SINTERKLAAS!
Ja, ook hier in het verre Amerika vergeet de Sint de brave kindjes niet.
Sinds Sinterklaas toch zo'n beetje het belangrijkste feest in het leven van elk Vlaams of Nederlands kind is, besloten wij (Taran, Iris, Bart en Noor van Nederland en ik) onze medestudenten een 'taste' te geven van wie Sinterklaas en Zwarte Piet zijn en wat we precies vieren op 5 of 6 december.
In onze weeklijkse all-school assembly gaven we een korte presentatie. Noor, Taran en ik gaven wat uitleg terwijl Iris en Bart verkleed als Zwarte Piet snoepjes uitdeelden. Ons grootste doel was om de mensen te tonen dat Zwarte Piet nu geen rasistisch symbool meer is (we hebben niet echt gezegd dat hij dat vroeger wel was, maar goed...)
De nacht van 5 op 6 december vroegen we iedereen zijn schoen te zetten aan de schoorsteen in de castle lobby met een tekening voor Zwarte Piet of een brief voor de Sint waar we dan 's ochtends snoepjes in gestoken hebben. Ik kreeg ook nog mijn eigen 'kleine' verrassing van Sinterklaas: toen ik 's ochtends mijn deur opende stonden er twee chocolade figuren voor. Een sint en een piet met de boodschap 'De Sint was hier'. Na een vruchteloze zoektocht rond campus besloot ik dat er maar twee opties waren: de Sint bestond echt! (hoe opwindend) ... of mijn ouders waren in het spel. Sinds de Heilige Man nogal moeilijk te bereiken is via telefoon heb ik maar even naar Belgie gebeld om mijn dillema op te helderen. En inderdaad, Moeke had Janet, mijn RT, de chocolade gegeven toen mijn ouders en Eva hier waren en die had dat 's nachts voor mijn deur gezet.
Dus, ookal is de Sinterklaassfeer hier niet echt alom tegenwoordig, hij wordt toch niet vergeten!
donderdag 10 december 2009
vrijdag 4 december 2009
Love Cafe
Cafes zijn avonden waneer iedereen die wil kan optreden, zingen, dansen, een gedicht voorlezen... Tot nu toe hebben we al Moonlight Cafe gehad (dat had niet echt een thema), Poetry Under The Stars (het spreekt voor zich dat dat over poezie ging) en dan nu Love Cafe.
Love Cafe was natuurlijk bestemd om je liefde (al dan niet geheim) voor iets of iemand te verklaren.
Er waren de typische schattige 'OOOH' optredentjes. Zo las Taran van Nederland het favoriete (Spaanse) gedicht van zijn vriendin Andrea voor. KK van Hong Kong verklaarde voor het eerst openbaar zijn liefde voor Lynn van Thailand. etc
Jammer genoeg is er natuurlijk ook de kans dat je afgewezen wordt ... Vuvu van Vietnam verklaarde zijn liefde aan Nathalie, maar zij vond dat duidelijk niet zo leuk.
Met liefde kan ook gelachen worden zoals Tanya van Zimbabwe smakelijk demonstreerde. Zij zong een ode aan haar achterwerk (GIGANTISCH achterwerk) compleet met powerpoint enal.
Er waren nog vele andere acts en het Cafe duurde dan ook tot 1u30.
aangezien ik 4u later al aan de bus voor wilderness moest staan ben ik maar recht naar bed gegaan.
Love Cafe was natuurlijk bestemd om je liefde (al dan niet geheim) voor iets of iemand te verklaren.
Er waren de typische schattige 'OOOH' optredentjes. Zo las Taran van Nederland het favoriete (Spaanse) gedicht van zijn vriendin Andrea voor. KK van Hong Kong verklaarde voor het eerst openbaar zijn liefde voor Lynn van Thailand. etc
Jammer genoeg is er natuurlijk ook de kans dat je afgewezen wordt ... Vuvu van Vietnam verklaarde zijn liefde aan Nathalie, maar zij vond dat duidelijk niet zo leuk.
Met liefde kan ook gelachen worden zoals Tanya van Zimbabwe smakelijk demonstreerde. Zij zong een ode aan haar achterwerk (GIGANTISCH achterwerk) compleet met powerpoint enal.
Er waren nog vele andere acts en het Cafe duurde dan ook tot 1u30.
aangezien ik 4u later al aan de bus voor wilderness moest staan ben ik maar recht naar bed gegaan.
Christmas Expedition
Wilderness is een van de belangrijkste activiteiten naast school en CAS hier. Onze school heeft het tweede grootste budget in de hele Verenigde Staten voor een highschool en er wordt dan ook sterk de nadruk op gelegd. Je moet op zijn minst 2.5 expedities gedaan hebben in je twee jaar en als wilderness leader zijn dat er 10. Ik had alleen nog maar Ghost Ranch expeditie gedaan en besloot dat ik wel nog eens zin had om een stapje te doen, zeker nu in de sneeuw. Toen Tom Lamberth een mail uitstuurde ivm de kerst expeditie wou ik dan ook zeker meegaan.
Mijn wilderness team bestond uit mensen waarvan ik niemand echt goed kende, maar dat kwam perfect uit aangezien er in de week voor die expedities nogal was drama was gebeurd. Er een paar dagjes op uit trekken en alles kunnen vergeten zou me deugd doen dacht ik, en dat deed het ook. Mijn wilderness leaders waren Fernando (Mexico) en Micah (USA) verder zaten ook Nicki (Jamaica), Yu Mei (Chili) en Areli (Peru) in mijn team.
We vertrokken zaterdag ochtend om 6u, allemaal halfslapend en bibberend van de ochtendkilte. Na een tweetal uurtjes rijden kwamen we aan. Een laatste check van de rugzakken en we konden vertrekken.
We hadden een korte trail en na twee uur zigzaggend de berg op sloffen (echt snel gingen we niet, we waren allemaal nog een beetje slaperig door het Love Cafe de dag ervoor) kwamen we aan bij een magnifiek bevroren meer in het midden van de bossen. Het was een prachtig zicht. Door het licht van de zon leek het of er kleine glitterende bolletjes over het meer schaatsten en de sneeuw schitterde op de bomen. We zetten snel (lees: in een uur of twee) onze tent op die blijkbaar maar voor vier personen was in plaats van voor zes en hadden dan lunch. Eten in de wilderness smaakt altijd zoveel beter dan in de caf en de quesadillas leken dan ook een stukje hemel op je tong (haha, lekker poetisch).
Fernando en ik wouden van de besneeuwde bergen glijden en kregen wonder bij wonder bijna iedereen mee in ons kinderachtig, maar -geef toe- super plan. De tweehonderd meter naar een perfecte heuvel afleggen duurde ongeveer een half uur en toen we daar aankwamen waren er dan ook overal sneeuwengels, sporen van sneeuwballengevechten etc.
Ik had het idee om onze plastic zakken die we gebruiken om onze rugzak droog te houden mee te nemen aangezien die beter glijden dan een broek alleen. Zowat anderhalf uur in de sneeuw rollebollen leverde een paar pijnlijke staartbenen op (rotsen onder de sneeuw zijn niet zo aangenaam), maar vooral een hoop pret, lachen en grappige quotes.
Kletsnat keerden we terug naar de tent en we zagen dat de zon al begon te zakken. We planden ons avondeten om vier uur zodat we voor donker (en kou!) in ons bedje konden kruipen. Tom Lamberth had ons zalmsoep meegegeven. Zoiets lekker krijgen we niet vaak en er heerste dan ook een echte gezellige kerstsfeer - hoewel dat ook kon komen door het feit dat iedereen een kerstmuts aanhad en we onze tent met slingers en belletjes versierd hadden.
Na cadeautjes uit te delen (ik gaf een badeendje en kreeg chocolade) kropen we om zes uur in ons bedje. Er was net genoeg plaats om allemaal op onze zij te liggen. 's Ochtends werd iedereen geradbraakt wakker, want dertien uur in de kou liggen is niet ideaal voor je spieren. Niemand had echt honger omdat we de avond ervoor meer dan genoeg gegeten hadden, dus we besloten te ontbijten aan de bus en snel te vertrekken. Nu we alleen maar naar beneden moesten stappen ging het net iets sneller en in minder dan een uur waren we terug beneden. We aten ons ontbijt dat bestond uit brownies en kerstkoekjes, kropen in de bus onder een dekentje en waren na een paar uur terug op campus.
Kerstexpeditie mag dan wel de korste en misschien niet de meest intense wilderness expeditie van het jaar zijn, ik heb me zotgoed geamuseerd!
Mijn wilderness team bestond uit mensen waarvan ik niemand echt goed kende, maar dat kwam perfect uit aangezien er in de week voor die expedities nogal was drama was gebeurd. Er een paar dagjes op uit trekken en alles kunnen vergeten zou me deugd doen dacht ik, en dat deed het ook. Mijn wilderness leaders waren Fernando (Mexico) en Micah (USA) verder zaten ook Nicki (Jamaica), Yu Mei (Chili) en Areli (Peru) in mijn team.
We vertrokken zaterdag ochtend om 6u, allemaal halfslapend en bibberend van de ochtendkilte. Na een tweetal uurtjes rijden kwamen we aan. Een laatste check van de rugzakken en we konden vertrekken.
We hadden een korte trail en na twee uur zigzaggend de berg op sloffen (echt snel gingen we niet, we waren allemaal nog een beetje slaperig door het Love Cafe de dag ervoor) kwamen we aan bij een magnifiek bevroren meer in het midden van de bossen. Het was een prachtig zicht. Door het licht van de zon leek het of er kleine glitterende bolletjes over het meer schaatsten en de sneeuw schitterde op de bomen. We zetten snel (lees: in een uur of twee) onze tent op die blijkbaar maar voor vier personen was in plaats van voor zes en hadden dan lunch. Eten in de wilderness smaakt altijd zoveel beter dan in de caf en de quesadillas leken dan ook een stukje hemel op je tong (haha, lekker poetisch).
Fernando en ik wouden van de besneeuwde bergen glijden en kregen wonder bij wonder bijna iedereen mee in ons kinderachtig, maar -geef toe- super plan. De tweehonderd meter naar een perfecte heuvel afleggen duurde ongeveer een half uur en toen we daar aankwamen waren er dan ook overal sneeuwengels, sporen van sneeuwballengevechten etc.
Ik had het idee om onze plastic zakken die we gebruiken om onze rugzak droog te houden mee te nemen aangezien die beter glijden dan een broek alleen. Zowat anderhalf uur in de sneeuw rollebollen leverde een paar pijnlijke staartbenen op (rotsen onder de sneeuw zijn niet zo aangenaam), maar vooral een hoop pret, lachen en grappige quotes.
Kletsnat keerden we terug naar de tent en we zagen dat de zon al begon te zakken. We planden ons avondeten om vier uur zodat we voor donker (en kou!) in ons bedje konden kruipen. Tom Lamberth had ons zalmsoep meegegeven. Zoiets lekker krijgen we niet vaak en er heerste dan ook een echte gezellige kerstsfeer - hoewel dat ook kon komen door het feit dat iedereen een kerstmuts aanhad en we onze tent met slingers en belletjes versierd hadden.
Na cadeautjes uit te delen (ik gaf een badeendje en kreeg chocolade) kropen we om zes uur in ons bedje. Er was net genoeg plaats om allemaal op onze zij te liggen. 's Ochtends werd iedereen geradbraakt wakker, want dertien uur in de kou liggen is niet ideaal voor je spieren. Niemand had echt honger omdat we de avond ervoor meer dan genoeg gegeten hadden, dus we besloten te ontbijten aan de bus en snel te vertrekken. Nu we alleen maar naar beneden moesten stappen ging het net iets sneller en in minder dan een uur waren we terug beneden. We aten ons ontbijt dat bestond uit brownies en kerstkoekjes, kropen in de bus onder een dekentje en waren na een paar uur terug op campus.
Kerstexpeditie mag dan wel de korste en misschien niet de meest intense wilderness expeditie van het jaar zijn, ik heb me zotgoed geamuseerd!
MAAD - deze keer echt
Aangezien mijn vorige berichtje nogal ge-edit was om het zo te zeggen door Max van Duitsland begin ik er nog maar eens aan.
Tijdens de week van MAAD vonden er net zoals in de END-week verschillende kleine activiteiten plaats. Er waren twee filmavonden. De eerste film was een typische aziatische horrorfilm vol overdreven, enge schreeuwende mensen en afgehakte vingers en andere ledematen die in het rond vlogen. Best grappig.
De tweede was de Mahive-film. Mahive is een dans die we hier allemaal in het begin van het jaar geleerd hebben. Blijkbaar komt die dus uit een Bollywoodfilm die ze vrijdagavond in het auditoruim getoond hebben.
Vrijdag avond waren er ook Global issues. Je kon kiezen tussen naar een presentatie over waterpolitiek in het MiddelOosten, kinderarbeid in Zuid-Oost Azie en een paar andere.
Zaterdag begon het dinner om 5uur. Je moest iets Aziatisch dragen en aangezien ik een Japanse roomie heb wou ik graag als een Geisha gaan met kimono en alles erop en eraan. Grote teleurstelling toen ik na twee uur wachten tot de conclusie kwam dat ik mijn roomie die dag niet meer zou zien omdat ze aan het koken was voor het dinner. Dan heb ik maar een indonesische sjaal van Tasha geleend. Dinner begon om 5u omdat er eerst een lounch was met thee en ananassap. Je kon ook je toekomst laten voorspellen door de mensen van Turkije (die bij MAAD en dus niet bij END zaten). Om kwart voor zes gingen we binnen in de cafetaria (de lounch was in de castle lobby, de vroegere hotellobby) . Al de mensen van MAAD die als kerners werkten spraken met een ongelooflijk goed geimiteerd Indisch accent. Ze probeerden je allemaal mee te lokken naar hun tafel waar ze dan, allemaal door elkaar lopend, roepend, ruziend en proberend elkaars 'klanten' te stelen, eten in je mond propten. Ze probeerden je afgedankte televisies te verkopen (kleur en TWEE kanalen, velly velly gud) . Naast die constant entertainende setting was het eten ook nog eens fenomenaal.
