Iraanse co-year, presenteerde en was echt vol enthousiasme wat het nog interessanter maakte.
Mijn tweede workshop was een film en discussie over de McDonald sisters; vier zussen -allevier non- die allemaal vredesactivist zijn. Hoewel ze nu al allemaal 70+'ers zijn, protesteren ze nog elke week aan een fabriek die landmijnen produceert.
Als laatste ging ik naar het auditorium om Minnijeane's film over Little Rock Nine te zien.
De meeste workshops waren best interessant en het was een geslaagde dag. De school zal deze conferentie vanaf nu waarschijnlijk elk jaar organizeren.
dinsdag 19 januari 2010
Een goed gevuld weekend
Dit weekend was niet bepaald een gewoon, rustig weekendje. Elke dag zat propvol activiteiten en het was dan ook lekker druk.
Vrijdag
Op donderdagavond kwamen bijna alle eerstejaars te weten dat een hele hoop kleren weg waren. Sommigen waren uiteraard boos, maar de meesten kon het niet echt schelen. Als je je afvraagt waarom we niet freakten toen we ontdekten dat er in onze kleerkast ingebroken was, wel het antwoord is simpel:
Vrijdagavond stond de jaarlijkse 'Expressions' op het programma. Expressions is een show, ineengestoken door tweedejaars, waarin gelachen wordt -soms niet heel tactvol- met eerstejaars. De volle twee uur wisselden de gelaatsuitdrukkingen van de firsties tussen hysterisch gelach en beschaamd wegkijken wanneer het over henzelf ging. Over het algemeen was het heel grappig, maar zoals verwacht waren er wel enkelen die gekwetst waren. Maar de slideshow op het einde maakte al veel goed. Je tweedejaars vrienden hadden lieve, korte tekstjes getypt die dan persoon per persoon op het groot scherm verschenen en die je las terwijl je naast je counrymate, roommate of beste vriend(in) zat.
Na expressions was er de 'Graffiti Party'. Dat is traditioneel het feest na Expressions. Iedereen draagt een oud wit T-shirt waarop je vrienden booschappen en inside jokes schrijven. Na een hele avond belachelijk gemaakt te zijn deed het achteraf lezen van al die lieve boodschappen wel deugd.
Zaterdag
Ik ben dit semester van advisor veranderd. Je advisor is de leerkracht die instaat voor het in het oog houden van je studies, je raad geven en aanbevelingsbrieven schrijven. Mijn eerste advisor was Tim Crofton, de theater leerkracht. Nu volg ik echter geen theater meer en moest ik van advisor verwisselen. Mijn nieuwe advisor is Anne Farrel, leerkracht Engels.
Deze zaterdag gingen we met mijn advisor group (iedereen die Anne als advisor heeft) en een andere naar Santa Fe. Onze eerste stop was het Indian restaurant. Niet alleen was het eten verukkelijk, maar er was ook nog eens een non-stop open buffet, dus de hoeveelheid voedsel die naar binnen gespeeld werd was dan ook indrukwekkend. Toen we allemaal het gevoel hadden dat onze broeksknoop eraf zou schieten als we nog een kippebilletje naar binnen zouden werken, zijn we naar buiten gerold, in de auto geklommen en op weg naar de schaatsbaan gegaan.
Velen onder ons hadden nog nooit eerder geschaatst (Violet: Ja, HALLO, als ik wil schaatsen moet ik eerst even de Kilimanjaro beklimmen, nee bedankt!). Het werd dan ook een hilarisch leuke dag.
We waren op tijd terug voor de avondbus naar Las Vegas en we gingen (weer) uit eten met de meisjes. Kara (Québec), Ariel (Trinidad), Dia (Kentucky), Mariana (Portugal) en ik namen de bus naar Dick's, een van de weinige non-fastfood restauranten. Er werd heel wat afgeweend (van het lachen wel te verstaan) en het werd een gezellig girlsnight.
Zondag
SNOWBOARDEN!!!
meer hoef ik niet te zeggen zeker?
Vrijdag
Op donderdagavond kwamen bijna alle eerstejaars te weten dat een hele hoop kleren weg waren. Sommigen waren uiteraard boos, maar de meesten kon het niet echt schelen. Als je je afvraagt waarom we niet freakten toen we ontdekten dat er in onze kleerkast ingebroken was, wel het antwoord is simpel:
Vrijdagavond stond de jaarlijkse 'Expressions' op het programma. Expressions is een show, ineengestoken door tweedejaars, waarin gelachen wordt -soms niet heel tactvol- met eerstejaars. De volle twee uur wisselden de gelaatsuitdrukkingen van de firsties tussen hysterisch gelach en beschaamd wegkijken wanneer het over henzelf ging. Over het algemeen was het heel grappig, maar zoals verwacht waren er wel enkelen die gekwetst waren. Maar de slideshow op het einde maakte al veel goed. Je tweedejaars vrienden hadden lieve, korte tekstjes getypt die dan persoon per persoon op het groot scherm verschenen en die je las terwijl je naast je counrymate, roommate of beste vriend(in) zat.
