SINTERKLAAS!
Ja, ook hier in het verre Amerika vergeet de Sint de brave kindjes niet.
Sinds Sinterklaas toch zo'n beetje het belangrijkste feest in het leven van elk Vlaams of Nederlands kind is, besloten wij (Taran, Iris, Bart en Noor van Nederland en ik) onze medestudenten een 'taste' te geven van wie Sinterklaas en Zwarte Piet zijn en wat we precies vieren op 5 of 6 december.
In onze weeklijkse all-school assembly gaven we een korte presentatie. Noor, Taran en ik gaven wat uitleg terwijl Iris en Bart verkleed als Zwarte Piet snoepjes uitdeelden. Ons grootste doel was om de mensen te tonen dat Zwarte Piet nu geen rasistisch symbool meer is (we hebben niet echt gezegd dat hij dat vroeger wel was, maar goed...)
De nacht van 5 op 6 december vroegen we iedereen zijn schoen te zetten aan de schoorsteen in de castle lobby met een tekening voor Zwarte Piet of een brief voor de Sint waar we dan 's ochtends snoepjes in gestoken hebben. Ik kreeg ook nog mijn eigen 'kleine' verrassing van Sinterklaas: toen ik 's ochtends mijn deur opende stonden er twee chocolade figuren voor. Een sint en een piet met de boodschap 'De Sint was hier'. Na een vruchteloze zoektocht rond campus besloot ik dat er maar twee opties waren: de Sint bestond echt! (hoe opwindend) ... of mijn ouders waren in het spel. Sinds de Heilige Man nogal moeilijk te bereiken is via telefoon heb ik maar even naar Belgie gebeld om mijn dillema op te helderen. En inderdaad, Moeke had Janet, mijn RT, de chocolade gegeven toen mijn ouders en Eva hier waren en die had dat 's nachts voor mijn deur gezet.
Dus, ookal is de Sinterklaassfeer hier niet echt alom tegenwoordig, hij wordt toch niet vergeten!
donderdag 10 december 2009
vrijdag 4 december 2009
Love Cafe
Cafes zijn avonden waneer iedereen die wil kan optreden, zingen, dansen, een gedicht voorlezen... Tot nu toe hebben we al Moonlight Cafe gehad (dat had niet echt een thema), Poetry Under The Stars (het spreekt voor zich dat dat over poezie ging) en dan nu Love Cafe.
Love Cafe was natuurlijk bestemd om je liefde (al dan niet geheim) voor iets of iemand te verklaren.
Er waren de typische schattige 'OOOH' optredentjes. Zo las Taran van Nederland het favoriete (Spaanse) gedicht van zijn vriendin Andrea voor. KK van Hong Kong verklaarde voor het eerst openbaar zijn liefde voor Lynn van Thailand. etc
Jammer genoeg is er natuurlijk ook de kans dat je afgewezen wordt ... Vuvu van Vietnam verklaarde zijn liefde aan Nathalie, maar zij vond dat duidelijk niet zo leuk.
Met liefde kan ook gelachen worden zoals Tanya van Zimbabwe smakelijk demonstreerde. Zij zong een ode aan haar achterwerk (GIGANTISCH achterwerk) compleet met powerpoint enal.
Er waren nog vele andere acts en het Cafe duurde dan ook tot 1u30.
aangezien ik 4u later al aan de bus voor wilderness moest staan ben ik maar recht naar bed gegaan.
Love Cafe was natuurlijk bestemd om je liefde (al dan niet geheim) voor iets of iemand te verklaren.
Er waren de typische schattige 'OOOH' optredentjes. Zo las Taran van Nederland het favoriete (Spaanse) gedicht van zijn vriendin Andrea voor. KK van Hong Kong verklaarde voor het eerst openbaar zijn liefde voor Lynn van Thailand. etc
Jammer genoeg is er natuurlijk ook de kans dat je afgewezen wordt ... Vuvu van Vietnam verklaarde zijn liefde aan Nathalie, maar zij vond dat duidelijk niet zo leuk.
Met liefde kan ook gelachen worden zoals Tanya van Zimbabwe smakelijk demonstreerde. Zij zong een ode aan haar achterwerk (GIGANTISCH achterwerk) compleet met powerpoint enal.
Er waren nog vele andere acts en het Cafe duurde dan ook tot 1u30.
aangezien ik 4u later al aan de bus voor wilderness moest staan ben ik maar recht naar bed gegaan.