Ik zeg het niet graag, maar ik moet toegeven dat ik MAAd dinner beter vond dan END dinner.
Na dinner ging iedereen naar het auditorium voor de show. Iedereen had van mensen in MAAD gehoord dat de show echt slecht ging zijn omdat er constant ruzie was en ze veel te laat begonnen waren. De laatste drie dagen voor de show hadden ze er echter zo hard aan gewerkt dat ze een geslaagde, super grappige en educatieve show in elkaar gekregen hadden. Er waren skits van het subcontinent, Australie, Middel Oosten, Zuid-Oost Azie... met andere woorden elke regio kreeg zijn beurt om zich te presenteren.
Na de show was er net zoals bij END een feestje. Daar zag je het nadeel van zon diverse regios in een nationale dag bijeen te brengen. Muziek van bv Australie veschilt zo hard van die van Palestina die dan weer compleet anders is dan die van India dat het een beetje een rommeltje was van verschillende stijlen. Hoe dan ook, het was best een leuk feestje en een geslaagde cultural day!
Tijdens de week van MAAD vonden er net zoals in de END-week verschillende kleine activiteiten plaats. Er waren twee filmavonden. De eerste film was een typische aziatische horrorfilm vol overdreven, enge schreeuwende mensen en afgehakte vingers en andere ledematen die in het rond vlogen. Best grappig.
De tweede was de Mahive-film. Mahive is een dans die we hier allemaal in het begin van het jaar geleerd hebben. Blijkbaar komt die dus uit een Bollywoodfilm die ze vrijdagavond in het auditoruim getoond hebben.
Vrijdag avond waren er ook Global issues. Je kon kiezen tussen naar een presentatie over waterpolitiek in het MiddelOosten, kinderarbeid in Zuid-Oost Azie en een paar andere.
Zaterdag begon het dinner om 5uur. Je moest iets Aziatisch dragen en aangezien ik een Japanse roomie heb wou ik graag als een Geisha gaan met kimono en alles erop en eraan. Grote teleurstelling toen ik na twee uur wachten tot de conclusie kwam dat ik mijn roomie die dag niet meer zou zien omdat ze aan het koken was voor het dinner. Dan heb ik maar een indonesische sjaal van Tasha geleend. Dinner begon om 5u omdat er eerst een lounch was met thee en ananassap. Je kon ook je toekomst laten voorspellen door de mensen van Turkije (die bij MAAD en dus niet bij END zaten). Om kwart voor zes gingen we binnen in de cafetaria (de lounch was in de castle lobby, de vroegere hotellobby) . Al de mensen van MAAD die als kerners werkten spraken met een ongelooflijk goed geimiteerd Indisch accent. Ze probeerden je allemaal mee te lokken naar hun tafel waar ze dan, allemaal door elkaar lopend, roepend, ruziend en proberend elkaars 'klanten' te stelen, eten in je mond propten. Ze probeerden je afgedankte televisies te verkopen (kleur en TWEE kanalen, velly velly gud) . Naast die constant entertainende setting was het eten ook nog eens fenomenaal.
Ik zeg het niet graag, maar ik moet toegeven dat ik MAAd dinner beter vond dan END dinner.
Na dinner ging iedereen naar het auditorium voor de show. Iedereen had van mensen in MAAD gehoord dat de show echt slecht ging zijn omdat er constant ruzie was en ze veel te laat begonnen waren. De laatste drie dagen voor de show hadden ze er echter zo hard aan gewerkt dat ze een geslaagde, super grappige en educatieve show in elkaar gekregen hadden. Er waren skits van het subcontinent, Australie, Middel Oosten, Zuid-Oost Azie... met andere woorden elke regio kreeg zijn beurt om zich te presenteren.
Na de show was er net zoals bij END een feestje. Daar zag je het nadeel van zon diverse regios in een nationale dag bijeen te brengen. Muziek van bv Australie veschilt zo hard van die van Palestina die dan weer compleet anders is dan die van India dat het een beetje een rommeltje was van verschillende stijlen. Hoe dan ook, het was best een leuk feestje en een geslaagde cultural day!
donderdag 19 november 2009
END und MAAD
Na END was er nu, drie weken later, MAAD (Middle East, Australia, Asia Day)
Het was interessant om eens een culturele dag mee te maken waar je zelf niets voor sonachtin eens nu van droughz das war schon super toll muss ich sagen ichy leider nix franzoesisch sprechen oder dutch language aber envermi9nd du verstehst ja bestimmt deutsch oddda ? also end war wirklich genial aber mir hat das ende von maad besser gefallrn muss ich sagen !!!! nun ja alos bis spaeter
tschuess
Het was interessant om eens een culturele dag mee te maken waar je zelf niets voor sonachtin eens nu van droughz das war schon super toll muss ich sagen ichy leider nix franzoesisch sprechen oder dutch language aber envermi9nd du verstehst ja bestimmt deutsch oddda ? also end war wirklich genial aber mir hat das ende von maad besser gefallrn muss ich sagen !!!! nun ja alos bis spaeter
tschuess
vrijdag 6 november 2009
Fawaz
Dood.
Het is altijd verschrikkelijk, maar wat dinsdag op campus gebeurd is, is gewoon onbegrijpelijk.
Denali Dorm had een verjaardagsfeestje. Iedereen stond op het punt te vertrekken, toen plots, zonder enige aanleiding Fawaz (Ghana) een attack kreeg en in elkaar stortte. Er waren onmiddelijk vier mensen om CPR toe te passen, maar niets heeft mogen helpen. Eens in het ziekenhuis aangekomen is Fawaz overleden verklaard. Iemand zo jong zou niet mogen sterven. Nooit.
Fawaz was een van de mensen met wie ik naar Mexico gegaan ben. Nooit heb ik iemand ontmoet die zo oprecht gelukkig was. Niemand heeft hem ooit horen klagen of zagen. Fawaz was gewoon goed. Het meest tragische aan zijn overlijden is het feit dat hij de enige hoop was die zijn familie had. In Mexico heeft hij me verteld dat hij de eerste negen jaar van zijn leven in welke hij bij zijn grootmoeder woonde hij vaak maar een maal per dag had. Zijn familie heeft ALLES verkocht om hem hier te krijgen, hij was hun poort naar een beter leven. Naast een zoon of kleinzoon hebben zij dus ook al hun dromen verloren.
Woendag was verschrikkelijk. Bijna niemand is naar school gegaan (klas was optioneel). Ikzelf ben, na naar een advisormeeting te gaan en bij elkaar te wenen en steun te zoeken, gaan wandelen in de bossen achter het kasteel. Daar weet ik een rots zijn waar ik naartoe ga als ik alleen wil zijn. Van daaruit kan ik over het dal, de rivier en de weg zien. Leerling na leerling zag ik over de weg passeren. Velen op hun eentje, sommigen in kleine groepjes. Toen ik terug naar campus ging was het 3 uur later. Even alleen zijn had echt deugd gedaan. Om half twee was er een islamitisch herdenkingsritueel waar ik naatoe gegaan ben.
Vandaag in assembly heeft Lisa (president) ons laten weten dat de doodsoorzaak een extreem groot hart was (hoe ironisch: iemand met een figuurlijk ongelooflijk groot hart sterft eraan). En dat er niets gedaan had kunnen worden om hem te helpen.
Vrijdag (morgen) is zijn begrafenis in Albequerque. Zijn familie heeft besloten dat ze hem hier wouden laten begraven omdat het vanuit het moslimgeloof nodig is de overledene zo snel mogelijk een graf te geven.
In Stained Glass maken we een herdenkingsmonument. We maken een stolp om over een olielamp te plaatsen. Deze zal in op een voet tussen Denali en Mont Blanc geplaatst worden en constant branden.
Ik weet niet zeker of ik dit allemaal wel op mijn blog wil zetten, maar aan de andere kant weet ik dat er e-mails rondgaan en ik zou het oneerbiedig vinden om Fawaz' dood niet te vermelden alsof om het imago van een Utopia te beschermen. Daarom heb ik alles verteld dat er gebeurd is, heb ik niets uitgelaten.
Het is altijd verschrikkelijk, maar wat dinsdag op campus gebeurd is, is gewoon onbegrijpelijk.
Denali Dorm had een verjaardagsfeestje. Iedereen stond op het punt te vertrekken, toen plots, zonder enige aanleiding Fawaz (Ghana) een attack kreeg en in elkaar stortte. Er waren onmiddelijk vier mensen om CPR toe te passen, maar niets heeft mogen helpen. Eens in het ziekenhuis aangekomen is Fawaz overleden verklaard. Iemand zo jong zou niet mogen sterven. Nooit.
Fawaz was een van de mensen met wie ik naar Mexico gegaan ben. Nooit heb ik iemand ontmoet die zo oprecht gelukkig was. Niemand heeft hem ooit horen klagen of zagen. Fawaz was gewoon goed. Het meest tragische aan zijn overlijden is het feit dat hij de enige hoop was die zijn familie had. In Mexico heeft hij me verteld dat hij de eerste negen jaar van zijn leven in welke hij bij zijn grootmoeder woonde hij vaak maar een maal per dag had. Zijn familie heeft ALLES verkocht om hem hier te krijgen, hij was hun poort naar een beter leven. Naast een zoon of kleinzoon hebben zij dus ook al hun dromen verloren.
Woendag was verschrikkelijk. Bijna niemand is naar school gegaan (klas was optioneel). Ikzelf ben, na naar een advisormeeting te gaan en bij elkaar te wenen en steun te zoeken, gaan wandelen in de bossen achter het kasteel. Daar weet ik een rots zijn waar ik naartoe ga als ik alleen wil zijn. Van daaruit kan ik over het dal, de rivier en de weg zien. Leerling na leerling zag ik over de weg passeren. Velen op hun eentje, sommigen in kleine groepjes. Toen ik terug naar campus ging was het 3 uur later. Even alleen zijn had echt deugd gedaan. Om half twee was er een islamitisch herdenkingsritueel waar ik naatoe gegaan ben.
Vandaag in assembly heeft Lisa (president) ons laten weten dat de doodsoorzaak een extreem groot hart was (hoe ironisch: iemand met een figuurlijk ongelooflijk groot hart sterft eraan). En dat er niets gedaan had kunnen worden om hem te helpen.
Vrijdag (morgen) is zijn begrafenis in Albequerque. Zijn familie heeft besloten dat ze hem hier wouden laten begraven omdat het vanuit het moslimgeloof nodig is de overledene zo snel mogelijk een graf te geven.
In Stained Glass maken we een herdenkingsmonument. We maken een stolp om over een olielamp te plaatsen. Deze zal in op een voet tussen Denali en Mont Blanc geplaatst worden en constant branden.
Ik weet niet zeker of ik dit allemaal wel op mijn blog wil zetten, maar aan de andere kant weet ik dat er e-mails rondgaan en ik zou het oneerbiedig vinden om Fawaz' dood niet te vermelden alsof om het imago van een Utopia te beschermen. Daarom heb ik alles verteld dat er gebeurd is, heb ik niets uitgelaten.
Halloween
Halloween is een van de belangrijkste dagen van het jaar voor mensen van mijn leeftijd in de VS. Ik was nooit zo voor Halloween omdat het zo commercieel is (behalve voor feestjes voor de kleine zussen en broers), maar hier is er geen ontkomen aan. Drie uur voordat trick or treating zou beginnen had ik nog geen costuum. Plots kwam Milla van Finland naar me toe met de boodschap dat ik een passdown gekregen had.
intermezzo: er zijn hier ongelooflijk veel passdowns: slet-passdown, slimme-passdown, country-passdowns, roomie-passdowns, poezie-passdowns... alles dat los en vast zit is een passdown.
Zo zijn er twee Halloween passdowns. Een voor twee tweedejaars en een voor drie eerstejaars. Kara (Québec), Sara (Spanje) en ik hadden die voor eerstejaars. Het heet de Peter Pan passdown en bestaat uit drie costuums: Tinkerbel (Kara), Captain Hook (Sara) en Tigerlily (ik) en is bestemd voor drie onschuldige (ja, moeke en papa, ONSCHULDIGE) meisjes die zich voor een avond nogal onthullend moeten aankleden.
Eerst was de entrance in de caf waarbij op het einde prijzen werden uitgedeeld voor de beste costuums en dan begon trick or treating. We gingen langs de huizen van leerkrachten om snoepjes. Het was niet echt WAW en we hebben dan ook tamelijk snel opgegeven. Na check heb ik met een hoop Amerikanen (Gabrielle, Joe, Ahmad, Ishan, Connor), Amir (Israel) en Innocent (Tanzania) de film American Psychopate gezien en een urenlange discussie gehad over het feit of alles echt gebeurd was of de film gewoon een grote hallicunatie van het hoofdpersonage was. We zijn er niet uitgekomen. Met andere woorden, geen super Halloween, maar ik ben wel blij dat ik mijn eerste passdown gekregen heb.
intermezzo: er zijn hier ongelooflijk veel passdowns: slet-passdown, slimme-passdown, country-passdowns, roomie-passdowns, poezie-passdowns... alles dat los en vast zit is een passdown.