Na expressions was er de 'Graffiti Party'. Dat is traditioneel het feest na Expressions. Iedereen draagt een oud wit T-shirt waarop je vrienden booschappen en inside jokes schrijven. Na een hele avond belachelijk gemaakt te zijn deed het achteraf lezen van al die lieve boodschappen wel deugd.
Zaterdag
Ik ben dit semester van advisor veranderd. Je advisor is de leerkracht die instaat voor het in het oog houden van je studies, je raad geven en aanbevelingsbrieven schrijven. Mijn eerste advisor was Tim Crofton, de theater leerkracht. Nu volg ik echter geen theater meer en moest ik van advisor verwisselen. Mijn nieuwe advisor is Anne Farrel, leerkracht Engels.
Deze zaterdag gingen we met mijn advisor group (iedereen die Anne als advisor heeft) en een andere naar Santa Fe. Onze eerste stop was het Indian restaurant. Niet alleen was het eten verukkelijk, maar er was ook nog eens een non-stop open buffet, dus de hoeveelheid voedsel die naar binnen gespeeld werd was dan ook indrukwekkend. Toen we allemaal het gevoel hadden dat onze broeksknoop eraf zou schieten als we nog een kippebilletje naar binnen zouden werken, zijn we naar buiten gerold, in de auto geklommen en op weg naar de schaatsbaan gegaan.
Velen onder ons hadden nog nooit eerder geschaatst (Violet: Ja, HALLO, als ik wil schaatsen moet ik eerst even de Kilimanjaro beklimmen, nee bedankt!). Het werd dan ook een hilarisch leuke dag.
We waren op tijd terug voor de avondbus naar Las Vegas en we gingen (weer) uit eten met de meisjes. Kara (Québec), Ariel (Trinidad), Dia (Kentucky), Mariana (Portugal) en ik namen de bus naar Dick's, een van de weinige non-fastfood restauranten. Er werd heel wat afgeweend (van het lachen wel te verstaan) en het werd een gezellig girlsnight.
Zondag
SNOWBOARDEN!!!
meer hoef ik niet te zeggen zeker?
zaterdag 9 januari 2010
Blauwe plekken en Daklozen
Na drie weekjes rust in Belgie (hoewel ... rust?) ben ik terug op Amerikaanse bodem en sta ik terug op UWC-mode. Na een blij weerzien van al mijn vrienden volop in de activiteiten gesmeten en vandaar mijn eerste blogberichtje van het nieuwe jaar.
Tom Lamberth, de verantwoordelijke voor wilderness, houdt er zo zijn eigen manier op na om zeker te zijn dat al het wilderness gerief in orde is. Als je op expeditie gaat, maar je vergeet naar de voorafgaande meeting te komen, heb je twee uur dungeon depts. Dat houdt in dat je de dungeons (kelders waar het gerief staat) moet opkuisen. Wel, iedereen die mij een beetje kent zal niet verbaasd zijn dat ik, toen ik voor winter break op christmas expedition ging, die meeting compleet vergeten was.
Gisteren ging ik dan ook mijn schuld afbetalen en had gezegd dat ik van 3 tot 5 kon werken. Toen ik om 3u in het wilderness lokaal aankwam, zat dat echter stampvol met mensen die hun first aid examen moesten afleggen. Tom besloot dat hij mij beter kon gebruiken als slachtoffer dan als werkkracht in de dungeons, dus kreeg ik een paar blauwe plekken opgeschilderd en wat allergien etc aangeschreven. Met een stuk of 10 andere zwaargewonden lag ik (in de kou!) op het veld, te wachten tot ze ons zouden komen redden. Mijn first aiders waren Geronimo (Uruguay) en Ben (USA). Na een volledige check up besloot Gero dat "oh, come on, she's all right, it's just a stupid first aid exam... Let's go!" En dat was dan een uur minder dungeon depts!
