Plaza Hotel

Zaterdag vroegen een paar vrienden van me of ik mee zou naar Las Vegas die avond. Ze gingen uit eten voor de verjaardag van Kara (Canada) en Arjan (Duitsland). Ik had eigenlijk niet zo veel zin, maar dacht dat het gewoon een klein etentje was, dus besloot toch mee te gaan. Om half 6 stormden Max en Arjan in mijn kamer om te zeggen dat ik me moest aankleden en dat het heel fancy moest zijn, waarna ze al roepend en lachend weg zijn gelopen om zich klaar te maken.
Ik wist niet zeker wat te verwachten toen ik een uur later bij de bus aankwam en iedereen er op zijn best uitzag. We gingen blijkbaar naar het Plaza Hotel, het chicste restaurant in Las Vegas, en ook het enige excuus dat je kan gebruiken om je op te kleden als je naar Las Vegas gaat, want anders zijn er alleen maar steakhuizen en fastfood restaurants.
Toen we daar aankwamen zag het er allemaal heel classy uit en ik kreeg een beetje hoop dat ik misschien voor 1 avond aan het cafetariaeten zou kunnen ontsnappen. We hadden een tafel gereserveerd (jaja, het was echt zoals in de films of zo) en bestelden ons eten. Ik vroeg Chicken Picatta en verheugde me op deftige kip en lekkere pasta. Maar mijn hoop werd al wat minder toen de 'hapjes' kwamen: taco's (dezelfde als in de cafetaria!!) in een plastieken mandje. Ik was dan ook niet meer zo verrast (maar wel teleurgesteld) dat, toen ik mijn kip kreeg, die -zoals alles hier- gefrituurd was.
Goed, het eten was dan wel niet veel beter dan dat in de cafetaria, maar we hebben ons zotgoed geamuseerd. Eerst was er Kara die een -nogal emotionele- speech gaf over hoe blij ze was dat iedereen gekomen was en dat we al zo close waren. Dan begon het doorgeven van eten, lachen, babbelen en natuurlijk 'Happy Birthday' in het Engels, Italiaans, Duits... Er is, eerlijk waar, niets grappiger en levendiger dan een bende uwc-ers van over heel de wereld in een restaurant in the middle of nowhere in Amerika. Om 8u45 moesten we buiten staan voor de bus, en je wil niet te laat zijn of je moet security bellen en 5 dollar betalen om je te komen oppikken. Dus wij stonden braaf te wachten toen, na een kwartier, bleek dat ze ons vergeten waren, wat bijna ongelooflijk is als je in rekening neemt dat wij met 14 waren en ongeveer de helft van de mensen waren die naar 't stad gegaan waren. Maar goed.
Security gebeld om te zeggen dat we buiten stonden en dan terug naar binnen gegaan. Er was een trouwfeest aan de gang en wij zijn als zotten gaan dansen voor de deur, want security -ja die is hier overal- wou ons niet binnen laten. Nadat we tot de conclusie gekomen waren dat iedereen in de zaal ons aankeek alsof we gek waren, zijn we maar naar de inkomhal gegaan waar de helft van ons in fancy zetels is geploft, een deel is beginnen walsen(!) en de Amerikanen al roepend voor de tv gingen zitten omdat er een rugbymatch opstond.
Tegen de tijd dat de bus er eindelijk aankwam moet de meerderheid van de gasten gedacht hebben dat we dronken waren, maar wij hebben de tijd van ons leven gehad. Op de bus zelf hebben we zo ongeveer alle liedjes die je je kunt indenken gezongen. Terug op campus was iedereen kapot, maar dit doen we zowiezo nog eens!