Zo zijn er twee Halloween passdowns. Een voor twee tweedejaars en een voor drie eerstejaars. Kara (Québec), Sara (Spanje) en ik hadden die voor eerstejaars. Het heet de Peter Pan passdown en bestaat uit drie costuums: Tinkerbel (Kara), Captain Hook (Sara) en Tigerlily (ik) en is bestemd voor drie onschuldige (ja, moeke en papa, ONSCHULDIGE) meisjes die zich voor een avond nogal onthullend moeten aankleden.
Eerst was de entrance in de caf waarbij op het einde prijzen werden uitgedeeld voor de beste costuums en dan begon trick or treating. We gingen langs de huizen van leerkrachten om snoepjes. Het was niet echt WAW en we hebben dan ook tamelijk snel opgegeven. Na check heb ik met een hoop Amerikanen (Gabrielle, Joe, Ahmad, Ishan, Connor), Amir (Israel) en Innocent (Tanzania) de film American Psychopate gezien en een urenlange discussie gehad over het feit of alles echt gebeurd was of de film gewoon een grote hallicunatie van het hoofdpersonage was. We zijn er niet uitgekomen. Met andere woorden, geen super Halloween, maar ik ben wel blij dat ik mijn eerste passdown gekregen heb.
woensdag 28 oktober 2009
Sneeuw
Het wordt hier steeds kouder en kouder. De Afrikanen en anderen die nog nooit sneeuw gezien hadden werden nerveus om die witte vlokjes uit de lucht te zien dwarrelen en ze hebben niet lang moeten wachten. Dit weekend heeft het serieus gesneeuwd, niet zoals vorige week, toen hadden we smeltsneeuw, nee echte dikke witte vlokken die twee dagen lang bleven liggen. Het duurde niet lang voor er onder mijn raam een sneeuwballengevecht was uitgebroken. (Ik ben lekker in mijn warme bedje blijven zitten, ja zwak, het kan me niet schelen, ik had koud.) Later die avond besloten de jongens uit het kasteel dat het grappig zou zijn om de meisjesdorm op lowest campus binnen te stormen, zich uit te kleden en poedelnaakt sneeuwengelen op het veld te maken. Grappig was het wel, maar het is niet verwonderlijk dat de helft nu ziek is. Halverwege moesten ze trouwens stoppen omdat Linda Curtis, Dean of Students, woedend aangestormd was ... en ook omdat Pau van Spanje flaugevallen was.
De volgende ochtend stond het veld vol begonnen sneeuwmannen, maar niet een ervan was afgewerkt. Het resultaat was een veld vol witte bollen. Van ver leek het of de school een kudde schapen had aangeschaft. Alle sneeuw is nu weer weg, maar we verwachten er nog heel wat meer.
De volgende ochtend stond het veld vol begonnen sneeuwmannen, maar niet een ervan was afgewerkt. Het resultaat was een veld vol witte bollen. Van ver leek het of de school een kudde schapen had aangeschaft. Alle sneeuw is nu weer weg, maar we verwachten er nog heel wat meer.
Griep
Op een kleine campus als deze is het niet te vermijden dat ziektes rondgaan als een lopend vuurtje. Een maand geleden was de eerste student in quarantaine geplaatst. Zij sliep in een van de luxeuse gastenkamers in het hotel tot ze beter was. Een tijdje later echter, waren er een drietal mensen in quarantaine, dus werden ze overgeplaatst naar de Health Clinic op campus. Maar twee weken geleden was er zo'n invasie van mensen die gequarantiriseerd moesten worden, om het eens in mijn eigen woorden te zeggen, dat de Health Clinic te klein was. De tv-kamers werden gesloten met een grote waarschuwing: SICK BAY!!
Vandaag zijn er drie mensen uit quarantaine gekomen wat het totale aantal gequarantainiseerden tot 11 brengt. (5% van de school...) Nu lijkt het echter of de nurse geen zin meer heeft om mensen in quarantaine te steken. Iedereen die nu uit de Health Clinic komt draagt een mondmasker en krijgt de boodschap mee 'alsjeblieft niet op je roomie te hoesten'. Ik gok dat er een twintigtal mensen met zo'n masker rondlopen op campus.
Nogal grappig allemaal, want de griep is echt niet zo serieus. De nurse is er nog niet uit of het H1N1 is, maar zo'n groot verschil maakt het niet. Ondertussen dartelen mensen zoals ik, die vorige week een gratis vaccinatie gekregen hebben, rustig verder over campus. Geen zorgen dus, maar wel de moeite waard om eens te vermelden dacht ik zo.
Vandaag zijn er drie mensen uit quarantaine gekomen wat het totale aantal gequarantainiseerden tot 11 brengt. (5% van de school...) Nu lijkt het echter of de nurse geen zin meer heeft om mensen in quarantaine te steken. Iedereen die nu uit de Health Clinic komt draagt een mondmasker en krijgt de boodschap mee 'alsjeblieft niet op je roomie te hoesten'. Ik gok dat er een twintigtal mensen met zo'n masker rondlopen op campus.
Nogal grappig allemaal, want de griep is echt niet zo serieus. De nurse is er nog niet uit of het H1N1 is, maar zo'n groot verschil maakt het niet. Ondertussen dartelen mensen zoals ik, die vorige week een gratis vaccinatie gekregen hebben, rustig verder over campus. Geen zorgen dus, maar wel de moeite waard om eens te vermelden dacht ik zo.
zondag 25 oktober 2009
END
END staat voor European National Day. Elke regio heeft zo zijn eigen culturele dag elke twee jaar. De verschillende Cultural Days zijn:
- END: European National Day
- MAAD: Middle eastern Asian Australian Day
- AND: African National Day
- NAD: North American Day
- CLAD: Caribean Latin American Day
END was de eerste Cultural day dit jaar. Alle Europeanen en een goede tiental guests staken een show in elkaar, een dinner en een aantal Europese spellen. We zijn twee maand geleden begonnen met leiders aan te duiden en ideeën voor skits op te brengen. In het begin leek het allemaal nogal traag te gaan, maar al snel maakten we grote vorderingen en twee weken geleden was de hele show zo goed als af. We hebben er allemaal heel veel werk ingestoken. De laatste week hadden we elke avond repetitie waarvan we maar een keer voor middernacht klaar waren. Mijn skits waren Opening Ceremony: alle vertegenwoordigde Europese landen kwamen naar voor en zeiden 'Welcome to European National Day' in hun eigen taal, Fashion Show (spreekt voor zichzelf wat dat was), Fusion Dance: een opeenvolging van korte stukjes folkdans (waaronder 't Smidje van Laïs), Aristocracy: de Europese aristocratie speelt een gokspelletje met kaarten die kolonies voorstellen, een heel grappige, maar tamelijk provocerende skit aangezien op het einde Tari van Engeland die zwart is optrad als slaaf en Jumpstyle: ik was eigenlijk niet in deze dans, maar gisteren was Flora van Oostenrijk ziek en ze vroegen of ik haar wou vervangen.
De dag van END moesten alle Europeanen om 12u in de cafetaria zijn. Twintig mensen waren kelners en kregen informatie over hoe het diner die avond zou verlopen en de rest van ons hielp in de keuken. Op het menu stond:
voorgerecht: griekse sla en een toast met gerookte zalm
hoofdgerecht: chicken piripiri (Portugal), Stroganof, Ratatouille, Zweedse gehaktballen en spaghetti carbonara
nagerecht: tiramisu en apfelstrudel
Tijdens het diner speelde Tina van Duitsland muziek op de vleugelpiano. De keuken was hektisch, maar alles verliep nagenoeg perfect. Om tien na zeven waren alle 'gasten' buiten en om kwart na zeven moest we in de green room van het auditorium zijn omdat de show om acht uur begon. We hadden al verschillende perfecte run throughs gehad, maar een publiek in de zaal maakt het zoveel aangenamer om op te treden. Soms leek het of het opgezet spel was, bij elke grap die we in de show gestoken hadden trilde de zaal van het lachen. Het deed enorm veel deugd om te zien dat je werk de moeite waard was. Achteraf kregen we niets dan positieve comentaar en alle Europeanen waren in extase. Om 11u30 was er White Sensation, een feest met dress code all white en Europese techno. Ik had heel erg naar dat feestje uitgekeken, maar eens daar aangekomen had ik andere dingen aan mijn hoofd, was ik doodop en de muziek viel verschrikkelijk tegen. Uiteindelijk was ik daar om half een al weer weg. Hoewel dit een beetje een tegenvaller was, bleef mijn euforie van de geslaagde show nog lang hangen. Ik kan niet wachten om MAAD over 3 weken te zien!
- END: European National Day
- MAAD: Middle eastern Asian Australian Day
- AND: African National Day
- NAD: North American Day
- CLAD: Caribean Latin American Day
END was de eerste Cultural day dit jaar. Alle Europeanen en een goede tiental guests staken een show in elkaar, een dinner en een aantal Europese spellen. We zijn twee maand geleden begonnen met leiders aan te duiden en ideeën voor skits op te brengen. In het begin leek het allemaal nogal traag te gaan, maar al snel maakten we grote vorderingen en twee weken geleden was de hele show zo goed als af. We hebben er allemaal heel veel werk ingestoken. De laatste week hadden we elke avond repetitie waarvan we maar een keer voor middernacht klaar waren. Mijn skits waren Opening Ceremony: alle vertegenwoordigde Europese landen kwamen naar voor en zeiden 'Welcome to European National Day' in hun eigen taal, Fashion Show (spreekt voor zichzelf wat dat was), Fusion Dance: een opeenvolging van korte stukjes folkdans (waaronder 't Smidje van Laïs), Aristocracy: de Europese aristocratie speelt een gokspelletje met kaarten die kolonies voorstellen, een heel grappige, maar tamelijk provocerende skit aangezien op het einde Tari van Engeland die zwart is optrad als slaaf en Jumpstyle: ik was eigenlijk niet in deze dans, maar gisteren was Flora van Oostenrijk ziek en ze vroegen of ik haar wou vervangen.
De dag van END moesten alle Europeanen om 12u in de cafetaria zijn. Twintig mensen waren kelners en kregen informatie over hoe het diner die avond zou verlopen en de rest van ons hielp in de keuken. Op het menu stond:
voorgerecht: griekse sla en een toast met gerookte zalm
hoofdgerecht: chicken piripiri (Portugal), Stroganof, Ratatouille, Zweedse gehaktballen en spaghetti carbonara
nagerecht: tiramisu en apfelstrudel
Tijdens het diner speelde Tina van Duitsland muziek op de vleugelpiano. De keuken was hektisch, maar alles verliep nagenoeg perfect. Om tien na zeven waren alle 'gasten' buiten en om kwart na zeven moest we in de green room van het auditorium zijn omdat de show om acht uur begon. We hadden al verschillende perfecte run throughs gehad, maar een publiek in de zaal maakt het zoveel aangenamer om op te treden. Soms leek het of het opgezet spel was, bij elke grap die we in de show gestoken hadden trilde de zaal van het lachen. Het deed enorm veel deugd om te zien dat je werk de moeite waard was. Achteraf kregen we niets dan positieve comentaar en alle Europeanen waren in extase. Om 11u30 was er White Sensation, een feest met dress code all white en Europese techno. Ik had heel erg naar dat feestje uitgekeken, maar eens daar aangekomen had ik andere dingen aan mijn hoofd, was ik doodop en de muziek viel verschrikkelijk tegen. Uiteindelijk was ik daar om half een al weer weg. Hoewel dit een beetje een tegenvaller was, bleef mijn euforie van de geslaagde show nog lang hangen. Ik kan niet wachten om MAAD over 3 weken te zien!
donderdag 15 oktober 2009
SW Studies - Mexico Border
Van woensdag 30 september tot zondag 4 oktober waren we op South West Studies. Het doel daarvan is om de regio rond onze school beter te leren kennen. Er waren verschillende opties waaronder naar de Grand Canyon gaan, rockclimbing. Maar ik koos ervoor een reis naar de grens met Mexico te maken om daar de migratieproblemen te bestuderen. Hier een 'kort' verslag daarvan.
DAG 1: woensdag
Om tien voor vijf opgestaan, in het donker mijn kleren bijeengeraapt, naar beneden gestrompeld, in de zetel bij de telefoon geploft. Dit beschrijft zo'n beetje hoe wakker ik was, dus daarom klonk ik misschien een beetje onenthousiast aan telefoon. Om half zes afscheid genomen van Ahmad, Alice, Lizzie en een paar anderen die zo lief waren vroeg op te staan om ons uit te zwaaien (al dan niet vrijwilig). We moesten normaal om zes uur vertrekken, maar EJ (Ebenezer) van Ghana was er nog niet. Moustapha van Niger is hem gaan wakker maken en uiteindelijk zijn we tegen half zeven vertrokken. Ishan en ik zaten helemaal achteraan in de bus, net boven de hitte van de motor en niet binnen het berijk van de airco. Het gevolg was een bezwete poep... Gedurende de twaalf uur durende trip zag je het landschap rondom je veranderen van bergen met naaldwoud tot dorre woestijn met cactussen en droge plukjes gras. De grens USA-Mexico oversteken was geen probleem, het kan hen niet veel schelen wat je binnenbrengt in Mexico, maar onze faculty leiders (Naomi, Janet, Tom en Adriana) waarschuwden dat Mexico-USA net iets langer zou duren. We ontmoetten eerst de mensen die ons te gast hadden, het waren leden van de presbiteriaanse kerk. We sliepen in hun community centre. Daarna hadden we dinner bij de pastoor thuis. Hij had een heel mooi huis voor daar, dit wil zeggen dat de verf wat afbladerde en zo, maar hij had een grote tv, een keuken en zeker meer dan 5 kamers in totaal. 's Avonds legde een vrijwilliger van de USA uit hoe het leven in Agua Prieta (waar we verbleven) er ongeveer aan toe ging. We kregen te horen hoeveel een arbeider in de maquilladoras (fabriekswerker) per dag verdiende en dan gingen we naar de supermarkt om voor een hele dag eten te kopen met het geld dat zij hadden. We werden verdeeld in families van 5 met twee arbeiders. We hadden 130 pessos per dag voor eten. Genoeg eten kopen was geen probleem, maar er was geen keus. Als je voor dat bedrag drie deftige maaltijden wou kopen was er maar een optie: ontbijt: tortillas met ei of kaas; lunch: tortillas met kaas en salsa; avondeten: tortillas en rijst met bruine bonen. De volgende 5 dagen aten we bij leden van de kerk en kregen we ook echt tortillas bij ELKE maaltijd.
