vrijdag 6 november 2009

Fawaz

Dood.
Het is altijd verschrikkelijk, maar wat dinsdag op campus gebeurd is, is gewoon onbegrijpelijk.
Denali Dorm had een verjaardagsfeestje. Iedereen stond op het punt te vertrekken, toen plots, zonder enige aanleiding Fawaz (Ghana) een attack kreeg en in elkaar stortte. Er waren onmiddelijk vier mensen om CPR toe te passen, maar niets heeft mogen helpen. Eens in het ziekenhuis aangekomen is Fawaz overleden verklaard. Iemand zo jong zou niet mogen sterven. Nooit.

Fawaz was een van de mensen met wie ik naar Mexico gegaan ben. Nooit heb ik iemand ontmoet die zo oprecht gelukkig was. Niemand heeft hem ooit horen klagen of zagen. Fawaz was gewoon goed. Het meest tragische aan zijn overlijden is het feit dat hij de enige hoop was die zijn familie had. In Mexico heeft hij me verteld dat hij de eerste negen jaar van zijn leven in welke hij bij zijn grootmoeder woonde hij vaak maar een maal per dag had. Zijn familie heeft ALLES verkocht om hem hier te krijgen, hij was hun poort naar een beter leven. Naast een zoon of kleinzoon hebben zij dus ook al hun dromen verloren.

Woendag was verschrikkelijk. Bijna niemand is naar school gegaan (klas was optioneel). Ikzelf ben, na naar een advisormeeting te gaan en bij elkaar te wenen en steun te zoeken, gaan wandelen in de bossen achter het kasteel. Daar weet ik een rots zijn waar ik naartoe ga als ik alleen wil zijn. Van daaruit kan ik over het dal, de rivier en de weg zien. Leerling na leerling zag ik over de weg passeren. Velen op hun eentje, sommigen in kleine groepjes. Toen ik terug naar campus ging was het 3 uur later. Even alleen zijn had echt deugd gedaan. Om half twee was er een islamitisch herdenkingsritueel waar ik naatoe gegaan ben.

Vandaag in assembly heeft Lisa (president) ons laten weten dat de doodsoorzaak een extreem groot hart was (hoe ironisch: iemand met een figuurlijk ongelooflijk groot hart sterft eraan). En dat er niets gedaan had kunnen worden om hem te helpen.

Vrijdag (morgen) is zijn begrafenis in Albequerque. Zijn familie heeft besloten dat ze hem hier wouden laten begraven omdat het vanuit het moslimgeloof nodig is de overledene zo snel mogelijk een graf te geven.

In Stained Glass maken we een herdenkingsmonument. We maken een stolp om over een olielamp te plaatsen. Deze zal in op een voet tussen Denali en Mont Blanc geplaatst worden en constant branden.

Ik weet niet zeker of ik dit allemaal wel op mijn blog wil zetten, maar aan de andere kant weet ik dat er e-mails rondgaan en ik zou het oneerbiedig vinden om Fawaz' dood niet te vermelden alsof om het imago van een Utopia te beschermen. Daarom heb ik alles verteld dat er gebeurd is, heb ik niets uitgelaten.

4 opmerkingen:

  1. Lieve Ingetje, ik ben in gedachten bij je. Ik stuur je nog mailtje. Alvast een troostende knuffel van je tante

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Soms, een enkele keer,
    met heel veel moeite en voornamelijk toevallig,
    lukt het iemand
    om met beide armen zijn verdriet te omvatten.
    Hij tilt het op.
    Laat de deur niet op slot zijn, nu...
    Hij duwt hem open met zijn knie
    en loopt met grote breedsporige passen naar buiten.
    Kijk uit! roept hij
    want het verdriet is zo groot dat hij er niet overheen kan kijken,
    en doorzichtig is het nooit.
    Ver weg, in een sloot of op een drassige plek
    onder populieren
    of achter een scheve schutting tussen oude autobanden,
    speelgoed, resten van vuur,
    gooit hij het neer
    en fluitend loopt hij terug naar huis.

    Toon Tellegen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Iemand zou ooit tegen me
    'ik leef met je mee'
    Maar hij deed het niet

    Iemand zou ooit tegen me
    'ik weet wat het is'
    Maar hij wist het niet

    Iemand zou ooit tegen me
    'Het komt wel goed'
    Maar het kwam niet

    Jij bent de enige die het
    beleeft
    ervaart
    voelt

    De enige die het verdriet kan overwinnen
    Dat ben jezelf
    Alleen de steun van geliefden
    Maakt de zware tocht
    een ietsje
    lichter.

    Tine Devriese

    BeantwoordenVerwijderen