Gisteravond, van 6 tot 9, ben ik samen met Alex van Alaska gaan vrijwilligen in the Cold Weather Shelter. Een huis waar daklozen kunnen eten en overnachten als het koud is. Ik was er nog nooit geweest, dus het beloofde interessant te worden. Na eerst een hoop medicatie opgepikt te hebben, kwamen we aan in the CWS. Een lief klein vrouwtje, Mimi, was daar om ons te helpen. Na een kwartiertje kwamen er drie mannen binnen: Armando, Leroy en Pablo. Geen van de drie was zelf maar dicht bij nuchter, maar daar had Mimi ons op voorhand voor gewaarschuwd. Armando was een klein mannetje met een lange baard, maar geen schoenen. Hij bleef maar praten over Vietnam, "We've seen everything, we've seen hell! *******" Hij was er het ergst aantoe en bleef Pablo maar lastig vallen. Pablo lijkt me een heel interessante man. Ook hij was dronken, maar niet zo erg als de anderen en wou gewoon slapen. Maar hij leek me heel intelligent en vooral ongelooflijk geduldig met Armando. En Leroy was een grappig mannetje dat probeerde ongelooflijk diepzinnige conversaties met me te voeren, maar de sterkte ervan werd lichtjes afgezwakt door het feit dat hij elke 5 minuten hetzelfde zei. Zo heb ik bv 4 keer een WOW reactie gehad omdat ik van Belgie kwam "Dat is toch waar de Amish wonen, nee?".
We maakten hen wat toast en koffie, maar ze gingen al snel slapen. Armando stond echter na een half uur terug op en begon op de hele wereld te schelden waarna Pablo het niet meer kon aanhoren en even naar buiten moest. Leroy zat ondertussen constant giechelend naar tv te kijken.
Het was best grappig af en toe, maar toch ook triest en vooral interessant. Alex en ik gaan proberen elke week minstens een keer te gaan.
Zo, dat was zo ongeveer de eerste week hier
Tom Lamberth, de verantwoordelijke voor wilderness, houdt er zo zijn eigen manier op na om zeker te zijn dat al het wilderness gerief in orde is. Als je op expeditie gaat, maar je vergeet naar de voorafgaande meeting te komen, heb je twee uur dungeon depts. Dat houdt in dat je de dungeons (kelders waar het gerief staat) moet opkuisen. Wel, iedereen die mij een beetje kent zal niet verbaasd zijn dat ik, toen ik voor winter break op christmas expedition ging, die meeting compleet vergeten was.
Gisteren ging ik dan ook mijn schuld afbetalen en had gezegd dat ik van 3 tot 5 kon werken. Toen ik om 3u in het wilderness lokaal aankwam, zat dat echter stampvol met mensen die hun first aid examen moesten afleggen. Tom besloot dat hij mij beter kon gebruiken als slachtoffer dan als werkkracht in de dungeons, dus kreeg ik een paar blauwe plekken opgeschilderd en wat allergien etc aangeschreven. Met een stuk of 10 andere zwaargewonden lag ik (in de kou!) op het veld, te wachten tot ze ons zouden komen redden. Mijn first aiders waren Geronimo (Uruguay) en Ben (USA). Na een volledige check up besloot Gero dat "oh, come on, she's all right, it's just a stupid first aid exam... Let's go!" En dat was dan een uur minder dungeon depts!
Gisteravond, van 6 tot 9, ben ik samen met Alex van Alaska gaan vrijwilligen in the Cold Weather Shelter. Een huis waar daklozen kunnen eten en overnachten als het koud is. Ik was er nog nooit geweest, dus het beloofde interessant te worden. Na eerst een hoop medicatie opgepikt te hebben, kwamen we aan in the CWS. Een lief klein vrouwtje, Mimi, was daar om ons te helpen. Na een kwartiertje kwamen er drie mannen binnen: Armando, Leroy en Pablo. Geen van de drie was zelf maar dicht bij nuchter, maar daar had Mimi ons op voorhand voor gewaarschuwd. Armando was een klein mannetje met een lange baard, maar geen schoenen. Hij bleef maar praten over Vietnam, "We've seen everything, we've seen hell! *******" Hij was er het ergst aantoe en bleef Pablo maar lastig vallen. Pablo lijkt me een heel interessante man. Ook hij was dronken, maar niet zo erg als de anderen en wou gewoon slapen. Maar hij leek me heel intelligent en vooral ongelooflijk geduldig met Armando. En Leroy was een grappig mannetje dat probeerde ongelooflijk diepzinnige conversaties met me te voeren, maar de sterkte ervan werd lichtjes afgezwakt door het feit dat hij elke 5 minuten hetzelfde zei. Zo heb ik bv 4 keer een WOW reactie gehad omdat ik van Belgie kwam "Dat is toch waar de Amish wonen, nee?".
We maakten hen wat toast en koffie, maar ze gingen al snel slapen. Armando stond echter na een half uur terug op en begon op de hele wereld te schelden waarna Pablo het niet meer kon aanhoren en even naar buiten moest. Leroy zat ondertussen constant giechelend naar tv te kijken.
Het was best grappig af en toe, maar toch ook triest en vooral interessant. Alex en ik gaan proberen elke week minstens een keer te gaan.
Zo, dat was zo ongeveer de eerste week hier
Abonneren op:
Posts (Atom)