DAG 2: donderdag
's Ochtends aten we ons ontbijt in onze families en maakten we onze lunch klaar, want we aten niet in het centre. Na ontbijt vertokken we naar CREDDA een rehabcentre dat gerund wordt door ex-verslaafden. Daar aangekomen zagen we dat ze op het bord dat de meetinging aankondigde "Welcome World United College" geschreven stond. Het klinkt misschien stom, maar zoiets impels was echt aangrijpend en het deed deugd. We kregen wat uitleg over centrum van iemand van de staff. Hij vertelde zijn verhaal over hoe hij zijn vrouw, kinderen, ouders, broers, zussen, auto, huis, werk, geld, waardigheid, alles kwijtgeraakt was aan de drugs. Ik kreeg er kippenvel van. Daarna stelde hij de jongste patient in het centrum voor. Ik dacht dat hij negen was of zo, hij was zoveel kleiner dan Eva. Hij was dertien, was daar al voor de tweede keer nadat hij ontstapt was de vorige keer. Hij stal autoradio's om aan geld te raken en was verslaafd aan marihuana, chrystall meth en andere rommel. Dat was zonder twijfel een van de grootste shocken die ik in mijn leven gehad heb. Het is zo verschillend om erover te horen dan het echt te zien, dat maakt het ECHT in plaats van een vertelsel over iets dat je niet echt kent. Er was ook nog een jongen van Collorado die geboren was in Agua Prieta en daar nu was om af te kicken.Nadat we een rondleiding in het centrum gekregen hadden (en de kakkerlakken in de keuken gezien hadden!) vertrokken we naar de woestijn. CREDDA werkt mee in een intitiatief dat Agua por vida heet. Ze vullen watertanks langs de grens om te veel migrantendoden als gevolg van dehydratatie te vermijden. We aten bij de tanks en ontmoeten een groepje migranten dat zich schuilhield tot de nacht om dan de muur over te steken. Ze wouden niet veel zeggen, wat ik snap, waarom zouden ze ons ook geloven, zeker als je bedenkt dat we een zestal Amerikanen bij ons hadden. Na lunch wouden we naar de muur wandelen. Arjan, Mariana (Portugal), Kara (Montreal), Ishan en ik gingen samen met Jazill (ik denk dat hij zo heette, de 17-jarige van Collorado) op weg en raapten vuilnis op terwijl we wandelden. Hij is echt sympathiek en hoewel we niet tot de muur zijn geraakt hebben we ons echt geamuseerd. Hij was duidelijk super blij om nog eens gezelschap van zijn leeftijd te hebben en we babbelden over onze afkomst, drugs, hoe hij ermee omging, en ook gewoon koetjes en kalfjes. We nodigden hem uit om de volgende dag met ons mee te gaan naar een park dichtbij waar we een uurtje vrij zouden hebben. Na CREDDA gingen we naar het Migrant Resource Centre net naast de grens gereden. We kregen gewoon wat uitleg over wat het was en wat we daar gingen doen. Het is een vrolijk gekleurd gebouwtje waar migranten die de gepakt zijn tijdens het oversteken van de grens eten, drinken, medische hulp en kleren kunnen krijgen. We leerden dat je migranten kan herkennen aan het feit dat ze geen schoenveters hebben, een plastiek zakje meedragen, in groep komen en er meestal niet echt blij uitzien, wat te verstaan is als je weet dat ze alles zijn kwijtgeraakt, zowel dromen als bezittingen.Voor het avondeten besloten we als 1 grote familie te koken en alles te delen zodat we een betere maaltijd zouden hebben. We signeden op voor welke shift we wouden in het migrant centre. Ik koos zaterdagavond van 9 tot 1. Ik had wat hoofdpijn en ging vroeg naar bed.
Dag 3: vrijdag
We stonden om half acht op, maakten ons klaar en gingen naar beneden. Iemand van de kerk had ons een heerlijk ontbijt klaargemaakt. Rond half negen, toen de vroege shift terug was van het migrant centre gingen we aan tafel. De mensen die al naar het centre geweest waren deden hun verhaal en gaven wat tips om met de migranten om te gaan. Ze zeiden vooral zoveel mogelijk met hen te praten, ook al was je Spaans niet goed. Ik ging die avond samen met Ishan, Ben (USA) en Kara en keek er echt naar uit. Na het ontbijt gingen we naar het kantoor van Just Coffee. Een organisatie die ervoor zorgt dat koffieboeren een goede prijs krijgen voor hun koffie. We kregen te zien hoe ze de koffie roosterden en de mensen die wouden konden koffie kopen. Het voordeel aan zo'n kleinschalige organisatie (hoewel ze al flink gegroeid zijn sinds ze gisticht zijn en veertig keer hun geplande doel verkopen per jaar) is dat de koffie echt vers is. De mensen die koffie kochte kregen koffie die twee dagen daarvoor geroosterd was.We aten in de presbiteriaanse kerk en gingen daarna naar de vrouwen CREDDA die twee maand geleden geopend is. Ze hadden een kruidentuin nodig en wij gingen die aanleggen. Een paar mensen moesten koken en de rest legde de tuin aan. Onze gids van de kerk, Angel, twijfelde er niet aan dat de meisjes zouden koken en was echt geshoqueerd toen wij onze werkhandschoenen aantrokken. Hij had duidelijk zijn twijfels, maar wij hebben bewezen dat in UWC meisjes en jongens hetzelfde werk kunnen doen. Met hoewelen en schoppen gingen we de betonharde grond te lijf. Ik moet toegeven dat een paar mensen bijna hun hoofd kwijgeraakt zijn door mijn toedoen, maar we waren allemaal trots op ons werk op het eind van de dag. Onze foto kwam de volgende dag in de lokale krant, maar we zijn vergeten een editie te kopen...Om half negen vertrokken we naar het migrant centre. We hadden geluk dat Adriana (de vice-president) met ons meewas, want zij komt van Colombia en spreekt dus vanzelfspekend perfect Spaans. Vol goede moed kwamen we daar aan. We waren er amper een kwartier toen we twee migranten zagen. Ze kwamen binnen. Het was een jong koppel en ze waren duidelijk in shock. Ze wouden niet echt praten en aten en dronken in stilte. Toen we ze eindelijk aan de praat kregen vertelde de man dat zijn vrouw drie maand zwanger was en verschrijkkelijk veel pijn had in haar onderbuik. Ze was doodongerust haar baby te verliezen. We belden snel Beta service, een gratis 'taxi' voor migranten. Ik weet niet wat er achteraf met haar gebeurd is, maar weten dat de kans dat haar kind niet geboren zou worden ongelooflijk groot was moet verschrijkkelijk geweest zijn. We zagen ze met ongerust hart vertrekken en beseften dat dit minder makklijker zou zijn dan we gedacht hadden. Ishan en ik gingen buiten zitten om mensen uit te nodigen binnen te komen als ze over de grens gezet waren. Na een half uur begonnen we ons een beetje te vervelen en tegen kwart voor elf waren we ronduit wanhopig. We hadden slechts twee mensen gehad en het centre sloot over een goed uur. We gingen terug naar binnen omdat het begon te motregenen. We bespraken net het dubbel gevoel dat we hadden, aan de ene kant was het een grote teleurstelling, maar aan de andere kant betekende dat dat er niet veel mensen gepakt waren die nacht wat goed was toen er een stoom van migranten over de grens kwam. Ishan en ik snelden naar buiten om ze uit te nodigen, maar ze liepen ons voorbij zonder ons zelfs maar aan te kijken. Meer dan tien mensen waren ons gepasseerd vooraleer we drie mannen konden overtuigen binnen te komen. Toen de anderen na een paar minuten zagen dat we geen kwaad in ons hadden en echt eten en drinken hadden, kwamen er meer mensen binnen en algauw zaten er een goede 15 mensen in het centre. We waren nog bezig met koffie te zetten voor de eerste groep toen er een tweede lading van meer dan 30 mensen binnenkwam. Het werd even heel hectisch en Adriana begon te stressen, maar alles lukte en we hebben ongelooflijke verhalen gehoord. Die vertel ik liever eens aan de telefoon, want een mail zou ze hun eer niet aandoen.Normaal sluit het centre om middernacht, maar eer iedereen buiten was was het al na 1 uur. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons warme bedje.
DAG 4:
zaterdagIn de voormiddag gingen we naar Dougla Prieta Trabajas een cooperatie tussen Douglas (USAkant) en Agua Prieta (Mexicokant). Normaal gingen we helpen met bakstenen te maken voor hun nieuwe hoofdkwartier, maar het regende, dus we kregen gewoon wat info, gingen kijken op de werf en keerden terug naar het community centre. We maakten dankje-kaartjes voor CREDDA en Frontiera de Cristo (pres. kerk) vooraleer we terug naar Dougla Prieta Trabajas gingen voor lunch. In de namiddag gingen we normaalgezien een voetbalmatch spelen tegen de mannen van CREDDA, maar door de regen was die gecanceled. We hebben daar afscheid genomen, het was vooral moeilijk afscheid te nemen van Jazill omdat we in die korte tijd echt een goede band met hem gekregen hadden. 's Avonds keken we een film en was er een laatste shift in het migrant centre. Iedereen was moe en ging vroeg naar bed.
DAG 5: zondag
Terugreis naar Montezuma. We hebben zo'n twee uur stil gestaan aan de grens omdat Arjan zijn I-20 vergeten was... Ik heb trouwens een culture shock gehad aan de grens, maar het is moeilijk uit te leggen, dus dat doe ik beter via telefoon. Halverwege, toen we net in New Mexico waren klonk er opeens een KNAL! en kedjoek kedjoek kedjoek... platte band???? Nee, maar wel zoiets, de hele buiten band was afgescheld en vloog achter ons weg, maar de binnenband was er nog. We reden verder tot we plaats hadden om hem te vervangen. De verdere weg naar school verliep zonder problemen. We waren de laatste groep die terugkwam van south west studies, de meesten waren terug sinds zaterdag, maar dat was niet zo erg. Ik vind persoonlijk dat wij zonder twijfel de meest verrijkende reis hadden, want de Grand Canyon is natuurlijk een ongelooflijke ervaring, maar ik geloof niet dat je er zoveel leert als dat wij gedaan hebben in Mexico
DAG 1: woensdag
Om tien voor vijf opgestaan, in het donker mijn kleren bijeengeraapt, naar beneden gestrompeld, in de zetel bij de telefoon geploft. Dit beschrijft zo'n beetje hoe wakker ik was, dus daarom klonk ik misschien een beetje onenthousiast aan telefoon. Om half zes afscheid genomen van Ahmad, Alice, Lizzie en een paar anderen die zo lief waren vroeg op te staan om ons uit te zwaaien (al dan niet vrijwilig). We moesten normaal om zes uur vertrekken, maar EJ (Ebenezer) van Ghana was er nog niet. Moustapha van Niger is hem gaan wakker maken en uiteindelijk zijn we tegen half zeven vertrokken. Ishan en ik zaten helemaal achteraan in de bus, net boven de hitte van de motor en niet binnen het berijk van de airco. Het gevolg was een bezwete poep... Gedurende de twaalf uur durende trip zag je het landschap rondom je veranderen van bergen met naaldwoud tot dorre woestijn met cactussen en droge plukjes gras. De grens USA-Mexico oversteken was geen probleem, het kan hen niet veel schelen wat je binnenbrengt in Mexico, maar onze faculty leiders (Naomi, Janet, Tom en Adriana) waarschuwden dat Mexico-USA net iets langer zou duren. We ontmoetten eerst de mensen die ons te gast hadden, het waren leden van de presbiteriaanse kerk. We sliepen in hun community centre. Daarna hadden we dinner bij de pastoor thuis. Hij had een heel mooi huis voor daar, dit wil zeggen dat de verf wat afbladerde en zo, maar hij had een grote tv, een keuken en zeker meer dan 5 kamers in totaal. 's Avonds legde een vrijwilliger van de USA uit hoe het leven in Agua Prieta (waar we verbleven) er ongeveer aan toe ging. We kregen te horen hoeveel een arbeider in de maquilladoras (fabriekswerker) per dag verdiende en dan gingen we naar de supermarkt om voor een hele dag eten te kopen met het geld dat zij hadden. We werden verdeeld in families van 5 met twee arbeiders. We hadden 130 pessos per dag voor eten. Genoeg eten kopen was geen probleem, maar er was geen keus. Als je voor dat bedrag drie deftige maaltijden wou kopen was er maar een optie: ontbijt: tortillas met ei of kaas; lunch: tortillas met kaas en salsa; avondeten: tortillas en rijst met bruine bonen. De volgende 5 dagen aten we bij leden van de kerk en kregen we ook echt tortillas bij ELKE maaltijd.