Christmas Expedition
Wilderness is een van de belangrijkste activiteiten naast school en CAS hier. Onze school heeft het tweede grootste budget in de hele Verenigde Staten voor een highschool en er wordt dan ook sterk de nadruk op gelegd. Je moet op zijn minst 2.5 expedities gedaan hebben in je twee jaar en als wilderness leader zijn dat er 10. Ik had alleen nog maar Ghost Ranch expeditie gedaan en besloot dat ik wel nog eens zin had om een stapje te doen, zeker nu in de sneeuw. Toen Tom Lamberth een mail uitstuurde ivm de kerst expeditie wou ik dan ook zeker meegaan.
Mijn wilderness team bestond uit mensen waarvan ik niemand echt goed kende, maar dat kwam perfect uit aangezien er in de week voor die expedities nogal was drama was gebeurd. Er een paar dagjes op uit trekken en alles kunnen vergeten zou me deugd doen dacht ik, en dat deed het ook. Mijn wilderness leaders waren Fernando (Mexico) en Micah (USA) verder zaten ook Nicki (Jamaica), Yu Mei (Chili) en Areli (Peru) in mijn team.
We vertrokken zaterdag ochtend om 6u, allemaal halfslapend en bibberend van de ochtendkilte. Na een tweetal uurtjes rijden kwamen we aan. Een laatste check van de rugzakken en we konden vertrekken.
We hadden een korte trail en na twee uur zigzaggend de berg op sloffen (echt snel gingen we niet, we waren allemaal nog een beetje slaperig door het Love Cafe de dag ervoor) kwamen we aan bij een magnifiek bevroren meer in het midden van de bossen. Het was een prachtig zicht. Door het licht van de zon leek het of er kleine glitterende bolletjes over het meer schaatsten en de sneeuw schitterde op de bomen. We zetten snel (lees: in een uur of twee) onze tent op die blijkbaar maar voor vier personen was in plaats van voor zes en hadden dan lunch. Eten in de wilderness smaakt altijd zoveel beter dan in de caf en de quesadillas leken dan ook een stukje hemel op je tong (haha, lekker poetisch).
Fernando en ik wouden van de besneeuwde bergen glijden en kregen wonder bij wonder bijna iedereen mee in ons kinderachtig, maar -geef toe- super plan. De tweehonderd meter naar een perfecte heuvel afleggen duurde ongeveer een half uur en toen we daar aankwamen waren er dan ook overal sneeuwengels, sporen van sneeuwballengevechten etc.
Ik had het idee om onze plastic zakken die we gebruiken om onze rugzak droog te houden mee te nemen aangezien die beter glijden dan een broek alleen. Zowat anderhalf uur in de sneeuw rollebollen leverde een paar pijnlijke staartbenen op (rotsen onder de sneeuw zijn niet zo aangenaam), maar vooral een hoop pret, lachen en grappige quotes.
Kletsnat keerden we terug naar de tent en we zagen dat de zon al begon te zakken. We planden ons avondeten om vier uur zodat we voor donker (en kou!) in ons bedje konden kruipen. Tom Lamberth had ons zalmsoep meegegeven. Zoiets lekker krijgen we niet vaak en er heerste dan ook een echte gezellige kerstsfeer - hoewel dat ook kon komen door het feit dat iedereen een kerstmuts aanhad en we onze tent met slingers en belletjes versierd hadden.
Na cadeautjes uit te delen (ik gaf een badeendje en kreeg chocolade) kropen we om zes uur in ons bedje. Er was net genoeg plaats om allemaal op onze zij te liggen. 's Ochtends werd iedereen geradbraakt wakker, want dertien uur in de kou liggen is niet ideaal voor je spieren. Niemand had echt honger omdat we de avond ervoor meer dan genoeg gegeten hadden, dus we besloten te ontbijten aan de bus en snel te vertrekken. Nu we alleen maar naar beneden moesten stappen ging het net iets sneller en in minder dan een uur waren we terug beneden. We aten ons ontbijt dat bestond uit brownies en kerstkoekjes, kropen in de bus onder een dekentje en waren na een paar uur terug op campus.
Kerstexpeditie mag dan wel de korste en misschien niet de meest intense wilderness expeditie van het jaar zijn, ik heb me zotgoed geamuseerd!
Mijn wilderness team bestond uit mensen waarvan ik niemand echt goed kende, maar dat kwam perfect uit aangezien er in de week voor die expedities nogal was drama was gebeurd. Er een paar dagjes op uit trekken en alles kunnen vergeten zou me deugd doen dacht ik, en dat deed het ook. Mijn wilderness leaders waren Fernando (Mexico) en Micah (USA) verder zaten ook Nicki (Jamaica), Yu Mei (Chili) en Areli (Peru) in mijn team.
We vertrokken zaterdag ochtend om 6u, allemaal halfslapend en bibberend van de ochtendkilte. Na een tweetal uurtjes rijden kwamen we aan. Een laatste check van de rugzakken en we konden vertrekken.
