Project Week

De week van 12 tot 21 maart hadden wij Project Week. Dat is een week waarin je, als eerste jaar, verplicht aan een door school georganiseerde reis moet deelnemen. De verschillende keuzes waren onder andere:
- Copper Canyon (Mexico): een culturele show voorstellen aan de kindjes in de dorpen
- Mexico grens: in de woestijn kamperen en eten en drinken achterlaten voor de migranten
- Santa Fe: habitat for humanity: huizen bouwen voor armen en daklozen
- Sky Islands: fauna en flora observeren
etc.

Ik ben zelf op een trip naar Crested Butte, Colorado gegaan. Crested Butte is een mooi skigebied in Colorado dat vooral bekend staat voor zijn extreem skiën. Pistes die bij ons niet als pistes aangeduid zouden staan, staan daar op de kaart en zijn zo ongeveer gewoon ongeprepareerde, boebelige, stijle paden door de bossen.

Het grootste Adaptive Sports Centre in de US is in Crested Butte gevestigd. Dat is een school voor allerlei bergsporten dat zich aanpast aan de behoeften van mensen met een handicap. Deze week hebben wij daar vrijwilligerswerk gedaan. Voor skilessen hebben ze namelijk af en toe hulp nodig in de les of anders iemand die achteraan ‘blockt’ zodat niemand op de student inskiet.

Deze week heb ik een halve dag in een ski-bike les geholpen. Het jongentje had een extra bot in zijn knie en kon daardoor niet met zijn hele gewicht op skies steunen. Ik skiede voor op een ski-bike en hij volgde mijn bochten terwijl de leerkracht hem vasthield met een touw.

Mijn tweede les was een volle dag met Samuel, een achtienjarige met down syndrome. Samuel skiet al 11 jaar en ik moest gewoon blocken. Maar op de lift en zo babbelden we wat en hij nodigde me op het eind van de dag zelfs uit voor zijn graduatie in mei. Zijn moeder skiede ook de hele dag met ons mee en nam foto’s. Boven op de berg hebben we ook met z’n allen een foto laten nemen door een professionele fotograaf en ze gaan al die foto’s naar mij opsturen.

Mijn derde en laatste lesdag was met een 12-jarig meisje, Katie. Katies ziekte zorgt ervoor dat ze niet automatisch ademhaalt. Ook haar hart werkt niet goed en ze heeft een pacemaker. Voor haar ademhaling hangt ze aan een ventilator die haar vader meedraagt in een rugzak. Tijdens de les droeg Jacob, de instructeur, die op zijn rug. Omdat Katie niet te ver van haar ventilator kan, moest ze zich vasthouden aan een bamboestok met aan de uiteinden Jacob en ikzelf. Een keer zijn we gevallen en schoot Katies ventilator uit haar hals, wat wel even eng was. Maar het bleek niet serieus te zijn en een paar bochten verder kregen we het draaien beter onder de knie. Een van haar ouders moest wel constant met ons meeskiën om haar zuurstofniveau af en toe te checken.

De dagen dat we niet moesten helpen in een les, mochten we vrij skiën. We moesten wel altijd iemand van het ASC bij ons hebben, omdat er op onze skipassen stond dat we van adaptive waren. Meestal snowboarde ik in de voormiddag en skiede ik in de namiddag. Ik kreeg namelijk gratis skies van adaptive. Een namiddag hebben we ook met z’n vieren geski-biked. Ski-bikes zijn echt leuke dingetjes, omdat ze veel minder vermoeiend zijn dan skiën en je ze zotmakkelijk kan leren rijden.

We logeerden in een luxueuze dubbelvilla. Ieder deelde een kingsize bed en er waren stoomdouches. Elke avond maakten we een lekker driegangen menu klaar en bij het ontbijt waren er altijd smoothies. Twee keer zijn we naar ’t stad gegaan. Een keer voor een filmfestival over bergsporten. Die avond was er ook juist een jumpwedstrijd op de hoofdstraat. Ze hadden daar een gigantische ramp gebouwd en het hele dorp inclusief toeristen keken hoe boarders en skiërs soms een prachtige sprong placeerden en soms plat op hun neus gingen. De tweede keer was de avond voor we vertrokken. We kregen elk $15 om uit eten te gaan en kregen 4 vrije uren om inkopen te doen.
Na zo’n luxe was het wel even moeilijk om weer op campus in mijn harde bedje te kruipen, maar al bij al valt het wel mee. Nu juist morgen even door de moeite om op te staan en dan terug naar school.