DAG 2: donderdag
's Ochtends aten we ons ontbijt in onze families en maakten we onze lunch klaar, want we aten niet in het centre. Na ontbijt vertokken we naar CREDDA een rehabcentre dat gerund wordt door ex-verslaafden. Daar aangekomen zagen we dat ze op het bord dat de meetinging aankondigde "Welcome World United College" geschreven stond. Het klinkt misschien stom, maar zoiets impels was echt aangrijpend en het deed deugd. We kregen wat uitleg over centrum van iemand van de staff. Hij vertelde zijn verhaal over hoe hij zijn vrouw, kinderen, ouders, broers, zussen, auto, huis, werk, geld, waardigheid, alles kwijtgeraakt was aan de drugs. Ik kreeg er kippenvel van. Daarna stelde hij de jongste patient in het centrum voor. Ik dacht dat hij negen was of zo, hij was zoveel kleiner dan Eva. Hij was dertien, was daar al voor de tweede keer nadat hij ontstapt was de vorige keer. Hij stal autoradio's om aan geld te raken en was verslaafd aan marihuana, chrystall meth en andere rommel. Dat was zonder twijfel een van de grootste shocken die ik in mijn leven gehad heb. Het is zo verschillend om erover te horen dan het echt te zien, dat maakt het ECHT in plaats van een vertelsel over iets dat je niet echt kent. Er was ook nog een jongen van Collorado die geboren was in Agua Prieta en daar nu was om af te kicken.Nadat we een rondleiding in het centrum gekregen hadden (en de kakkerlakken in de keuken gezien hadden!) vertrokken we naar de woestijn. CREDDA werkt mee in een intitiatief dat Agua por vida heet. Ze vullen watertanks langs de grens om te veel migrantendoden als gevolg van dehydratatie te vermijden. We aten bij de tanks en ontmoeten een groepje migranten dat zich schuilhield tot de nacht om dan de muur over te steken. Ze wouden niet veel zeggen, wat ik snap, waarom zouden ze ons ook geloven, zeker als je bedenkt dat we een zestal Amerikanen bij ons hadden. Na lunch wouden we naar de muur wandelen. Arjan, Mariana (Portugal), Kara (Montreal), Ishan en ik gingen samen met Jazill (ik denk dat hij zo heette, de 17-jarige van Collorado) op weg en raapten vuilnis op terwijl we wandelden. Hij is echt sympathiek en hoewel we niet tot de muur zijn geraakt hebben we ons echt geamuseerd. Hij was duidelijk super blij om nog eens gezelschap van zijn leeftijd te hebben en we babbelden over onze afkomst, drugs, hoe hij ermee omging, en ook gewoon koetjes en kalfjes. We nodigden hem uit om de volgende dag met ons mee te gaan naar een park dichtbij waar we een uurtje vrij zouden hebben. Na CREDDA gingen we naar het Migrant Resource Centre net naast de grens gereden. We kregen gewoon wat uitleg over wat het was en wat we daar gingen doen. Het is een vrolijk gekleurd gebouwtje waar migranten die de gepakt zijn tijdens het oversteken van de grens eten, drinken, medische hulp en kleren kunnen krijgen. We leerden dat je migranten kan herkennen aan het feit dat ze geen schoenveters hebben, een plastiek zakje meedragen, in groep komen en er meestal niet echt blij uitzien, wat te verstaan is als je weet dat ze alles zijn kwijtgeraakt, zowel dromen als bezittingen.Voor het avondeten besloten we als 1 grote familie te koken en alles te delen zodat we een betere maaltijd zouden hebben. We signeden op voor welke shift we wouden in het migrant centre. Ik koos zaterdagavond van 9 tot 1. Ik had wat hoofdpijn en ging vroeg naar bed.
Dag 3: vrijdag
We stonden om half acht op, maakten ons klaar en gingen naar beneden. Iemand van de kerk had ons een heerlijk ontbijt klaargemaakt. Rond half negen, toen de vroege shift terug was van het migrant centre gingen we aan tafel. De mensen die al naar het centre geweest waren deden hun verhaal en gaven wat tips om met de migranten om te gaan. Ze zeiden vooral zoveel mogelijk met hen te praten, ook al was je Spaans niet goed. Ik ging die avond samen met Ishan, Ben (USA) en Kara en keek er echt naar uit. Na het ontbijt gingen we naar het kantoor van Just Coffee. Een organisatie die ervoor zorgt dat koffieboeren een goede prijs krijgen voor hun koffie. We kregen te zien hoe ze de koffie roosterden en de mensen die wouden konden koffie kopen. Het voordeel aan zo'n kleinschalige organisatie (hoewel ze al flink gegroeid zijn sinds ze gisticht zijn en veertig keer hun geplande doel verkopen per jaar) is dat de koffie echt vers is. De mensen die koffie kochte kregen koffie die twee dagen daarvoor geroosterd was.We aten in de presbiteriaanse kerk en gingen daarna naar de vrouwen CREDDA die twee maand geleden geopend is. Ze hadden een kruidentuin nodig en wij gingen die aanleggen. Een paar mensen moesten koken en de rest legde de tuin aan. Onze gids van de kerk, Angel, twijfelde er niet aan dat de meisjes zouden koken en was echt geshoqueerd toen wij onze werkhandschoenen aantrokken. Hij had duidelijk zijn twijfels, maar wij hebben bewezen dat in UWC meisjes en jongens hetzelfde werk kunnen doen. Met hoewelen en schoppen gingen we de betonharde grond te lijf. Ik moet toegeven dat een paar mensen bijna hun hoofd kwijgeraakt zijn door mijn toedoen, maar we waren allemaal trots op ons werk op het eind van de dag. Onze foto kwam de volgende dag in de lokale krant, maar we zijn vergeten een editie te kopen...Om half negen vertrokken we naar het migrant centre. We hadden geluk dat Adriana (de vice-president) met ons meewas, want zij komt van Colombia en spreekt dus vanzelfspekend perfect Spaans. Vol goede moed kwamen we daar aan. We waren er amper een kwartier toen we twee migranten zagen. Ze kwamen binnen. Het was een jong koppel en ze waren duidelijk in shock. Ze wouden niet echt praten en aten en dronken in stilte. Toen we ze eindelijk aan de praat kregen vertelde de man dat zijn vrouw drie maand zwanger was en verschrijkkelijk veel pijn had in haar onderbuik. Ze was doodongerust haar baby te verliezen. We belden snel Beta service, een gratis 'taxi' voor migranten. Ik weet niet wat er achteraf met haar gebeurd is, maar weten dat de kans dat haar kind niet geboren zou worden ongelooflijk groot was moet verschrijkkelijk geweest zijn. We zagen ze met ongerust hart vertrekken en beseften dat dit minder makklijker zou zijn dan we gedacht hadden. Ishan en ik gingen buiten zitten om mensen uit te nodigen binnen te komen als ze over de grens gezet waren. Na een half uur begonnen we ons een beetje te vervelen en tegen kwart voor elf waren we ronduit wanhopig. We hadden slechts twee mensen gehad en het centre sloot over een goed uur. We gingen terug naar binnen omdat het begon te motregenen. We bespraken net het dubbel gevoel dat we hadden, aan de ene kant was het een grote teleurstelling, maar aan de andere kant betekende dat dat er niet veel mensen gepakt waren die nacht wat goed was toen er een stoom van migranten over de grens kwam. Ishan en ik snelden naar buiten om ze uit te nodigen, maar ze liepen ons voorbij zonder ons zelfs maar aan te kijken. Meer dan tien mensen waren ons gepasseerd vooraleer we drie mannen konden overtuigen binnen te komen. Toen de anderen na een paar minuten zagen dat we geen kwaad in ons hadden en echt eten en drinken hadden, kwamen er meer mensen binnen en algauw zaten er een goede 15 mensen in het centre. We waren nog bezig met koffie te zetten voor de eerste groep toen er een tweede lading van meer dan 30 mensen binnenkwam. Het werd even heel hectisch en Adriana begon te stressen, maar alles lukte en we hebben ongelooflijke verhalen gehoord. Die vertel ik liever eens aan de telefoon, want een mail zou ze hun eer niet aandoen.Normaal sluit het centre om middernacht, maar eer iedereen buiten was was het al na 1 uur. Moe maar voldaan keerden we terug naar ons warme bedje.
DAG 4:
zaterdagIn de voormiddag gingen we naar Dougla Prieta Trabajas een cooperatie tussen Douglas (USAkant) en Agua Prieta (Mexicokant). Normaal gingen we helpen met bakstenen te maken voor hun nieuwe hoofdkwartier, maar het regende, dus we kregen gewoon wat info, gingen kijken op de werf en keerden terug naar het community centre. We maakten dankje-kaartjes voor CREDDA en Frontiera de Cristo (pres. kerk) vooraleer we terug naar Dougla Prieta Trabajas gingen voor lunch. In de namiddag gingen we normaalgezien een voetbalmatch spelen tegen de mannen van CREDDA, maar door de regen was die gecanceled. We hebben daar afscheid genomen, het was vooral moeilijk afscheid te nemen van Jazill omdat we in die korte tijd echt een goede band met hem gekregen hadden. 's Avonds keken we een film en was er een laatste shift in het migrant centre. Iedereen was moe en ging vroeg naar bed.
DAG 5: zondag
Terugreis naar Montezuma. We hebben zo'n twee uur stil gestaan aan de grens omdat Arjan zijn I-20 vergeten was... Ik heb trouwens een culture shock gehad aan de grens, maar het is moeilijk uit te leggen, dus dat doe ik beter via telefoon. Halverwege, toen we net in New Mexico waren klonk er opeens een KNAL! en kedjoek kedjoek kedjoek... platte band???? Nee, maar wel zoiets, de hele buiten band was afgescheld en vloog achter ons weg, maar de binnenband was er nog. We reden verder tot we plaats hadden om hem te vervangen. De verdere weg naar school verliep zonder problemen. We waren de laatste groep die terugkwam van south west studies, de meesten waren terug sinds zaterdag, maar dat was niet zo erg. Ik vind persoonlijk dat wij zonder twijfel de meest verrijkende reis hadden, want de Grand Canyon is natuurlijk een ongelooflijke ervaring, maar ik geloof niet dat je er zoveel leert als dat wij gedaan hebben in Mexico
zaterdag 26 september 2009
Buddydance
Zoals ik in mijn vorige blogberichtje gepost heb, was het gisteravond buddy dance.
Het was nogal stressy omdat ik tot 8u 's avonds rozen en chocolade moest verkopen om onze trip naar Mexico nu woensdag te financieren. Om kwart na acht was ik eindelijk in mijn kamer. Ik ben meteen begonnen met opruimen, omdat ik niet wou datmijn buddy me in een rommelige kamer kwam oppikken. Dat duurde een half uur omdat er constant mensen in mijn kamer stonden om hun cadeautjes voor hun buddies kwamen tonen of half in paniek om een jurk kwamen bedelen. Ik leende een van mijn kleedjes uit aan mijn roomie, zette de massa Aziaten uit mijn kamer, nam een douche en begon me klaar te maken. Toen ik uit de douche kwam , lag er een roos en een briefje van mijn buddy op mijn bureau. Ik was zo blij, want ik had nog geen nieuws gehad daarvoor. Uit wat mensen me verteld hadden, wist ik dat hij grappig, europees en hoogst waarschijnlijk homo was, maar ik had geen idee wie het kon zijn. Ik wist ook dat ik zijn eerste, tweede EN derde keus wss, maar dat maakte me eigenlijk alleen maar ongerust, want ik was bang dat het een engerd zou zijn. Vanaf tien uur konden de buddies op je deur komen kloppen. Minstens vijf keer was het vals alarm, Vicky van Uganda vroeg om vijf na tien of ik haar make-up wou doen, Iris van Nederland kwam even later vragen of ik pinnen had om je jurk op te houden, mijn roomies beste vriendin kwam langs enzovoort.
Tot er plots weer iemand op mijn deur klopte. Met een bang hart opende ik mijn deur en ... omg, ik was zo blij, Naqeeb stond voor in de gang. Naqeeb is een tweedejaars van Engeland. Ik heb hem leren kennen tijdens de openingceremonie en hij is een schat. Hij was een van de mensen dat ik het liefste wou als buddy, dus ik kon niet blijer zijn dan dat. Hij gaf me een teddybeer en chocolade en was heel blij met mijn masker.
Arm in arm gingen we op weg naar het feestje. Daar aangekomen lieten we eerst onze foto nemen voor we naar binnen gingen. Iedereen zag er prachtig uit en sommige mensen hadden een specialleke gedaan. Ahmad van USA-Egypte bijvoorbeeld, kwam naar het feest in niets dan een vlinderdas, boxershorts en NIKE's. Er waren een paar pass-downs (voorwerpen of acts die van een tweedejaars op een eerstejaars overgegeven worden) zoals een liedje over campusleven en een volledige (!) stripact. Daar zijn we tot een uur of 1 gebleven, en dan hebben we in de lobby gebabbeld en elkaar beter leren kennen. Het doel van een buddyrelatie is zo'n beetje een grote broer of zus te hebben, en ik heb echt het gevoel dat we superbuddies gaan zijn.
Tot 3uur zaten we in Kozzy dayroom.
Ik heb een ongelooflijke buddy en hoop dat we echt goede vrienden gaan worden.