We hadden een korte trail en na twee uur zigzaggend de berg op sloffen (echt snel gingen we niet, we waren allemaal nog een beetje slaperig door het Love Cafe de dag ervoor) kwamen we aan bij een magnifiek bevroren meer in het midden van de bossen. Het was een prachtig zicht. Door het licht van de zon leek het of er kleine glitterende bolletjes over het meer schaatsten en de sneeuw schitterde op de bomen. We zetten snel (lees: in een uur of twee) onze tent op die blijkbaar maar voor vier personen was in plaats van voor zes en hadden dan lunch. Eten in de wilderness smaakt altijd zoveel beter dan in de caf en de quesadillas leken dan ook een stukje hemel op je tong (haha, lekker poetisch).
Fernando en ik wouden van de besneeuwde bergen glijden en kregen wonder bij wonder bijna iedereen mee in ons kinderachtig, maar -geef toe- super plan. De tweehonderd meter naar een perfecte heuvel afleggen duurde ongeveer een half uur en toen we daar aankwamen waren er dan ook overal sneeuwengels, sporen van sneeuwballengevechten etc.
Ik had het idee om onze plastic zakken die we gebruiken om onze rugzak droog te houden mee te nemen aangezien die beter glijden dan een broek alleen. Zowat anderhalf uur in de sneeuw rollebollen leverde een paar pijnlijke staartbenen op (rotsen onder de sneeuw zijn niet zo aangenaam), maar vooral een hoop pret, lachen en grappige quotes.
Kletsnat keerden we terug naar de tent en we zagen dat de zon al begon te zakken. We planden ons avondeten om vier uur zodat we voor donker (en kou!) in ons bedje konden kruipen. Tom Lamberth had ons zalmsoep meegegeven. Zoiets lekker krijgen we niet vaak en er heerste dan ook een echte gezellige kerstsfeer - hoewel dat ook kon komen door het feit dat iedereen een kerstmuts aanhad en we onze tent met slingers en belletjes versierd hadden.
Na cadeautjes uit te delen (ik gaf een badeendje en kreeg chocolade) kropen we om zes uur in ons bedje. Er was net genoeg plaats om allemaal op onze zij te liggen. 's Ochtends werd iedereen geradbraakt wakker, want dertien uur in de kou liggen is niet ideaal voor je spieren. Niemand had echt honger omdat we de avond ervoor meer dan genoeg gegeten hadden, dus we besloten te ontbijten aan de bus en snel te vertrekken. Nu we alleen maar naar beneden moesten stappen ging het net iets sneller en in minder dan een uur waren we terug beneden. We aten ons ontbijt dat bestond uit brownies en kerstkoekjes, kropen in de bus onder een dekentje en waren na een paar uur terug op campus.
Kerstexpeditie mag dan wel de korste en misschien niet de meest intense wilderness expeditie van het jaar zijn, ik heb me zotgoed geamuseerd!
MAAD - deze keer echt
Aangezien mijn vorige berichtje nogal ge-edit was om het zo te zeggen door Max van Duitsland begin ik er nog maar eens aan.
Tijdens de week van MAAD vonden er net zoals in de END-week verschillende kleine activiteiten plaats. Er waren twee filmavonden. De eerste film was een typische aziatische horrorfilm vol overdreven, enge schreeuwende mensen en afgehakte vingers en andere ledematen die in het rond vlogen. Best grappig.
De tweede was de Mahive-film. Mahive is een dans die we hier allemaal in het begin van het jaar geleerd hebben. Blijkbaar komt die dus uit een Bollywoodfilm die ze vrijdagavond in het auditoruim getoond hebben.
Vrijdag avond waren er ook Global issues. Je kon kiezen tussen naar een presentatie over waterpolitiek in het MiddelOosten, kinderarbeid in Zuid-Oost Azie en een paar andere.
Zaterdag begon het dinner om 5uur. Je moest iets Aziatisch dragen en aangezien ik een Japanse roomie heb wou ik graag als een Geisha gaan met kimono en alles erop en eraan. Grote teleurstelling toen ik na twee uur wachten tot de conclusie kwam dat ik mijn roomie die dag niet meer zou zien omdat ze aan het koken was voor het dinner. Dan heb ik maar een indonesische sjaal van Tasha geleend. Dinner begon om 5u omdat er eerst een lounch was met thee en ananassap. Je kon ook je toekomst laten voorspellen door de mensen van Turkije (die bij MAAD en dus niet bij END zaten). Om kwart voor zes gingen we binnen in de cafetaria (de lounch was in de castle lobby, de vroegere hotellobby) . Al de mensen van MAAD die als kerners werkten spraken met een ongelooflijk goed geimiteerd Indisch accent. Ze probeerden je allemaal mee te lokken naar hun tafel waar ze dan, allemaal door elkaar lopend, roepend, ruziend en proberend elkaars 'klanten' te stelen, eten in je mond propten. Ze probeerden je afgedankte televisies te verkopen (kleur en TWEE kanalen, velly velly gud) . Naast die constant entertainende setting was het eten ook nog eens fenomenaal.
