Christmas Expedition

Wilderness is een van de belangrijkste activiteiten naast school en CAS hier. Onze school heeft het tweede grootste budget in de hele Verenigde Staten voor een highschool en er wordt dan ook sterk de nadruk op gelegd. Je moet op zijn minst 2.5 expedities gedaan hebben in je twee jaar en als wilderness leader zijn dat er 10. Ik had alleen nog maar Ghost Ranch expeditie gedaan en besloot dat ik wel nog eens zin had om een stapje te doen, zeker nu in de sneeuw. Toen Tom Lamberth een mail uitstuurde ivm de kerst expeditie wou ik dan ook zeker meegaan.

Mijn wilderness team bestond uit mensen waarvan ik niemand echt goed kende, maar dat kwam perfect uit aangezien er in de week voor die expedities nogal was drama was gebeurd. Er een paar dagjes op uit trekken en alles kunnen vergeten zou me deugd doen dacht ik, en dat deed het ook. Mijn wilderness leaders waren Fernando (Mexico) en Micah (USA) verder zaten ook Nicki (Jamaica), Yu Mei (Chili) en Areli (Peru) in mijn team.
We vertrokken zaterdag ochtend om 6u, allemaal halfslapend en bibberend van de ochtendkilte. Na een tweetal uurtjes rijden kwamen we aan. Een laatste check van de rugzakken en we konden vertrekken.
We hadden een korte trail en na twee uur zigzaggend de berg op sloffen (echt snel gingen we niet, we waren allemaal nog een beetje slaperig door het Love Cafe de dag ervoor) kwamen we aan bij een magnifiek bevroren meer in het midden van de bossen. Het was een prachtig zicht. Door het licht van de zon leek het of er kleine glitterende bolletjes over het meer schaatsten en de sneeuw schitterde op de bomen. We zetten snel (lees: in een uur of twee) onze tent op die blijkbaar maar voor vier personen was in plaats van voor zes en hadden dan lunch. Eten in de wilderness smaakt altijd zoveel beter dan in de caf en de quesadillas leken dan ook een stukje hemel op je tong (haha, lekker poetisch).

Fernando en ik wouden van de besneeuwde bergen glijden en kregen wonder bij wonder bijna iedereen mee in ons kinderachtig, maar -geef toe- super plan. De tweehonderd meter naar een perfecte heuvel afleggen duurde ongeveer een half uur en toen we daar aankwamen waren er dan ook overal sneeuwengels, sporen van sneeuwballengevechten etc.
Ik had het idee om onze plastic zakken die we gebruiken om onze rugzak droog te houden mee te nemen aangezien die beter glijden dan een broek alleen. Zowat anderhalf uur in de sneeuw rollebollen leverde een paar pijnlijke staartbenen op (rotsen onder de sneeuw zijn niet zo aangenaam), maar vooral een hoop pret, lachen en grappige quotes.
Kletsnat keerden we terug naar de tent en we zagen dat de zon al begon te zakken. We planden ons avondeten om vier uur zodat we voor donker (en kou!) in ons bedje konden kruipen. Tom Lamberth had ons zalmsoep meegegeven. Zoiets lekker krijgen we niet vaak en er heerste dan ook een echte gezellige kerstsfeer - hoewel dat ook kon komen door het feit dat iedereen een kerstmuts aanhad en we onze tent met slingers en belletjes versierd hadden.

Na cadeautjes uit te delen (ik gaf een badeendje en kreeg chocolade) kropen we om zes uur in ons bedje. Er was net genoeg plaats om allemaal op onze zij te liggen. 's Ochtends werd iedereen geradbraakt wakker, want dertien uur in de kou liggen is niet ideaal voor je spieren. Niemand had echt honger omdat we de avond ervoor meer dan genoeg gegeten hadden, dus we besloten te ontbijten aan de bus en snel te vertrekken. Nu we alleen maar naar beneden moesten stappen ging het net iets sneller en in minder dan een uur waren we terug beneden. We aten ons ontbijt dat bestond uit brownies en kerstkoekjes, kropen in de bus onder een dekentje en waren na een paar uur terug op campus.

Kerstexpeditie mag dan wel de korste en misschien niet de meest intense wilderness expeditie van het jaar zijn, ik heb me zotgoed geamuseerd!