Het was nogal stressy omdat ik tot 8u 's avonds rozen en chocolade moest verkopen om onze trip naar Mexico nu woensdag te financieren. Om kwart na acht was ik eindelijk in mijn kamer. Ik ben meteen begonnen met opruimen, omdat ik niet wou datmijn buddy me in een rommelige kamer kwam oppikken. Dat duurde een half uur omdat er constant mensen in mijn kamer stonden om hun cadeautjes voor hun buddies kwamen tonen of half in paniek om een jurk kwamen bedelen. Ik leende een van mijn kleedjes uit aan mijn roomie, zette de massa Aziaten uit mijn kamer, nam een douche en begon me klaar te maken. Toen ik uit de douche kwam , lag er een roos en een briefje van mijn buddy op mijn bureau. Ik was zo blij, want ik had nog geen nieuws gehad daarvoor. Uit wat mensen me verteld hadden, wist ik dat hij grappig, europees en hoogst waarschijnlijk homo was, maar ik had geen idee wie het kon zijn. Ik wist ook dat ik zijn eerste, tweede EN derde keus wss, maar dat maakte me eigenlijk alleen maar ongerust, want ik was bang dat het een engerd zou zijn. Vanaf tien uur konden de buddies op je deur komen kloppen. Minstens vijf keer was het vals alarm, Vicky van Uganda vroeg om vijf na tien of ik haar make-up wou doen, Iris van Nederland kwam even later vragen of ik pinnen had om je jurk op te houden, mijn roomies beste vriendin kwam langs enzovoort.
Tot er plots weer iemand op mijn deur klopte. Met een bang hart opende ik mijn deur en ... omg, ik was zo blij, Naqeeb stond voor in de gang. Naqeeb is een tweedejaars van Engeland. Ik heb hem leren kennen tijdens de openingceremonie en hij is een schat. Hij was een van de mensen dat ik het liefste wou als buddy, dus ik kon niet blijer zijn dan dat. Hij gaf me een teddybeer en chocolade en was heel blij met mijn masker.
Arm in arm gingen we op weg naar het feestje. Daar aangekomen lieten we eerst onze foto nemen voor we naar binnen gingen. Iedereen zag er prachtig uit en sommige mensen hadden een specialleke gedaan. Ahmad van USA-Egypte bijvoorbeeld, kwam naar het feest in niets dan een vlinderdas, boxershorts en NIKE's. Er waren een paar pass-downs (voorwerpen of acts die van een tweedejaars op een eerstejaars overgegeven worden) zoals een liedje over campusleven en een volledige (!) stripact. Daar zijn we tot een uur of 1 gebleven, en dan hebben we in de lobby gebabbeld en elkaar beter leren kennen. Het doel van een buddyrelatie is zo'n beetje een grote broer of zus te hebben, en ik heb echt het gevoel dat we superbuddies gaan zijn.
Tot 3uur zaten we in Kozzy dayroom.
Ik heb een ongelooflijke buddy en hoop dat we echt goede vrienden gaan worden.
vrijdag 25 september 2009
Stained Glass
Morgenavond is het buddydance. Dat is een feest waarbij een tweedejaar een eerstejaar kiest als buddy. Dit is zoiets als een grote zus of broer. De eerstejaars weten niet wie hun buddy is tot die op hun deur komt kloppen. Je wordt verondersteld je buddy een cadeautje te geven. Je kan natuurlijk iets kopen, maar een zelfgemaakt geschenkje is toch altijd leuker.
Ik wou iets maken in Stained Glass (glas in lood), maar wist niet goed wat. Tot ik op facebook zag dat het thema 'masquerade' is. Ik heb vandaag twee uur aan mijn masker gewerkt, me een degelijk aantal keer verbrand en een hele plaat zwart glas gebroken, maar mijn masker is af en ik ben er trots op! Ik kan niet wachten tot morgen om mijn buddy zijn masker te geven =D
Ik wou iets maken in Stained Glass (glas in lood), maar wist niet goed wat. Tot ik op facebook zag dat het thema 'masquerade' is. Ik heb vandaag twee uur aan mijn masker gewerkt, me een degelijk aantal keer verbrand en een hele plaat zwart glas gebroken, maar mijn masker is af en ik ben er trots op! Ik kan niet wachten tot morgen om mijn buddy zijn masker te geven =D
woensdag 23 september 2009
Brave New World
Dit is niet echt een lang blogbericht, maar eerder een opmerking.
Voor de les Engels hebben we het boek 'Brave New World' van Huxley gelezen.
Het moest uit zijn tegen vandaag en in de les hebben we een discussie gehad.
Wat me hier opvalt is dat, zelfs onder niet-engelstaligen, de discussies hier veel dieper en kritischer zijn.
Hier praten we over dingen waarvoor je in België waarschijnlijk een opmerking in de trend van "Ja, kunnen we bij het verhaal blijven, alsjeblieft?!" zou krijgen. Zo hadden we het bijvoorbeeld over hoe het feit dat het personage op het einde zelfmoord pleegt het onmogelijke ontsnappen aan de maatschappij en de verleiding van beschaving symboliseert.
Ik wil niet kritisch zijn over de lessen terug in België, maar daar hadden we er misschien 1 zinnetje aan gehangen, terwijl hier iedereen zijn eigen mening en bedenkingen kan geven. Niemand zal je bekritiseren als je een andere mening hebt, of zelfs het compleet tegenovergestelde denkt.
Dit is zo'n verandering, en het is even gewoon worden, maar ik besef wel dat dit een van de -voor mij- beste aspecten van UWC is: Het in staat zijn om je volledige persoonlijkheid, inclusief alle rariteiten of ongewone kanten, te tonen zonder veroordeeld te worden voor het 'niet in het plaatje passen'
Voor de les Engels hebben we het boek 'Brave New World' van Huxley gelezen.
Het moest uit zijn tegen vandaag en in de les hebben we een discussie gehad.
Wat me hier opvalt is dat, zelfs onder niet-engelstaligen, de discussies hier veel dieper en kritischer zijn.
Hier praten we over dingen waarvoor je in België waarschijnlijk een opmerking in de trend van "Ja, kunnen we bij het verhaal blijven, alsjeblieft?!" zou krijgen. Zo hadden we het bijvoorbeeld over hoe het feit dat het personage op het einde zelfmoord pleegt het onmogelijke ontsnappen aan de maatschappij en de verleiding van beschaving symboliseert.
Ik wil niet kritisch zijn over de lessen terug in België, maar daar hadden we er misschien 1 zinnetje aan gehangen, terwijl hier iedereen zijn eigen mening en bedenkingen kan geven. Niemand zal je bekritiseren als je een andere mening hebt, of zelfs het compleet tegenovergestelde denkt.
Dit is zo'n verandering, en het is even gewoon worden, maar ik besef wel dat dit een van de -voor mij- beste aspecten van UWC is: Het in staat zijn om je volledige persoonlijkheid, inclusief alle rariteiten of ongewone kanten, te tonen zonder veroordeeld te worden voor het 'niet in het plaatje passen'
maandag 21 september 2009
Plaza Hotel
Zaterdag vroegen een paar vrienden van me of ik mee zou naar Las Vegas die avond. Ze gingen uit eten voor de verjaardag van Kara (Canada) en Arjan (Duitsland). Ik had eigenlijk niet zo veel zin, maar dacht dat het gewoon een klein etentje was, dus besloot toch mee te gaan. Om half 6 stormden Max en Arjan in mijn kamer om te zeggen dat ik me moest aankleden en dat het heel fancy moest zijn, waarna ze al roepend en lachend weg zijn gelopen om zich klaar te maken.
Ik wist niet zeker wat te verwachten toen ik een uur later bij de bus aankwam en iedereen er op zijn best uitzag. We gingen blijkbaar naar het Plaza Hotel, het chicste restaurant in Las Vegas, en ook het enige excuus dat je kan gebruiken om je op te kleden als je naar Las Vegas gaat, want anders zijn er alleen maar steakhuizen en fastfood restaurants.
Toen we daar aankwamen zag het er allemaal heel classy uit en ik kreeg een beetje hoop dat ik misschien voor 1 avond aan het cafetariaeten zou kunnen ontsnappen. We hadden een tafel gereserveerd (jaja, het was echt zoals in de films of zo) en bestelden ons eten. Ik vroeg Chicken Picatta en verheugde me op deftige kip en lekkere pasta. Maar mijn hoop werd al wat minder toen de 'hapjes' kwamen: taco's (dezelfde als in de cafetaria!!) in een plastieken mandje. Ik was dan ook niet meer zo verrast (maar wel teleurgesteld) dat, toen ik mijn kip kreeg, die -zoals alles hier- gefrituurd was.
Goed, het eten was dan wel niet veel beter dan dat in de cafetaria, maar we hebben ons zotgoed geamuseerd. Eerst was er Kara die een -nogal emotionele- speech gaf over hoe blij ze was dat iedereen gekomen was en dat we al zo close waren. Dan begon het doorgeven van eten, lachen, babbelen en natuurlijk 'Happy Birthday' in het Engels, Italiaans, Duits... Er is, eerlijk waar, niets grappiger en levendiger dan een bende uwc-ers van over heel de wereld in een restaurant in the middle of nowhere in Amerika. Om 8u45 moesten we buiten staan voor de bus, en je wil niet te laat zijn of je moet security bellen en 5 dollar betalen om je te komen oppikken. Dus wij stonden braaf te wachten toen, na een kwartier, bleek dat ze ons vergeten waren, wat bijna ongelooflijk is als je in rekening neemt dat wij met 14 waren en ongeveer de helft van de mensen waren die naar 't stad gegaan waren. Maar goed.
Security gebeld om te zeggen dat we buiten stonden en dan terug naar binnen gegaan. Er was een trouwfeest aan de gang en wij zijn als zotten gaan dansen voor de deur, want security -ja die is hier overal- wou ons niet binnen laten. Nadat we tot de conclusie gekomen waren dat iedereen in de zaal ons aankeek alsof we gek waren, zijn we maar naar de inkomhal gegaan waar de helft van ons in fancy zetels is geploft, een deel is beginnen walsen(!) en de Amerikanen al roepend voor de tv gingen zitten omdat er een rugbymatch opstond.
Tegen de tijd dat de bus er eindelijk aankwam moet de meerderheid van de gasten gedacht hebben dat we dronken waren, maar wij hebben de tijd van ons leven gehad. Op de bus zelf hebben we zo ongeveer alle liedjes die je je kunt indenken gezongen. Terug op campus was iedereen kapot, maar dit doen we zowiezo nog eens!
Ik wist niet zeker wat te verwachten toen ik een uur later bij de bus aankwam en iedereen er op zijn best uitzag. We gingen blijkbaar naar het Plaza Hotel, het chicste restaurant in Las Vegas, en ook het enige excuus dat je kan gebruiken om je op te kleden als je naar Las Vegas gaat, want anders zijn er alleen maar steakhuizen en fastfood restaurants.
Toen we daar aankwamen zag het er allemaal heel classy uit en ik kreeg een beetje hoop dat ik misschien voor 1 avond aan het cafetariaeten zou kunnen ontsnappen. We hadden een tafel gereserveerd (jaja, het was echt zoals in de films of zo) en bestelden ons eten. Ik vroeg Chicken Picatta en verheugde me op deftige kip en lekkere pasta. Maar mijn hoop werd al wat minder toen de 'hapjes' kwamen: taco's (dezelfde als in de cafetaria!!) in een plastieken mandje. Ik was dan ook niet meer zo verrast (maar wel teleurgesteld) dat, toen ik mijn kip kreeg, die -zoals alles hier- gefrituurd was.
Goed, het eten was dan wel niet veel beter dan dat in de cafetaria, maar we hebben ons zotgoed geamuseerd. Eerst was er Kara die een -nogal emotionele- speech gaf over hoe blij ze was dat iedereen gekomen was en dat we al zo close waren. Dan begon het doorgeven van eten, lachen, babbelen en natuurlijk 'Happy Birthday' in het Engels, Italiaans, Duits... Er is, eerlijk waar, niets grappiger en levendiger dan een bende uwc-ers van over heel de wereld in een restaurant in the middle of nowhere in Amerika. Om 8u45 moesten we buiten staan voor de bus, en je wil niet te laat zijn of je moet security bellen en 5 dollar betalen om je te komen oppikken. Dus wij stonden braaf te wachten toen, na een kwartier, bleek dat ze ons vergeten waren, wat bijna ongelooflijk is als je in rekening neemt dat wij met 14 waren en ongeveer de helft van de mensen waren die naar 't stad gegaan waren. Maar goed.
Security gebeld om te zeggen dat we buiten stonden en dan terug naar binnen gegaan. Er was een trouwfeest aan de gang en wij zijn als zotten gaan dansen voor de deur, want security -ja die is hier overal- wou ons niet binnen laten. Nadat we tot de conclusie gekomen waren dat iedereen in de zaal ons aankeek alsof we gek waren, zijn we maar naar de inkomhal gegaan waar de helft van ons in fancy zetels is geploft, een deel is beginnen walsen(!) en de Amerikanen al roepend voor de tv gingen zitten omdat er een rugbymatch opstond.
Tegen de tijd dat de bus er eindelijk aankwam moet de meerderheid van de gasten gedacht hebben dat we dronken waren, maar wij hebben de tijd van ons leven gehad. Op de bus zelf hebben we zo ongeveer alle liedjes die je je kunt indenken gezongen. Terug op campus was iedereen kapot, maar dit doen we zowiezo nog eens!
maandag 14 september 2009
Dorm Olympiade
Op campus zijn er 6 dorms. 3 jongensdorms en 3 meisjesdorms. In het kasteel heb je Akon (meisjes) en Kozzy (jongens) op Lower Campus heb je Chum (meisjes, mijn dorm) en Mont Blanc (jongens) en dan op Lowest Campus Kili (meisjes) en Denali (jongens)
Deze week was het Dorm Olympiade, er waren 3 teams van telkens 2 dorms die het tegen elkaar opnamen. De prijs was een pizzaparty voor de winnende dorms.