Ik zeg het niet graag, maar ik moet toegeven dat ik MAAd dinner beter vond dan END dinner.
Na dinner ging iedereen naar het auditorium voor de show. Iedereen had van mensen in MAAD gehoord dat de show echt slecht ging zijn omdat er constant ruzie was en ze veel te laat begonnen waren. De laatste drie dagen voor de show hadden ze er echter zo hard aan gewerkt dat ze een geslaagde, super grappige en educatieve show in elkaar gekregen hadden. Er waren skits van het subcontinent, Australie, Middel Oosten, Zuid-Oost Azie... met andere woorden elke regio kreeg zijn beurt om zich te presenteren.
Na de show was er net zoals bij END een feestje. Daar zag je het nadeel van zon diverse regios in een nationale dag bijeen te brengen. Muziek van bv Australie veschilt zo hard van die van Palestina die dan weer compleet anders is dan die van India dat het een beetje een rommeltje was van verschillende stijlen. Hoe dan ook, het was best een leuk feestje en een geslaagde cultural day!
Tijdens de week van MAAD vonden er net zoals in de END-week verschillende kleine activiteiten plaats. Er waren twee filmavonden. De eerste film was een typische aziatische horrorfilm vol overdreven, enge schreeuwende mensen en afgehakte vingers en andere ledematen die in het rond vlogen. Best grappig.
De tweede was de Mahive-film. Mahive is een dans die we hier allemaal in het begin van het jaar geleerd hebben. Blijkbaar komt die dus uit een Bollywoodfilm die ze vrijdagavond in het auditoruim getoond hebben.
Vrijdag avond waren er ook Global issues. Je kon kiezen tussen naar een presentatie over waterpolitiek in het MiddelOosten, kinderarbeid in Zuid-Oost Azie en een paar andere.
Zaterdag begon het dinner om 5uur. Je moest iets Aziatisch dragen en aangezien ik een Japanse roomie heb wou ik graag als een Geisha gaan met kimono en alles erop en eraan. Grote teleurstelling toen ik na twee uur wachten tot de conclusie kwam dat ik mijn roomie die dag niet meer zou zien omdat ze aan het koken was voor het dinner. Dan heb ik maar een indonesische sjaal van Tasha geleend. Dinner begon om 5u omdat er eerst een lounch was met thee en ananassap. Je kon ook je toekomst laten voorspellen door de mensen van Turkije (die bij MAAD en dus niet bij END zaten). Om kwart voor zes gingen we binnen in de cafetaria (de lounch was in de castle lobby, de vroegere hotellobby) . Al de mensen van MAAD die als kerners werkten spraken met een ongelooflijk goed geimiteerd Indisch accent. Ze probeerden je allemaal mee te lokken naar hun tafel waar ze dan, allemaal door elkaar lopend, roepend, ruziend en proberend elkaars 'klanten' te stelen, eten in je mond propten. Ze probeerden je afgedankte televisies te verkopen (kleur en TWEE kanalen, velly velly gud) . Naast die constant entertainende setting was het eten ook nog eens fenomenaal.
Ik zeg het niet graag, maar ik moet toegeven dat ik MAAd dinner beter vond dan END dinner.
Na dinner ging iedereen naar het auditorium voor de show. Iedereen had van mensen in MAAD gehoord dat de show echt slecht ging zijn omdat er constant ruzie was en ze veel te laat begonnen waren. De laatste drie dagen voor de show hadden ze er echter zo hard aan gewerkt dat ze een geslaagde, super grappige en educatieve show in elkaar gekregen hadden. Er waren skits van het subcontinent, Australie, Middel Oosten, Zuid-Oost Azie... met andere woorden elke regio kreeg zijn beurt om zich te presenteren.
Na de show was er net zoals bij END een feestje. Daar zag je het nadeel van zon diverse regios in een nationale dag bijeen te brengen. Muziek van bv Australie veschilt zo hard van die van Palestina die dan weer compleet anders is dan die van India dat het een beetje een rommeltje was van verschillende stijlen. Hoe dan ook, het was best een leuk feestje en een geslaagde cultural day!
Abonneren op:
Posts (Atom)