Blauwe plekken en Daklozen

Na drie weekjes rust in Belgie (hoewel ... rust?) ben ik terug op Amerikaanse bodem en sta ik terug op UWC-mode. Na een blij weerzien van al mijn vrienden volop in de activiteiten gesmeten en vandaar mijn eerste blogberichtje van het nieuwe jaar.

Tom Lamberth, de verantwoordelijke voor wilderness, houdt er zo zijn eigen manier op na om zeker te zijn dat al het wilderness gerief in orde is. Als je op expeditie gaat, maar je vergeet naar de voorafgaande meeting te komen, heb je twee uur dungeon depts. Dat houdt in dat je de dungeons (kelders waar het gerief staat) moet opkuisen. Wel, iedereen die mij een beetje kent zal niet verbaasd zijn dat ik, toen ik voor winter break op christmas expedition ging, die meeting compleet vergeten was.
Gisteren ging ik dan ook mijn schuld afbetalen en had gezegd dat ik van 3 tot 5 kon werken. Toen ik om 3u in het wilderness lokaal aankwam, zat dat echter stampvol met mensen die hun first aid examen moesten afleggen. Tom besloot dat hij mij beter kon gebruiken als slachtoffer dan als werkkracht in de dungeons, dus kreeg ik een paar blauwe plekken opgeschilderd en wat allergien etc aangeschreven. Met een stuk of 10 andere zwaargewonden lag ik (in de kou!) op het veld, te wachten tot ze ons zouden komen redden. Mijn first aiders waren Geronimo (Uruguay) en Ben (USA). Na een volledige check up besloot Gero dat "oh, come on, she's all right, it's just a stupid first aid exam... Let's go!" En dat was dan een uur minder dungeon depts!

Gisteravond, van 6 tot 9, ben ik samen met Alex van Alaska gaan vrijwilligen in the Cold Weather Shelter. Een huis waar daklozen kunnen eten en overnachten als het koud is. Ik was er nog nooit geweest, dus het beloofde interessant te worden. Na eerst een hoop medicatie opgepikt te hebben, kwamen we aan in the CWS. Een lief klein vrouwtje, Mimi, was daar om ons te helpen. Na een kwartiertje kwamen er drie mannen binnen: Armando, Leroy en Pablo. Geen van de drie was zelf maar dicht bij nuchter, maar daar had Mimi ons op voorhand voor gewaarschuwd. Armando was een klein mannetje met een lange baard, maar geen schoenen. Hij bleef maar praten over Vietnam, "We've seen everything, we've seen hell! *******" Hij was er het ergst aantoe en bleef Pablo maar lastig vallen. Pablo lijkt me een heel interessante man. Ook hij was dronken, maar niet zo erg als de anderen en wou gewoon slapen. Maar hij leek me heel intelligent en vooral ongelooflijk geduldig met Armando. En Leroy was een grappig mannetje dat probeerde ongelooflijk diepzinnige conversaties met me te voeren, maar de sterkte ervan werd lichtjes afgezwakt door het feit dat hij elke 5 minuten hetzelfde zei. Zo heb ik bv 4 keer een WOW reactie gehad omdat ik van Belgie kwam "Dat is toch waar de Amish wonen, nee?".
We maakten hen wat toast en koffie, maar ze gingen al snel slapen. Armando stond echter na een half uur terug op en begon op de hele wereld te schelden waarna Pablo het niet meer kon aanhoren en even naar buiten moest. Leroy zat ondertussen constant giechelend naar tv te kijken.
Het was best grappig af en toe, maar toch ook triest en vooral interessant. Alex en ik gaan proberen elke week minstens een keer te gaan.

Zo, dat was zo ongeveer de eerste week hier