De teams waren Chum en Kozzy, Mont Blanc en Kili en Akon en Denali. Woensdag begon de Olympiade met een wedstrijd dodgeball. Ik kende dat niet, dus heb ik maar gesupporterd. We eindigden tweede, net na Mont Blanc en Kili.
Vandaag hebben we stoelendans, tank and driver, chicken fight en een vreemd porspelletje gespeeld. Er was veel minder volk dan bij het dodgeball. Ik was de enige representative voor Chum, maar gelukkig waren er 4 Kozzy Boyz. In het begin was er helemaal niemand van Mont Blanc of Kili, dus het was tussen Chum en Kozzy en Akon en Denali. Wij hebben de stoelendans gewonnen, verloren bij tank and driver (teams van 2, 1 geblinddoekt en 1 geeft instructies zodat de geblinddoekte sokken kan oprapen en naar andere mensen smijten). De jongens wonnen chicken fight (je staat op 1 been en duwt iemand anders omver) en dan was het aan de meisjes voor het porspelletje. Je moest je rechtervoeten tegen elkaar zetten en mocht alleen je linkerbeen bewegen. Je moest elkaars hand vasthouden en de andere proberen te porren. Aangezien ik het enige meisje van ons team dat er was, moest ik dat spelletje winnen, wouden we die pizzas, het was eigenlijk niet zo moeilijk, wel tamelijk grappig.
Hoe dan ook, we hebben gewonnen!! Dus wij krijgen waarschijnlijk volgende week pizza!! :D
Deze week was het Dorm Olympiade, er waren 3 teams van telkens 2 dorms die het tegen elkaar opnamen. De prijs was een pizzaparty voor de winnende dorms.
De teams waren Chum en Kozzy, Mont Blanc en Kili en Akon en Denali. Woensdag begon de Olympiade met een wedstrijd dodgeball. Ik kende dat niet, dus heb ik maar gesupporterd. We eindigden tweede, net na Mont Blanc en Kili.
Vandaag hebben we stoelendans, tank and driver, chicken fight en een vreemd porspelletje gespeeld. Er was veel minder volk dan bij het dodgeball. Ik was de enige representative voor Chum, maar gelukkig waren er 4 Kozzy Boyz. In het begin was er helemaal niemand van Mont Blanc of Kili, dus het was tussen Chum en Kozzy en Akon en Denali. Wij hebben de stoelendans gewonnen, verloren bij tank and driver (teams van 2, 1 geblinddoekt en 1 geeft instructies zodat de geblinddoekte sokken kan oprapen en naar andere mensen smijten). De jongens wonnen chicken fight (je staat op 1 been en duwt iemand anders omver) en dan was het aan de meisjes voor het porspelletje. Je moest je rechtervoeten tegen elkaar zetten en mocht alleen je linkerbeen bewegen. Je moest elkaars hand vasthouden en de andere proberen te porren. Aangezien ik het enige meisje van ons team dat er was, moest ik dat spelletje winnen, wouden we die pizzas, het was eigenlijk niet zo moeilijk, wel tamelijk grappig.
Hoe dan ook, we hebben gewonnen!! Dus wij krijgen waarschijnlijk volgende week pizza!! :D
Random
Ik post eens een berichtje over het dagelijkse leven hier:
Na twee weken school begin je de lessen en leerkrachten een beetje te kennen en gewoon te raken. Mijn vakken zijn Math Higher Level, Physics HL, Social Anthropology HL, English A2 HL, Theatre Standard Level en Dutch SL.
Math verschilt niet zoveel van de wiskunde hier. De leerkracht lijkt zelfs op mijn vroegere wiskundeleerkracht in het Sijo. Nu zijn we nog niet bezig met het echte IB programma, maar met een inleiding, om zeker te zijn dat iedereen de basis gezien heeft.
Physics is ... nuja, verschrikkelijk. Niet per se de leerstof, dat valt best mee, maar de leerkracht probeert grappig te zijn, maar het lukt hem net niet.
Social A is heel interessant, maar de lessen zijn nogal saai. Meestal hebben we discussies over teksten die we gelezen hebben.
English is echt leuk. De leerkracht, Anne, heeft een super goede manier van lesgeven. Nu zijn we bezig met literatuur en werken meestal in groepjes van 4 om de hoofstukken te analyseren en vragen en antwoorden uit te wisselen.
Theatre is ontspannend. We spelen vooral spelletjes en Tim Crofton, de leerkracht en tevens mijn advisor, is ongelooflijk grappig.
Voor Dutch heb ik nog niets moeten doen. Dat is een vak dat ik zelf moet leren, omdat er geen leerkracht voor is, maar ik heb nog geen info ontvangen over mijn boekenlijst, dus kan ik nog niets doen.
Een gewone schooldag betekent voor mij meestal opstaan om 8u om om 8u15 in de les te zijn. Ontbijt moet eraan geloven, maar gelukkig is er break om 10u. Dan is de cafetaria open en kan je corn flakes en grapefruit eten. School duurt ten laatste tot 2u30. Je hebt 4 korte lesperioden van 50min en 1 lange van 2u en half (inclusief lunch). Maar ik heb elke dag minstens 1 free code dus heb nooit meer dan 4 lessen op 1 dag.
Na school zijn er CAS's. CAS betekent Creative Activity Service. Dat zijn allerlei activiteiten die je in het begin van het schooljaar hebt kunnen kiezen en die vereist zijn voor het IB diploma. Ik doe Stained Glass, Amnesty International, Badminton, Teen Dating Violence Peer Education, European Cultural Day, Intro to CAS en Horses as Teachers club.
Stained Glass is glas in lood maken, daar begin ik volgende week mee. Amnesty International houdt vooral in dat we brieven schrijven en geld inzamelen. Het is niet heel leuk, maar wel belangrijk. In Teen Dating Violence Peer Education maken we een show over geweld bij tienerkoppels en brengen we die naar plaatstlijke scholen. Dit is het eerste jaar dat deze CAS bestaat, maar er is iets gelijkaardig met HIV en zij voeren hun voorstelling op tot over de staatsgrenzen. European Cultural Day is een show in oktober waarbij we Europa voorstellen aan de rest van de school. Intro to CAS is verplicht en is eigenlijk gewoon een kennismaking met alle CAS's die er zijn. Horses as Teacher is een club, dus het is niet verplicht om elke keer te gaan, wat wel zo is bij een CAS. We verzorgen paarden en soms heb je de kans om te rijden.
CAS's zijn zowel voor als na dinner(6u). Meestal heb je minstens 1 CAS per dag.
Om 9u30 is er check. Je moet in je kamer zijn en dan komt je RT (dorm 'mama') langs om te kijken of je wel op campus bent. Na check maak je huiswerk of ga je op bezoek bij andere mensen. Meestal kijk je een film, kook je iets, babbel je... Om 12u is het curfew, op weekdagen moet je dan in je eigen dorm zijn. Maar vrijdag en zaterdag is er geen curfew. Vaak zijn er filmavonden, feestjes, ga je biljarten, zwemmen...
Het is dus te begrijpen dat 1 dag hier minstens 3 dagen lijkt. Het is heel druk, soms een beetje TE druk, maar over het algemeen is het echt leuk.
Gisteren hebben we zelf dinner gemaakt, omdat het cafetaria eten toch niet dat is. We zijn 's middags naar Las Vegas geweest en hebben grootse inkopen gedaan. 's Avonds hebben we pizza's en carrotcake gemaakt. We moeten altijd iets zoeken dat je in de oven kan maken, want we hebben geen fornuis. Maar we wouden onze groentjes per se even aanbakken, dus zijn we bij Jeremiah, een oud-student die op campus woont, gaan aankloppen en we mochten daar koken.
Ik ben niet echt een grote fan van pizza en ze waren niet goed gelukt, maar het was supergezellig. We waren met 12 in de keuken van de meisjesdorm in het kasteel en iedereen maakte zijn eigen pizza. Achteraf zag het er niet uit, maar we hebben ons geamuseerd! :)
Het regent hier heel vaak de laatste tijd en gisteren was er een enorme stortbui. Ik was op weg naar Denali, de jongensdorm op Lowest Campus, en er was een regengevecht... resultaat was dat mijn pasgewassen jeans kletsnat was. Gelukkig heb ik een oude jeans van iemand van Denali gekregen, want ik was aan het bevriezen. Dan hebben we een paar afleveringen van de Australische serie Summer Height Highs gezien op het groot scherm in het auditorium. Daarna ben ik terug naar het kasteel gegaan en hebben we 'In Bruges' gezien en heb ik iedereen geirriteert met mijn comtentaar over het feit dat Brugge geen 'shithole' is :p
Dat was een typische UWC avond, dus jullie hebben nu een idee van wat ik hier uitsteek ;)
Na twee weken school begin je de lessen en leerkrachten een beetje te kennen en gewoon te raken. Mijn vakken zijn Math Higher Level, Physics HL, Social Anthropology HL, English A2 HL, Theatre Standard Level en Dutch SL.
Math verschilt niet zoveel van de wiskunde hier. De leerkracht lijkt zelfs op mijn vroegere wiskundeleerkracht in het Sijo. Nu zijn we nog niet bezig met het echte IB programma, maar met een inleiding, om zeker te zijn dat iedereen de basis gezien heeft.
Physics is ... nuja, verschrikkelijk. Niet per se de leerstof, dat valt best mee, maar de leerkracht probeert grappig te zijn, maar het lukt hem net niet.
Social A is heel interessant, maar de lessen zijn nogal saai. Meestal hebben we discussies over teksten die we gelezen hebben.
English is echt leuk. De leerkracht, Anne, heeft een super goede manier van lesgeven. Nu zijn we bezig met literatuur en werken meestal in groepjes van 4 om de hoofstukken te analyseren en vragen en antwoorden uit te wisselen.
Theatre is ontspannend. We spelen vooral spelletjes en Tim Crofton, de leerkracht en tevens mijn advisor, is ongelooflijk grappig.
Voor Dutch heb ik nog niets moeten doen. Dat is een vak dat ik zelf moet leren, omdat er geen leerkracht voor is, maar ik heb nog geen info ontvangen over mijn boekenlijst, dus kan ik nog niets doen.
Een gewone schooldag betekent voor mij meestal opstaan om 8u om om 8u15 in de les te zijn. Ontbijt moet eraan geloven, maar gelukkig is er break om 10u. Dan is de cafetaria open en kan je corn flakes en grapefruit eten. School duurt ten laatste tot 2u30. Je hebt 4 korte lesperioden van 50min en 1 lange van 2u en half (inclusief lunch). Maar ik heb elke dag minstens 1 free code dus heb nooit meer dan 4 lessen op 1 dag.
Na school zijn er CAS's. CAS betekent Creative Activity Service. Dat zijn allerlei activiteiten die je in het begin van het schooljaar hebt kunnen kiezen en die vereist zijn voor het IB diploma. Ik doe Stained Glass, Amnesty International, Badminton, Teen Dating Violence Peer Education, European Cultural Day, Intro to CAS en Horses as Teachers club.
Stained Glass is glas in lood maken, daar begin ik volgende week mee. Amnesty International houdt vooral in dat we brieven schrijven en geld inzamelen. Het is niet heel leuk, maar wel belangrijk. In Teen Dating Violence Peer Education maken we een show over geweld bij tienerkoppels en brengen we die naar plaatstlijke scholen. Dit is het eerste jaar dat deze CAS bestaat, maar er is iets gelijkaardig met HIV en zij voeren hun voorstelling op tot over de staatsgrenzen. European Cultural Day is een show in oktober waarbij we Europa voorstellen aan de rest van de school. Intro to CAS is verplicht en is eigenlijk gewoon een kennismaking met alle CAS's die er zijn. Horses as Teacher is een club, dus het is niet verplicht om elke keer te gaan, wat wel zo is bij een CAS. We verzorgen paarden en soms heb je de kans om te rijden.
CAS's zijn zowel voor als na dinner(6u). Meestal heb je minstens 1 CAS per dag.
Om 9u30 is er check. Je moet in je kamer zijn en dan komt je RT (dorm 'mama') langs om te kijken of je wel op campus bent. Na check maak je huiswerk of ga je op bezoek bij andere mensen. Meestal kijk je een film, kook je iets, babbel je... Om 12u is het curfew, op weekdagen moet je dan in je eigen dorm zijn. Maar vrijdag en zaterdag is er geen curfew. Vaak zijn er filmavonden, feestjes, ga je biljarten, zwemmen...
Het is dus te begrijpen dat 1 dag hier minstens 3 dagen lijkt. Het is heel druk, soms een beetje TE druk, maar over het algemeen is het echt leuk.
Gisteren hebben we zelf dinner gemaakt, omdat het cafetaria eten toch niet dat is. We zijn 's middags naar Las Vegas geweest en hebben grootse inkopen gedaan. 's Avonds hebben we pizza's en carrotcake gemaakt. We moeten altijd iets zoeken dat je in de oven kan maken, want we hebben geen fornuis. Maar we wouden onze groentjes per se even aanbakken, dus zijn we bij Jeremiah, een oud-student die op campus woont, gaan aankloppen en we mochten daar koken.
Ik ben niet echt een grote fan van pizza en ze waren niet goed gelukt, maar het was supergezellig. We waren met 12 in de keuken van de meisjesdorm in het kasteel en iedereen maakte zijn eigen pizza. Achteraf zag het er niet uit, maar we hebben ons geamuseerd! :)
Het regent hier heel vaak de laatste tijd en gisteren was er een enorme stortbui. Ik was op weg naar Denali, de jongensdorm op Lowest Campus, en er was een regengevecht... resultaat was dat mijn pasgewassen jeans kletsnat was. Gelukkig heb ik een oude jeans van iemand van Denali gekregen, want ik was aan het bevriezen. Dan hebben we een paar afleveringen van de Australische serie Summer Height Highs gezien op het groot scherm in het auditorium. Daarna ben ik terug naar het kasteel gegaan en hebben we 'In Bruges' gezien en heb ik iedereen geirriteert met mijn comtentaar over het feit dat Brugge geen 'shithole' is :p
Dat was een typische UWC avond, dus jullie hebben nu een idee van wat ik hier uitsteek ;)
zondag 6 september 2009
Soccer & Black Out
Gisteren was er een voetbalmatch tussen de eerste- en tweedejaars.
Alle eerstejaars moesten in het wit zijn en de tweedejaars in het zwart, niet alleen de spelers, maar ook de supporters.
Wij (firsties) kwamen eerst aan op het veld, geen teken van de tweedejaars. Tot we plots in de verte geschreeuw en getrommel hoorden. Zij waren blijkbaar net iets meer in to this dan wij.
Dan kwamen ze op het veld, allemaal volledig in het zwart, met een piratenvlag en trommelend op vuilnisbakken. We waren niet alleen tamelijk geintimideerd, maar voelden ons ook nogal zwak in vergelijking met hun. Dus besloten we om ons net iets meer te geven. Plots hadden we witte kalk op ons gezicht, een trompet, trommels en waren we net zo luid als zij.
8 vriendinnen en ik schreven elk een letter op onze buik tot we FIRSTIES! vormden en supportereden als zotten en ... we hebben 6-2 verloren. Maar het was leuk!
Daarna hebben we allemaal snel de kalk van ons gezicht en buik afgewassen, want die avond was het Black Out Party. Je moest volledig zwart gekleed zijn, of je kwam er niet in. (Tenminste dat dachten wij, hoewel achteraf bleek dat alleen een zwart T-shirt al genoeg was) Hoe dan ook, dat was de start van een heuse klerenzoektocht. De kleerkast van mensen die veel zwart hadden werd volledig geplunderd en onze make-up werd gedaan doro Sivvy, een meisje van Singapore dat een diploma make-up artist heeft.
Het feestje was op het podium in het Auditorium. Het was ongelooflijk warm, maar geslaagd!
Kortom, het was een drukke, lange dag gisteren ... tijd voor huiswerk!
Alle eerstejaars moesten in het wit zijn en de tweedejaars in het zwart, niet alleen de spelers, maar ook de supporters.
Wij (firsties) kwamen eerst aan op het veld, geen teken van de tweedejaars. Tot we plots in de verte geschreeuw en getrommel hoorden. Zij waren blijkbaar net iets meer in to this dan wij.
Dan kwamen ze op het veld, allemaal volledig in het zwart, met een piratenvlag en trommelend op vuilnisbakken. We waren niet alleen tamelijk geintimideerd, maar voelden ons ook nogal zwak in vergelijking met hun. Dus besloten we om ons net iets meer te geven. Plots hadden we witte kalk op ons gezicht, een trompet, trommels en waren we net zo luid als zij.
8 vriendinnen en ik schreven elk een letter op onze buik tot we FIRSTIES! vormden en supportereden als zotten en ... we hebben 6-2 verloren. Maar het was leuk!
Daarna hebben we allemaal snel de kalk van ons gezicht en buik afgewassen, want die avond was het Black Out Party. Je moest volledig zwart gekleed zijn, of je kwam er niet in. (Tenminste dat dachten wij, hoewel achteraf bleek dat alleen een zwart T-shirt al genoeg was) Hoe dan ook, dat was de start van een heuse klerenzoektocht. De kleerkast van mensen die veel zwart hadden werd volledig geplunderd en onze make-up werd gedaan doro Sivvy, een meisje van Singapore dat een diploma make-up artist heeft.
Het feestje was op het podium in het Auditorium. Het was ongelooflijk warm, maar geslaagd!
Kortom, het was een drukke, lange dag gisteren ... tijd voor huiswerk!
dinsdag 1 september 2009
Ghost Ranch
Maandagnamiddag zijn we vertrokken naar Ghost Ranch. Een immens gebied op ongeveer 3u van campus. Het doel van ons 5-daag verblijf daar was om iedereen beter te leren kennen. Daar hadden we ook onze eerste wilderness expedition.
We kwamen aan op Ghost Ranch rond een uur of acht. Onze tenten waren al opgezet, dus we moesten gewoon eentje uitkiezen. De eerste nacht sliepen we met ons Wilderness Team in de tent omdat we de volgende ochtend heel vroeg op expeditie moesten vertrekken. De Wilderness Teams waren 5 firsties en 3 second year wilderness leaders. In mijn team zaten (1ejaars) Ariel(Trinidad), Omar(Mexico), Vu(Vietnam) en Tendai(Zimbabwe), (2ejaars) Juan René(Peru), Dina(Maleisië) en Bethany(USA-Tanzania-Costa Rica). De hike zelf was best zwaar, maar we hadden geluk met het weer. Het was bewolkt en niet te warm, ideaal om te hiken. Eens op onze bestemming was het echt wel de moeite waard! Het uitzicht was onbeschrijflijk mooi. We konden zowat heel de omgeving zien omdat we op een hoog punt kampeerden. We sliepen onder een soort shelter, dus niet in een echte tent. Het was best koud, maar het was het waard. De volgende ochtend zijn we tamelijk laat vertrokken omdat Omar last had van zijn voet. We zijn als laatste terug op Ghost Ranch aangekomen, maar daardoor moesten we niet helpen opruimen omdat alles al gedaan was en de rush in de douches was over, dus dat was perfect ;)
De volgende twee dagen op Ghost Ranch waren er workshops en kon je rusten. Ik ben naar een nabijgelegen meer geweest. We zijn 's ochtends gegaan en het was ijskoud, maar na een tijdje werd je het wel gewend. In de namiddag heb ik Ultimate Frisbee gespeeld, een soort kruising tussen basket, rugby en frisbee, maar er is geen fysiek contact. Daarna zijn we naar het zwembad geweest, waar ik 2 keer ingesmeten ben en met mijn handoek een douche gekregen heb... De volgende dag ben ik naar de Girls Only Workshop geweest. Daar kon je alles vragen wat je niet in het bijzijn van jongens kon vragen en het was best interessant.
Om 1u vrijdag zijn we terug naar campus vetrokken.
Daar aankwomen was echt als terug thuiskomen en het was de eerste keer dat je beseft hoe thuis je je voelt op campus.
We kwamen aan op Ghost Ranch rond een uur of acht. Onze tenten waren al opgezet, dus we moesten gewoon eentje uitkiezen. De eerste nacht sliepen we met ons Wilderness Team in de tent omdat we de volgende ochtend heel vroeg op expeditie moesten vertrekken. De Wilderness Teams waren 5 firsties en 3 second year wilderness leaders. In mijn team zaten (1ejaars) Ariel(Trinidad), Omar(Mexico), Vu(Vietnam) en Tendai(Zimbabwe), (2ejaars) Juan René(Peru), Dina(Maleisië) en Bethany(USA-Tanzania-Costa Rica). De hike zelf was best zwaar, maar we hadden geluk met het weer. Het was bewolkt en niet te warm, ideaal om te hiken. Eens op onze bestemming was het echt wel de moeite waard! Het uitzicht was onbeschrijflijk mooi. We konden zowat heel de omgeving zien omdat we op een hoog punt kampeerden. We sliepen onder een soort shelter, dus niet in een echte tent. Het was best koud, maar het was het waard. De volgende ochtend zijn we tamelijk laat vertrokken omdat Omar last had van zijn voet. We zijn als laatste terug op Ghost Ranch aangekomen, maar daardoor moesten we niet helpen opruimen omdat alles al gedaan was en de rush in de douches was over, dus dat was perfect ;)
De volgende twee dagen op Ghost Ranch waren er workshops en kon je rusten. Ik ben naar een nabijgelegen meer geweest. We zijn 's ochtends gegaan en het was ijskoud, maar na een tijdje werd je het wel gewend. In de namiddag heb ik Ultimate Frisbee gespeeld, een soort kruising tussen basket, rugby en frisbee, maar er is geen fysiek contact. Daarna zijn we naar het zwembad geweest, waar ik 2 keer ingesmeten ben en met mijn handoek een douche gekregen heb... De volgende dag ben ik naar de Girls Only Workshop geweest. Daar kon je alles vragen wat je niet in het bijzijn van jongens kon vragen en het was best interessant.
Om 1u vrijdag zijn we terug naar campus vetrokken.
Daar aankwomen was echt als terug thuiskomen en het was de eerste keer dat je beseft hoe thuis je je voelt op campus.
zaterdag 22 augustus 2009
Reis
Hey hey allemaal.
Ik zet nog is snel een blogberichtje over hoe de reis is geweest.
De reis van Brussel naar Washington was heel comfortabel. Er was een speciale actie en voor 70€ kon je als je in economy zat naar Business. Ik zat naast een heel sympathieke man van de USA. Hij kwam van Polen, want zijn vrouw was van daar. Hij was heel enthousiast over UWC, dus ik heb niet veel geslapen, maar meer gebabbeld.
In Washington moest ik een uur of 4 wachten op mijn vlucht naar Albequerque. De security passeren duurde ongeveer een half uur. Ik had geluk dat ik bij de eerste was want andere mensen hebben 2 uur moeten aanschuiven.
Op de luchthaven heb ik mijn 3 co-years van Duitsland, Maleisië en Kroatië ontmoet. We zaten allemaal naast elkaar op het vliegtuig. Op het vliegveld in Albequerque stond een hele delegatie van UWC ons op te wachten. Toen we aankwamen op campus zijn we zo ongeveer aangevallen door de tweedejaars. In totaal ben ik zo'n 30 uur op geweest, maar de reis ging zonder problemen. Goed aangekomen dus!
Ik zet nog is snel een blogberichtje over hoe de reis is geweest.
De reis van Brussel naar Washington was heel comfortabel. Er was een speciale actie en voor 70€ kon je als je in economy zat naar Business. Ik zat naast een heel sympathieke man van de USA. Hij kwam van Polen, want zijn vrouw was van daar. Hij was heel enthousiast over UWC, dus ik heb niet veel geslapen, maar meer gebabbeld.
In Washington moest ik een uur of 4 wachten op mijn vlucht naar Albequerque. De security passeren duurde ongeveer een half uur. Ik had geluk dat ik bij de eerste was want andere mensen hebben 2 uur moeten aanschuiven.
Op de luchthaven heb ik mijn 3 co-years van Duitsland, Maleisië en Kroatië ontmoet. We zaten allemaal naast elkaar op het vliegtuig. Op het vliegveld in Albequerque stond een hele delegatie van UWC ons op te wachten. Toen we aankwamen op campus zijn we zo ongeveer aangevallen door de tweedejaars. In totaal ben ik zo'n 30 uur op geweest, maar de reis ging zonder problemen. Goed aangekomen dus!
zondag 5 juli 2009
Ambassade
Hey,
Mijn eerste blogberichtje is er nog eentje uit België.
Ik ben 1 juli samen met papa naar de Amerikaanse ambassade in Brussel geweest. Er ging heel wat papierwerk aan vooraf en dat was allemaal heel strikt. Ik was dan ook wel een beetje gestresst op voorhand. Daar aangekomen waren er de typisch Amerikaanse, tamelijk voorspelbare en nogal overdreven veiligheidsmaatregelen. Eerst controleerden ze of we geen kruitsporen op onze vingers hadden, dan moesten we door een metaaldetector. Gsm's en iPod werden daar achtergelaten. Eens binnen moest ik eerst (na even wachten) alle papieren afgeven. Deze waren -hiervoor heel veel dank aan papa- perfect in orde. Daarna namen ze (na weer even wachten) mijn vingerafdrukken en (jawel, na weer even wachten) werd het 'interview' afgenomen. Dit laatste heeft ongeveer twee minuten geduurd en dan stonden we alweer buiten. Al bij al niet de helft zo spannend als gedacht, maar wel heel vlot verlopen. En zo kreeg ik dus twee dagen later mijn visum. Niet echt een avontuur, maar misschien handig voor wie zelf ooit naar de VS wil.
Inge
Mijn eerste blogberichtje is er nog eentje uit België.
Ik ben 1 juli samen met papa naar de Amerikaanse ambassade in Brussel geweest. Er ging heel wat papierwerk aan vooraf en dat was allemaal heel strikt. Ik was dan ook wel een beetje gestresst op voorhand. Daar aangekomen waren er de typisch Amerikaanse, tamelijk voorspelbare en nogal overdreven veiligheidsmaatregelen. Eerst controleerden ze of we geen kruitsporen op onze vingers hadden, dan moesten we door een metaaldetector. Gsm's en iPod werden daar achtergelaten. Eens binnen moest ik eerst (na even wachten) alle papieren afgeven. Deze waren -hiervoor heel veel dank aan papa- perfect in orde. Daarna namen ze (na weer even wachten) mijn vingerafdrukken en (jawel, na weer even wachten) werd het 'interview' afgenomen. Dit laatste heeft ongeveer twee minuten geduurd en dan stonden we alweer buiten. Al bij al niet de helft zo spannend als gedacht, maar wel heel vlot verlopen. En zo kreeg ik dus twee dagen later mijn visum. Niet echt een avontuur, maar misschien handig voor wie zelf ooit naar de VS wil.
Inge
Abonneren op:
Posts (Atom)